Για 30 λεπτά της ώρας κουνούσαμε ουρίτσα. Πώς αλλιώς να περιγράψεις το να βρίσκεσαι στο ίδιο δωμάτιο με έναν από τους πιο ιδιοφυείς, αισθητικά άψογους, αλλά, πάνω από όλα, τρυφερούς ανθρωπιστές σκηνοθέτες της γενιάς μας και την μεγάλη, τεράστια παρέα του. Ο Γουές Αντερσον, αμέσως μετά την προβολή του «Isle of Dogs», τη νέα του ταινία animation και σκυλίσια πολιτική του αλληγορία για τη δύναμη της αλληλεγγύης απέναντι σε απολυταρχικούς δικτάτορες, εμφανίστηκε μπροστά μας με... τους φίλους του.
Από τον Μπιλ Μάρεϊ που μετρά 21 χρόνια πιστός του πρωταγωνιστής, τον Τζέισον Σγουόρτσμαν που ξεκίνησε μαζί του ως ηθοποιός και βρέθηκε να συνυπογράφει αρκετά από τα σενάριά του, μέχρι τους νεοφερμένους του συνεργάτες (Μπράιαν Κράνστον, Λίεβ Σράιμπερ), ο Γουές Αντερσον μοιάζει να είναι δημιουργεί κάτι παραπάνω από κινηματογραφικά καστ. Φτιάχνει παρέες. Οικογένειες - σαν αυτές που αναζητούν και οι ήρωες των ταινιών του.
Η πρώτη συνέντευξη Τύπου του 68ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου δεν έμοιαζε λοιπόν με διαδικαστική αναγκαιότητα. Αλλά με πάρτι. Ο Μπιλ Μάρεϊ ξεκίνησε έναν «γηπεδικό» ύμνο από τη στιγμή που ακούστηκε το όνομα του Μπομπ Μπάλαμπαν. Ο Γουές Αντερσον παρακίνησε το καστ να ευχηθούν με το happy birthday τραγούδι στον πιτσιρικά πρωταγωνιστή του Κόι Ράνκιν. Συγχαρητήρια και standing ovation δόθηκαν στην Γκρέτα Γκέργουιγκ που έγραψε οσκαρική ιστορία. Η Τίλντα Σουίντον πήρε μια θέση και κάθισε ανάμεσά μας κι όχι στο πάνελ.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον
Διαβάστε τα κυριότερα στιγμιότυπα, όπως τα κατέγραψε το Flix:
Ο Γουές Αντερσον για το πώς προέκυψε η ιδέα της ταινίας:
O Tομ Στόπαρντ (ή ήταν ο Μάικ Νίκολς, δε θυμάμαι καλά) είχε κάποτε πει ότι δεν ξεκινά ένα θεατρικό έργο όταν έχει μία ιδέα, αλλά δύο. Δύο διαφορετικές ιδέες που μπλέκονται μεταξύ τους ή ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Αυτό νιώθω ότι κάνω κι εγώ. Οταν λοιπόν βρεθήκαμε με τον Τζέισον (Σουόρτσμαν) και τον Ρόμαν (Κόπολα) θέλαμε αρχικά να κάνουμε μια ταινία για μία παρέα σκύλων που τα εγκατέλειψαν σ' ένα σκουπιδότοπο – μπορεί να μην ήταν η πιο εμπορική ιδέα στον κόσμο, αλλά εμείς θέλαμε να κάνουμε μια ταινία για σκυλιά. Ταυτόχρονα όμως, είχαμε κι αυτή την κοινή αγάπη για την ιαπωνική κουλτούρα και τους ιάπωνες σκηνοθέτες – ειδικά τον Κουροσάβα. Οπότε η ταινία γεννήθηκε από δύο φαινομενικά ασύνδετες ιδέες.
Ο Γουές Αντερσον για την αγάπη του για το ιαπωνικό κινηματογράφο και ειδικά τον Χαγιάο Mιγιαζάκι:
Η αγάπη μου για τους Ιάπωνες σκηνοθέτες είχε ξακινήσει από τότε που ήμουν παιδί. Και στον «Φανταστικό Κύριο Φοξ» είχα βασιστεί στις μεγάλες σχολές τους. Για το «Isle of Dogs» είχα δύο σκηνοθέτες ως πηγή έμπνευσης: τον Κουροσάβα και τον Μιγιαζάκι. Ολη τη σχολή Μιγιαζάκι – το πώς καθοδηγεί την Μαρί Νατσούκι, η φωνή της είναι υπέροχη. Πώς δουλεύει με τις σιωπές. Πώς σε κάνει να νιώθεις τη φύση. Πώς μέσα από τη φύση νιώθεις στιγμές γαλήνης. Ο ρυθμός του που είναι εντελώς αντίθετως με την αμερικανική σχολή του animation. Δούλευα με τον Αλεξάντρ Ντεσπλά για το μουσικό σκορ και έπρεπε να αφαιρέσουμε μουσικές που είχαν γραφτεί. Γιατί νιώθαμε ότι η ταινία διεκδικούσε τις σιωπές της.
