Το Electric Lady Studios αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά στούντιο ηχογράφησης στην Αμερική, με ιστορία που το κάνει να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα. Λειτούργησε ως ο κύριος προσωπικός χώρος δημιουργίας του Τζίμι Χέντριξ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ενώ παράλληλα εξελίχθηκε σε ιερός τόπος συνάντησης μουσικών που προέρχονταν από διαφορετικά είδη και καλλιτεχνικά υπόβαθρα.
Το θρυλικό στούντιο βρίσκεται στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, τοποθεσία που υπήρξε κέντρο του αντικομφορμιστικού κινήματος της πόλης στα 60s. Στη διάρκεια των 54 χρόνων λειτουργίας του, έχει φιλοξενήσει ηχογραφήσεις για πληθώρα σπουδαίων καλλιτεχνών, στους οποίους συγκαταλέγονται οι Led Zeppelin, η Κάρλι Σάιμον, ο Στίβι Γουόντερ, οι Rolling Stones, η Πάτι Σμιθ, ο Ντέβιντ Μπόουι κ.ά., ενώ μεταγενέστερα το στούντιο έχει χρησιμοποιηθεί και από δημοφιλή ονόματα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, όπως η Τέιλορ Σουίφτ, η Λέιντι Γκάγκα και η Μπιγιόνσε.
Τόσο το ιστορικό παρελθόν του στούντιο, όσο και η σημερινή του κατάσταση αποτελούν το θέμα του νέου ντοκιμαντέρ «Electric Lady Studios: A Jimi Hendrix Vision», σε σκηνοθεσία του Τζον ΜακΝτέρμοτ και παραγωγή της Τζέινι Χέντριξ, θετής αδερφής του Τζίμι Χέντριξ. Αγκαλιάζοντας τους ανθρώπους που κατασκεύασαν και στελέχωσαν το Electric Lady, σε μία ατμόσφαιρα «δημιουργικού χάους», το ντοκιμαντέρ προσφέρει μια νέα οπτική στη βιογραφία του θρυλικού καλλιτέχνη, γεμάτη με συναρπαστικές λεπτομέρειες.
Εστιασμένη στη σύλληψη και τη δημιουργία του στούντιο, η αφήγηση ξεκινά στη δεκαετία του 1960, περίοδο που ο Χέντριξ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Αποφασίζοντας ότι πλέον χρειαζόταν ένα δικό του «μουσικό σπίτι», ο κορυφαίος μουσικός, ζήτησε τη βοήθεια του στενού συνεργάτη του, Εντι Κράμερ (ο οποίος είχε επιμεληθεί όλες τις ηχογραφήσεις του, καθώς και δουλειές για τους Beatles και τους Led Zeppelin), για την εύρεση του ιδανικού ακουστικού χώρου.
Μεταξύ άλλων, το ντοκιμαντέρ διερευνά τις αντιξοότητες με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι ο Χέντριξ και οι συνεργάτες του κατά τη δημιουργία του στούντιο. Θέλοντας να χρηματοδοτήσει ο ίδιος την κατασκευή, ο Χέντριξ χρησιμοποίησε τα έσοδα από την περιοδεία του, για την αγορά του The Generation, ενός του υπόγειου blues κλαμπ. Σε μικρό χρονικό διάστημα από την αγορά του, η αρχική επένδυση των 50.000 δολαρίων, δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα DIY πρότζεκτ κόστους 1 εκατομμυρίου.
