«Carnage» του Ρόμαν Πολάνσκι. Το αστικό σαλόνι ως ναρκοπέδιο

Δυο μόνο σκηνές στην αρχή και το τέλος της ταινίας δραπετεύουν από την τεταμένη ένταση ενός μεσοαστικού arty νεοϋορκέζικου διαμερίσματος, εκεί όπου δυο καλοβαλμένα ζευγάρια βρίσκονται για να συζητήσουν πως πρέπει να χειριστούν ένα γεγονός που ήρθε να τους θυμίσει πως εκτός από λευκώματα τέχνης, πολιτική ορθότητα και smartphones, ο άνθρωπος, ακόμη κι ο πιο σύγχρονος, ορίζεται τελικά από ένστικτα, θυμό, συναίσθημα, λάθη.

Ο εντεκάχρονος γιος των upper class Κριστόφ Βάλτς και Κέιτ Γουίνσλετ, χτύπησε με ένα κλαδί τον γιο των Τζόντι Φόστερ και Τζον Σι Ράιλι, παραμορφώνοντάς τον (προσωρινά) και στοιχίζοντας του ένα δόντι, και πιθανότατα ένα ακόμη, του οποίου η έκβαση της ιατρικής του πορείας μένει ακόμη να διευκρινιστεί.

Αυτό που ξεκινά σαν μια σύντομη συνάντηση, μια τυπική χειρονομία ανθρώπων που θέλουν να είναι καθώς πρέπει, θα εξελιχθεί σε ένα αληθινό ξεγύμνωμα των αδυναμιών, των ατελειών, της ασυμβατότητας των ζευγαριών, των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών που έχουν επιλέξει να αποκαλούν «ζωή» τους.

Μόνο που το «Carnage» δεν θέλει καθόλου να είναι ένα σπαρακτικό δράμα, αλλά αφήνει τους ηθοποιούς του στο έλεος μιας πικρής, κατάμαυρης κωμωδίας, που αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική στο να αποκαλύψει τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες στις σχέσεις και τις συμπεριφορές, που συχνά σκεπάζονται σαν την σκόνη κάτω από το χαλί των σημαντικών ή της καθημερινότητας.

Κι αντίθετα απ ότι υπόσχεται ο τίτλος, η σφαγή των δυο ζευγαριών δεν έρχεται με τον τρόπο που περιμένεις, τα στρατόπεδα δεν είναι δεδομένα κι ο εχθρός, δεν είναι πάντα ο απέναντι.

Η ιδέα είναι ευφυής και η εκτέλεση αποτελεσματική, η σύντομη διάρκεια της ταινίας απαραίτητη και το χιούμορ, πικρό, μαύρο, καταλυτικό. Οι ερμηνείες όπως ακριβώς τις περιμένεις από ένα τέτοιο καστ, με τον Τζον Σι Ράιλι να κλέβει με ευκολία την παράσταση.

Αλλά το φιλμ του Πολάνσκι παρά τις σαφείς αρετές του, παρά τον τρόπο που διασκεδάζει το ακροατήριο κάνοντάς το να αναγνωρίσει στους ήρωες τις δικές του ατέλειες, δεν ξεφεύγει πάντα, από την έμφυτη τρικλοποδιά του θεάτρου, την υπερβολή και την μεγέθυνση του (συχνά) αυτονόητου, το φλερτ με τη φάρσα.

Ομως ακόμη κι έτσι, το «Carnage» δεν παύει να είναι μια εξαιρετική σάτιρα του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας, γεμάτη ένταση και χιούμορ, και μια σκηνή εμετού σαν κεντρικό σημείο, ιδανική στο να δώσει τον τόνο και να σχολιάσει ήρωες, καταστάσεις, συμπεριφορές, τόσο καλοστημένη και απολαυστικά ενοχλητική, που πολύ απλά, μοιάζει προορισμένη να γίνει κλασική.