Μ' ένα πρόγραμμα 38 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Τελετή Εναρξης με την πολιτεία παρούσα. Ολόκληρη!
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Ξεκινάμε;
Τι είδαμε την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου
Soemand του Γαβριήλ Τζάφκα / Εμπνευσμένη από την ποίηση του Νίκου Καββαδία και γυρισμένη εξ ολοκλήρου στη Δανία, η ταινία του Γαβριήλ Τζάφκα εντυπωσιάζει αρχικά με την άρτια παραγωγή της, την υποβλητική φωτογραφία της και την αίσθηση της μοναξιάς που κουβαλά εκ των πραγμάτων η ιστορία ενός ναυτικού που επιστρέφει μετά από χρόνια στον τόπο του για να βρεθεί αντιμέτωπος με το άγνωστο. Η αναζήτηση του είναι υπαρξιακή, βρίσκει καταφύγιο στα κενά που αφήνει δεξιά και αριστερά η σινεμασκόπ αφήγηση που κρύβει στο κέντρο της μια αποκαλυπτική ερωτική ιστορία και τη νιώθεις να γεμίζει το βλέμμα σου με αισθήσεις, αγγίγματα και την πνιγηρή μα ταυτόχρονα ακαταμάχητα τρυφερή ατμόσφαιρα μιας λυτρωτικής επιστροφής. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Soemand» εδώ
Μήδεια Μελέα του Χρήστου Καράμπελα / Ο ταλαιπωρημένος «κινηματογραφικά» μύθος της Μήδειας του Ευριπίδη, βρίσκει στο υβρίδιο του Χρήστου Καράμπελα μια απόπειρα νέας ανάγνωσης που ακυρώνεται από μια καταφανή παλιομοδίτικη αίσθηση επανάληψης. Φτιαγμένη από ψήγματα θεατρικών σκηνών και κινηματογραφικών ευρημάτων, αλλά και με μια διαρκή αίσθηση υπερβολής που αγγίζει το γκροτέσκο, παραμένει αινιγματική ως προς τις προθέσεις της, αλλά και ως προς το τελικό αποτέλεσμα που δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι τελικά η «Μήδεια» ως ένα νεανικό καταραμένο love story ή μια γυναικεία φαντασίωση για το πως ανατρέπονται οι μύθοι καταλήγοντας ουσιαστικά στην ίδια - όχι πάντα λυτρωτική - κάθαρση. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Μήδεια Μελέα» εδώ
For Eternity της Μαρίας Λάφη / Ενα ζευγάρι ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του στην άλλη ζωή, σε ένα σχηματικό, άκαμπτα θεατρικό και κιτς «ανέκδοτο» που δεν εκμεταλλεύεται την παρουσία της Δήμητρας Χατούπη και του Θανάση Παπαγεωργίου, επιλέγοντας αντ' αυτού να παίξει με τους χρωματικές κώδικες και τα διακριτικά ειδικά εφέ προκειμένου να δημιουργήσει έναν - όχι ακριβώς πρωτότυπο - κόσμο από την αρχή. Ολοκληρώνοντας μια λιγοστού ενδιαφέροντος άσκηση πάνω σε κάτι που μοιάζει να είχε τα μέσα για μια απολαυστική παρωδία της μετά θάνατον «αποκάλυψης». Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «For Eternity» εδώ
Δείπνο για Λίγους του Νάσου Βακάλη / Από τα πιο εντυπωσιακά animation που είδαμε φέτος στη Δράμα και γενικώς της ελληνικής παραγωγής τα τελευταία χρόνια, το οργιαστικό «Δείπνο για Λίγους» του Νάσου Βακάλη είναι ταυτόχρονα τρομακτικό και απολαυστικό, αστείο και θλιβερό, καυστική σάτιρα μιας αχόρταγης κοινωνίας και μαζί ένα σχόλιο πάνω στην... επανάσταση που όταν έρθει θα είναι βίαια και αιματηρή, εκτελεσμένη με απόλυτη γνώση των μέσων του κινουμένου σχεδίου και υψηλά στάνταρτ παραγωγής. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Δείπνο για Λίγους» εδώ
