Ολόκληρο το Φεστιβάλ Καννών περίμενε την προβολή του «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα» των αδελφών Νταρντέν ως μάνα εξ ουρανού, σε μια φτωχή σοδειά του προγράμματος της φετινής διοργάνωσης. Και δεν απογοητεύτηκε. Η νέα ταινία των Νταρντέν, φέροντας ως πρωταγωνίστριά του όχι μια ηθοποιό – αποκάλυψη, αλλά τη μεγαλύτερη σύγχρονη Γαλλίδα σταρ, είναι μια υπέροχη ταινία που οδεύει κατ’ ευθείαν για τα βραβεία, γιατί όχι και για τον Χρυσό Φοίνικα (οι δυο δημιουργοί έχουν ήδη τιμηθεί στις Κάννες με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής για το «Παιδί με το Ποδήλατο», το Βραβείο Σεναρίου για τη «Σιωπή της Λόρνα», τον Χρυσό Φοίνικα για το «Παιδί» και τη «Ροζέτα», το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής για τον «Γιο» και τη «Ροζέτα»). Οι δυο τους μοιράστηκαν σήμερα τα φώτα με την Κοτιγιάρ, η οποία, να το ξαναπούμε, εκτός από πανέμορφη, λαμπερή κι ατμοσφαιρική, είναι και έξυπνη κι έχει και χιούμορ. Παρόλο που η ταινία μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη. Διαβάστε παρακάτω τα highlights απ’ όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου του «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα».
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για το «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα»
Για μια γρήγορη επανάληψη, ο Ζαν-Πιερ είναι στ’ αριστερά, ο Λικ στα δεξιά
Ο Λικ Νταρντέν για την κοινωνική αλληλεγγύη Ομολογουμένως, ποτέ δε χρειαστήκαμε να οργανωθούμε συνδικαλιστικά κάνοντας σινεμά. Η σύγχρονη οικονομική κρίση δεν ευνοεί την αλληλεγγύη, αλλά, ούτως ή άλλως, αυτή ποτέ δεν ήταν φυσικό δεδομένο. Ακόμα και παλιά, όταν συνέβαιναν τα σημαντικά κοινωνικά κινήματα, τη δεκαετία του ’60, όταν οι εργάτες σκέφτονταν να κάνουν απεργία, έπρεπε πρώτα να μιλήσουν με τις γυναίκες τους, τα συνδικάτα έδιναν μεν αποζημιώσεις, αλλά ήταν αρκετά μικρότερες από τους μισθούς τους. Η αλληλεγγύη δεν είναι αυτονόητη. Χρειάζεται να τελεστεί μια πράξη ηθικής, να παρθεί μια απόφαση. Η ταινία λέει πώς μια γυναίκα χωρίς σημαντική πολιτική δράση, με τη βοήθεια του άντρα της και κάποιον συναδέλφων της, κάνει μια προσπάθεια ν’ αντισταθεί. Κι αν αυτή λειτουργεί, είναι γιατί οι άνθρωποι συγκινούνται από τη θέση της, γιατί γνωρίζουν ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται εκείνοι στην ίδια θέση.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για το ρόλο της Σαντρά Μου αρέσουν οι σύνθετοι ρόλοι γυναικών που βρίσκονται σε αδυναμία, τέτοιος ήταν κι ο ρόλος μου στο «Immigrant». Βλέπω όλες αυτές τις ηρωίδες σα γυναίκες που παλεύουν για τη ζωή τους και θέλουν ν’ ανακαλύψουν πράγματα μέσα τους που δε γνωρίζουν. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι η ανθρωπιά, με συγκινούν όσοι επιβιώνουν, όσοι τα καταφέρνουν, όσοι προσπαθούν να βγαίνουν από όποια δύσκολη κατάσταση. Μ’ αρέσει να επισκέπτομαι τις ψυχές τους.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για τα βραβεία εν γένει Αν πιστεύω ότι θα πάρω Φοίνικα για την ερμηνεία μου; Τι να πω, μ’ αρέσει που βρίσκομαι εδώ, μ’ αυτήν την ταινία των αδελφών Νταρντέν, τα βραβεία δεν τα σκέφτομαι ποτέ πολύ. Οταν έρχονται, τα εκτιμώ αφάνταστα, νιώθω τεράστια χαρά, σημαδεύουν την καριέρα μου. Απλώς δεν τα σκέφτομαι πριν. Εχω την τύχη να μην ελπίζω σ’ αυτά ποτέ.