Το όραμα του Χέντριξ, πέραν του στούντιο, ήταν να δημιουργήσει και ένα νυχτερινό κλαμπ εμπνευσμένο από το Cerebrum, ένα δημοφιλές κέντρο συνάντησης για ψυχεδελικούς πειραματισμούς στο Σόχο, το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστό σήμερα, καθώς έκλεισε σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά την ίδρυσή του, τον Νοέμβριο του 1968. Προκειμένου να υλοποιήσει την ιδέα του, ζήτησε τη βοήθεια του Τζον Στόρικ, ενός απόφοιτου αρχιτεκτονικής σχολής που είχε δουλέψει στο Cerebrum. Λίγο καιρό αργότερα, ο Κράμερ πρότεινε στον Χέντριξ να κάνει ολόκληρο τον χώρο στούντιο, μία σοφή οικονομική απόφαση, δεδομένων των πολλών χιλιάδων δολαρίων που ξόδευε ο καλλιτέχνης στο πρότζεκτ.
Στη συνέχεια, προέκυψε ακόμη μία αλλαγή: Ο Τζιμ Μάρρον, διευθυντής του κλαμπ που είχε προσληφθεί για να επιβλέπει το εγχείρημα του Electric Lady, πρότεινε το στούντιο να έχει την ατμόσφαιρα και την αισθητική ενός κλαμπ, ενός χώρου όπου θα μπορούσες να διασκεδάσεις, αλλά και να εργαστείς, μία ιδέα που ο Χέντριξ αντιμετώπισε με ενθουσιασμό και εντέλει υιοθέτησε πλήρως, θέλοντας να αντισταθμίσει τη συμβατικότητα των εμπορικών στούντιο με κάτι πιο εμπνευσμένο.
«Τα περισσότερα στούντιο ήταν σαν κουτιά. Στερούνταν φαντασίας», αναφέρει ο Κράμερ σε πρόσφατη συνέντευξή του ενόψει της κυκλοφορίας του ντοκιμαντέρ. «Δεν ήταν εμπνευσμένα. Eτσι, σκεφτήκαμε να κάνουμε αυτό το μέρος χαρούμενο, όμορφο και κουλ. Κάπως έτσι, καταλήξαμε στην ιδέα το ταβάνι να προβάλλει φώτα στους λευκούς τοίχους. Hταν ένα θεατρικό σύστημα φωτισμού. Είχαμε αυτόν τον τεράστιο πίνακα ελέγχου με κουμπιά που θα έβρισκες σε ένα θέατρο, για να ελέγχεις τα φώτα. Θυμάμαι τον Τζίμι να λέει Ναι φίλε, αυτό είναι κουλ. Βάλε μου λίγο περισσότερο μωβ σε εκείνον τον τοίχο. Του άρεσε πολύ το γεγονός ότι μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μία ατμόσφαιρα που βοηθά στη διαδικασία ηχογράφησης και δημιουργίας μουσικής, ενσωματώνοντας όλα αυτά τα αιθέρια στοιχεία».
Ο Χέντριξ θα πέθαινε από υπερβολική δόση μόλις έναν μήνα μετά το πάρτι των εγκαινίων του στούντιο, τον Αύγουστο του 1970. Σήμερα, βασικά στοιχεία από αυτά που οραματίστηκε μισό αιώνα πριν, παραμένουν αμετάβλητα στο Electric Lady. «Tο πνεύμα του είναι ακόμα εκεί» δηλώνει ο Κράμερ μέσα από το ντοκιμαντέρ.
Ο ΜακΝτέρμοτ, με το «Electric Lady Studios: A Jimi Hendrix Vision» φιλοδοξεί να μας συστήσει τον Χέντριξ σαν προσωπικότητα, αποφεύγοντας να τον παρουσιάσει μέσα από το μυθικό πρίσμα του πρόωρου θανάτου του. Το μεγαλύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ εστιάζει στους ανθρώπους που εργάστηκαν στο στούντιο, αφιερώνοντας χρόνο τόσο στις αφηγήσεις του Κράμερ, όσο και σε άλλους ηχολήπτες του Electric Lady: τον Ντέιβ Πάλμερ, τον ντράμερ που ο Κράμερ προσέλαβε και καθοδήγησε, τον Σάιμον Ρον, τον κιθαρίστα και παίκτη συνθεσάιζερ Κιμ Κινγκ και τον Τζον Τζάνσεν.