Each Other της Αλεξάνδρας Μιχαηλίδου Τζαρίδου / Στα χνάρια του Μάικ Λι, η ιστορία μιας γυναίκας που ζει εγκλωβισμένη με την άρρωστη μητέρα της μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να κάνει τη δική της επανάσταση, είναι σκηνοθετημένη με πειθαρχία, χιούμορ και το (βρετανικό) ρεαλισμό που, με οδηγό την υπέροχη ερμηνεία της Κιμ Γουότερς, σε παγιδεύει σε μια αφοπλιστική, τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή (αν και σε καίρια σημεία περισσότερο δραματική) διαλεκτική γύρω από τις προσωπικές επιλογές, όλα τα λάθος πράγματα που παγιδεύουν τους ανθρώπους σε μια απέραντη μοναξιά και στη σημασία του να λατρεύεις το animal print και να μην ντρέπεσαι γι' αυτό. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Each Other» εδώ
Jennings Lodge της Αλίκης Σούμα / Από τις πιο παράξενες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος της φετινής Δράμας, το «Jennings Lodge» είναι ένα αμερικάνικο πανόραμα - που περικλείει μέσα του από την Κου Κλουξ Κλαν μέχρι τα late night show της αμερικανικής τηλεόρασης και από αναφορές στο ντοκιμαντέρ μέχρι κάτι από πρώιμο underground - γυρισμένο ωστόσο εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, μια εύστοχη χιουμοριστική αναζήτηση των ορίων της «εθνικής ταυτότητας» και έναν εφιάλτη - θρίλερ, το φιλμ της Αλίκης Σούμα συστήνει μια δημιουργό με σαφή πολιτική θέση, όχι μόνο απέναντι στις σύγχρονες κοινωνίες και τη βία του θεάματος αλλά και στα όρια του ίδιου του σινεμά ως αντανάκλαση ενός διαταραγμένου κόσμου. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Jennings Lodge» εδώ
A Portrait του Αριστοτέλη Μαραγκού / Επιστρέφοντας στη Δράμα για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, ο Αριστοτέλης Μαραγκός αφηγείται μέσα σε δύο λεπτά κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα γράμμα στον παππού του, επιλέγοντας την γραμμή/μονοκοντυλιά μιας animation τεχνικής που μέσα στην κινησή της θυμίζει συνεχώς τη γραμμή της ζωής καθώς αυτή κινείται ανάμεσα στη τώρα και το τότε, το ασήμαντο και το σημαντικό, το προσωπικό και το οικουμενικό, σε κάθε περίπτωση το βαθιά συγκινητικό. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «A Portrait» εδώ
Τρεις Αυγουλιέρες Παραλίγο Τέσσερις του Κωνσταντίνου Σαμαρά / Ακόμη κι δεν δεν έφτανες ποτέ στην αφιέρωση της ταινίας μετά τους τίτλους τέλους, λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο «Τρεις Αυγουλιέρες Παραλίγο Τέσσερις» αρκούν για να σιγουρευτείς πως βρίσκεσαι μέσα σε ένα σύμπαν εμπνευσμένο από το σινεμά του Αλέν Ρενέ. Ελαφρότητα, χάρη, ανατροπή των κλισέ και οι ανθρώπινες σχέσεις σαν χορογραφία του παραλόγου, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που κάνουν αυτή τη διασκευή ενός διηγήματος του Σωτήρη Δημητρίου να θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι Γάλλοι έκαναν πάντοτε το δικό τους «αμερικάνικο» σινεμά. Και ταυτόχρονα μια ποπ, σινεφίλ, φτιαγμένη από εμμονές και ρετρό συλλογές άχρηστων για τους πολλούς αντικειμένων, πειραγμένη ρομαντική κομεντί για τα λάθος πράγματα πάνω στα οποία οι άνθρωποι επιμένουν να στηρίζουν τη συνύπαρξη τους με τον άλλον - ίσως και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Φεστιβάλ Δράμας 2014