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για το πώς προσεγγίζει τους ρόλους της Εγκαταλείπω, παραδίνω τον εαυτό μου σε κάποιον. Μετά, αρκετά αργότερα, ανακαλύπτω στοιχεία στο σενάριο που με κάνουν να θέλω να μπω σε μια περιπέτεια, ερωτεύομαι σε πολλά επίπεδα, την ιστορία, την ηρωίδα, τους σκηνοθέτες, τους συμπρωταγωνιστές. Δεν έχω μέθοδο, αλλά αποκτώ κάποια μέθοδο για το κάθε πρότζεκτ. Ανακαλύπτω τον τρόπο μέσα στην ηρωίδα και ξέρω ότι το εξωτερικό θ’ ακολουθήσει μόνο του, φυσικά, το σώμα, η αναπνοή, τα πάντα, αν ανακαλύψω τι κρύβει μέσα της. Αναζητώ τα κλειδιά, μπορεί και να μην καταλάβω την ηρωίδα απόλυτα (όπως έγινε στο «Σώμα με Σώμα» του Οντιάρ, για παράδειγμα), αλλά θα πάω όσο γίνεται πιο μακριά, με κείνη οδηγό. Δίνω τα κλειδιά στην ηρωίδα και την αφήνω να με οδηγήσει.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για τη συνεργασία της με τους Νταρντέν Πάντα ονειρευόμουν μια περιπέτεια με έναν ή περισσότερους σκηνοθέτες που θα με πάνε στις πιο βαθιές λεπτομέρειες. Και πάντα ένιωθα ότι στο σινεμά των Νταρντέν γίνεται τεράστια δουλειά για να επιτύχουν αυτό που καταφέρνουν. Αυτό με συγκινεί στις ταινίες τους κι ως θεατή, γιατί τις έχω δει όλες και μ’ αρέσουν όλες. Μια μέρα στις αρχές των προβών, πράγμα σπάνιο, μιλούσαν για τους θεατές και γυρίζουν σε μας και μας λένε, εμείς μιλάμε πολύ για τους θεατές. Οι Νταρντέν κάνουν το σινεμά τους για το κοινό. Κι έτσι πάντα μας προκαλούν μια έκπληξη. Είναι ένα σινεμά που υπερβαίνει αυτό του auteur, έχει απίστευτο πλούτο, παρότι επιμένει στο ρεαλισμό. Η αγαπημένη μου ταινία τους είναι ο «Γιος». Απ’ τις πρώτες εικόνες καταλαβαίνεις ότι θέλουν να κάνουν το θεατή να ζήσει κάτι ξεχωριστό, να τον προκαλέσουν, να τον εμπλουτίσουν, είναι ίσως η ωραιότερη κινηματογραφική εμπειρία για μένα.
Ο Λικ Νταρντέν για την επιλογή της Μαριόν Κοτιγιάρ Στην αρχή θέλαμε απλώς να δουλέψουμε με τη Μαριόν. Οπότε είπαμε να τη γνωρίσουμε, να της το προτείνουμε και να δούμε πώς θ’ αντιδράσει. Είχαμε τότε στο μυαλό μας περίπου αυτήν την ταινία, μόνο που η ηρωίδα ήταν γιατρός σε υποβαθμισμένες γειτονιές. Τη συναντήσαμε, της λέμε θέλουμε να συνεργαστούμε, μας λέει ευχαριστώ, κι εγώ! Κολλήσαμε, συνεχίσαμε να γράφουμε το σενάριο μ’ εκείνη πια στο μυαλό κι η ηρωίδα άλλαξε κι έγινε η Σαντρά. Πήγαμε και τη βρήκαμε στο Παρίσι, την ενδιέφερε, συμφωνήσαμε. Αλλά είναι αλήθεια ότι όταν δουλεύεις με μια σπουδαία ηθοποιό που, ταυτόχρονα, είναι μια σταρ, η συνεργασία φορτίζεται από τα media. Η δική μας επιθυμία δεν ήταν, όπως λένε, να την «τσαλακώσουμε». Εκείνη και ήθελε κι είχε τον τρόπο να προσεγγίσει το ρόλο. Εμείς θέλαμε να τη βάλουμε μέσα στον κόσμο μας. Αυτό δουλέψαμε στις πρόβες: μια πρόκληση πνευματική και σωματική, πώς περπατάει αυτή η γυναίκα, τι φοράει, πώς κρατάει το τηλέφωνό της, την τσάντα της. Ολα τα άλλα πήραν το δρόμο τους πανεύκολα.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για την ομορφιά της Μου λέτε ότι είμαι πολύ όμορφη κι αναζητώ ρόλους που αλλοιώνουν την εμφάνισή τους; Είστε πολύ ευγενικοί, αλλά θα έλεγα ότι είμαι περισσότερο «συγκινητική», παρά καμιά καλλονή. Δε με θεωρώ άσχημη, ξέρω ότι μπορώ να πετύχω, αν το θέλει ο ρόλος, να είμαι μάλλον όμορφη κι επίσης, όταν αυτό χρειάζεται, πολύ άσχημη. Εχω μια σωματική ικανότητα να μπορώ να μεταμορφώνομαι. Αυτό είναι καλό για το επάγγελμα, αλλά η εμφάνισή μου δεν παίζει ποτέ ρόλο στις επιλογές μου. Αν πιστεύετε ότι ψάχνω ρόλους που θα με κάνουν να «ξεφύγω από την ομορφιά μου», είστε τρελοί! Απλώς πάντα μ’ ενδιαφέρει πολύ ένας ρόλος που είναι και σωματικά απαιτητικός. Για παράδειγμα, θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω το ρόλο ενός άντρα, μου φαίνεται αδύνατο και η ιδέα με ενθουσιάζει.
