Η ατάκα της χρονιάς: «America is not a country. It's a business. Give me my money!» Μεγάλες, απολαυστικά αργόσυρτες σκηνές, υπερβολικά στιλιζαρισμένες, με εκρηκτική βία και ήρωες μοναχικούς άντρες στη λάθος πλευρά του νόμου. Όχι, το «Killing Them Softly» του Αυστραλού Αντριου Ντόμινικ, τρίτη ταινία του μετά το «Chopper» και το «The Assassination of Jesse James» δεν είναι το νέο «Drive», αλλά σ’ αφήνει με την ίδια αίσθηση: μιας ταινίας με μεγαλειώδη εικόνα, άφθονο αίμα και συνεχείς αναφορές σε ταινίες άλλων σκηνοθετών που… έχουν κάνει τα ίδια πράγματα, πρώτοι και καλύτεροι!
Στη μεταφορά του μυθιστορήματος «Cogan's Trade» του Τζορτζ Β. Χίγκινς, ο Τζάκι Κόγκαν είναι ένα πρωτοπαλίκαρο της μαφίας, που καλείται να «καθαρίσει» μια βρώμικη υπόθεση ληστείας σ’ ένα «προστατευμένο» παιχνίδι πόκερ. Ο Μπραντ Πιτ είναι ο Τζάκι, με look νέο-γκάνγκστερ, κολλημένα πίσω μαλλιά, βαθειά φωνή και cool κινήσεις. Ο Ρίτσαρντ Τζένκινς είναι ο μεσάζων, που μόνο με το πρόσωπο και την έκφρασή του βγάζει έναν τέλειο χαρακτήρα από το τίποτα. Ο Ρέι Λιότα – κάνοντας ξανά και ξανά, πάντα θαυμάσια, το ρόλο του από το «Goodfellas» - είναι ο οικοδεσπότης του παιχνιδιού. Ο Τζέιμς Γκαντολφίνι, με το εκτόπισμα της εξουσίας, είναι ο hitman που έρχεται από τη Νέα Υόρκη για να βοηθήσει. Ο Βίνσεντ Κουρατόλα και οι εξαιρετικοί Μπεν Μέντελσον και Σκοτ ΜακΝέρι είναι οι αφελείς, κατεστραμμένοι, losers εγκέφαλοι πίσω από τη ληστεία. Ενα μάτσο σκληροί άντρες σε διαφορετικά επίπεδα παρακμής, γυναίκα ούτε για δείγμα, μόνο κάποιες πόρνες εδώ κι εκεί, όπως αρμόζει σε μια χαρακτηριστικά «αγορίστικη» ταινία.
Το κύριο εύρημα του «Killing Them Softly» είναι ο παραλληλισμός της εξέλιξης του υποκόσμου με τη χρηματοοικονομική κατάρρευση της Αμερικής – σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, που προφανώς εκτυλίσσεται το 2008, λίγο πριν την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως Προέδρου των Η.Π.Α., ακούγονται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο οι ομιλίες του και οι εκκλήσεις του για συμφιλίωση και ομαδικότητα στο μεγάλο αμερικανικό έθνος. Μόνο που η Αμερική δε δημιουργήθηκε με οράματα και λόγους, αλλά με βρώμικη δουλειά και την πάλη του ατόμου να επιβληθεί, όπου μπορεί. Ενώ το κράτος «σκοτώνει τα παιδιά του απαλά», από μακριά, χωρίς να υποφέρουν πολύ.
Μέσα στην επιμέλεια και την προθυμία, ωστόσο, του Ντόμινικ να φτάσει την κάθε του ιδέα στα άκρα, κι αυτή ακόμα η σύλληψη εξαντλείται γρήγορα, υπογραμμίζεται τόσο που γίνεται κουραστική. Μαζί και οι ασταμάτητοι διάλογοι των ηρώων, με ακίνητη κάμερα, συνήθως μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο. Μαζί και η κάθε, εξωφρενικά θεαματική και στιλάτη σκηνή (μερικές πραγματικά θα γραφτούν στην ανθολογία των σκηνών βίας), που μοιάζουν, χωρίς ανάσα, υπερβολικά επιτηδευμένες.
Το «Killing Them Softly» έχει μια εκπληκτική, κινηματογραφικά και πολιτικά, αρχή κι ένα αληθινά απολαυστικό τέλος. Το ενδιάμεσο είναι τόσο καλό, όσο μια πανέμορφη γυναίκα που δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Σαμ Πέκινπα, έχουν κάνει αυτήν την ταινία πολλές φορές, με μεγαλύτερο βάθος, με εξυπνότερη βία και σοφότερο κυνισμό. Αρα, είναι το «Killing Them Softly» το φετινό «Drive»; Τόσο, όσο είναι και το φετινό «Goodfellas» ή το «Pulp Fiction»: λίγο.
Μάθετε τα πάντα για το 65o Φεστιβάλ, στο ειδικό τμήμα του Flix για τις Κάννες.