Γιατί επιτρέφει στους πιστούς του ηθοποιούς και πώς διάλεξε τους νέους του πρωταγωνιστές:
Γουές Αντερσον: Ολοι οι ηθοποιοί που βλέπετε μπροστά σας σε αυτό το πάνελ είναι οι Νο1 επιλογές κάθε σκηνοθέτη. Τους επέλεξα γιατί έχω δουλέψει μαζί τους στο παρελθόν και τους αγαπώ, ή γιατί τους αγαπούσα πάντα, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους στο παρελθόν. Για τον Τζέισον, τον Ρόμαν και μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν η λίστα των αγαπημένων μας ηθοποιών – με αυτούς θέλαμε να κάνουμε την ταινία. Και θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό: όταν κάνεις μία ταινία animation κανείς δεν μπορεί να σου πει «α κρίμα, δεν είμαι διαθέσιμος εκείνο το διάστημα», όπως όταν γυρίζεις μία κανονική ταινία. Γιατί του λες «φίλε, η δουλειά σου μπορεί να γίνει όποτε θέλεις, όπου θέλεις. Ερχεσαι όποτε έχεις κενό, ή ερχόμαστε κι εμείς σπίτι σου αν σε βολεύει...» (γέλια)
Πώς αισθάνεται ο Μπιλ Μάρεϊ σε μία ταινία που τον περιορίζει να είναι απλά η φωνή του;
Μπιλ Μάρεϊ: Απλά η φωνή μου; Χμμ τώρα θα γίνω λίγο αλαζόνας, επιτρέψτε μου, αλλά αν είμαστε μόνο φωνές, τότε αυτό το πάνελ που βλέπετε μπροστά σας είναι αντίστοιχο του «We Are the World» τραγουδιού. Είμαι περήφανος να είμαι μέρος μίας τέτοιας παρέας με τους καλύτερους του σινεμά, και, ναι, τις καλύτερες φωνές του σινεμά. Eίμαι χαρούμενος που κάθομαι σήμερα εδώ ανάμεσα στους φίλους μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν κάνει κανείς animation;
Γουές Αντερσον: Νομίζω ότι οι μεγαλύτερες προκλήσεις στο animation είναι ταυτόχρονα κι αυτές που διασκεδάζουν περισσότερο έναν δημιουργό. Και ναι διάφορα προβλήματα πάντα προκύπτουν. Οπως όταν φτιαχτεί μία κούκλα για το stop motion και ανακαλύψω ότι δεν χαμογελά στ' αλήθεια όπως τη θέλω και τότε γίνομαι ο πονοκέφαλος των animators και περνάμε ακόμα 2.5 χρόνια ξανασχεδιάζοντας την κούκλα. Ομως πάντα υπάρχει μία λύση. Και η δημιουργική διαδρομή για να τη βρεις είναι για μένα το μεγάλο δώρο. Για μένα όμως η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να βρω μία ενδιαφέρουσα, μεστή ιστορία. Αν το πετύχω αυτό, τίποτα άλλο δεν είναι εμπόδιο.
Γιατί δουλεύει με μοντελισμό κι όχι με CGI εφέ;
Γουές Αντερσον: Ναι, κατασκευάζω μοντέλα, μινιατούρες και δουλεύω με αυτά στις ταινίες μου. Κι αυτό γιατί αγαπώ την παλιά κινηματογραφική παράδοση των μοντέλων – φέρνει μία ολόκληρη τέχνη μαζί της. Πιστεύω ότι και σ' αυτή την ταινία δεν έχω παρά ελάχιστα CGI – μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Οταν πχ η μινιατούρα σε σχέση με τις κούκλες και την κινηση της κάμερας μπορεί να πρόδιδε τα πραγματικά μεγέθη. Στην πλειονότητα όμως στα περισσότερα τα πλάνα μου χρησιμοποιώ μινιατούρες. Αγαπώ το μοντελισμό. Υπάρχει μία υπέροχη γοητεία. Είναι κάτι που το συνδέω με την κινηματογραφική ιστορία. Οταν έβλεπα μοντέλα στις ταινίες του Χίτσκοκ ή του Κάρολ Ριντ. Οι μινιατούρες είναι κομμάτι των ταινιών που μεγάλωσα μαζί τους και τις αγαπώ...
Ο Γουές Αντερσον για την πολιτική αλληγορία της ταινίας και τη σύνδεση με τον Τραμπ:
Είναι ειρωνικό. Οταν γράφαμε το σενάριο ήταν ένας άλλος κόσμος. Επρεπε να κατασκευάσουμε αυτό τον απολυταρχικό Δήμαρχο και την πολιτική κατάσταση της πόλης του. Ηταν κομμάτι της άγριας φαντασίας. Μετά όμως, επειδή μία animation ταινία τη δουλεύεις για πάρα πολλά χρόνια, η χώρα -κι ολόκληρος ο κόσμος- άρχισε να αντανακλά την πολιτική δυστοπία της ταινίας. Κι εμείς κλέβαμε μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες πια και διανθίζαμε την ιστορία μας με την πραγματικότητα. Είναι τρελό! Δεν ξεκινήσαμε μία πολιτική αλληγορία και χρησιμοποιήσαμε τα σκυλιά. Αρχικά, ξεκινήσαμε με τα σκυλιά. Γράψαμε μία ιστορία για κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, οποιαδήποτε πολιτική στιγμή. Ομως, η ιστορική μας στιγμή μοιάζει να μας επέλεξε και η ταινία να έχει περισσότερο νόημα τώρα από όταν ξεκινήσαμε.
Ποια είναι η αγαπημένη ταινία του Γουες Αντερσον με πρωταγωνιστές σκυλιά;
Γουές Αντερσον: Ο Νόα Μπόμπαχ μου είχε συστήσει το «The Plague Dogs» (1922, Μάρτιν Ροζάν), τη θυμάται από την παιδική του ηλικία και μου την είχε προτείνει. Μου αρέσει πολύ η διάσταση που δίνει – είναι αρκετά σκοτεινή, όπως και η δική μας ταινία. Φυσικά, έχω μία μικρή κόρη (η οποία όλη της τη ζωή, γιατί είναι δύο χρονών βλέπει τον μπαμπά της μπροστά σε υπολογιστές να μοντάρει μία ταινία με σκυλιά και ξέρει καλύτερα την ταινία από μένα) οπότε έχω δει και Disney. Ομολογώ ότι μου αρέσουν πολύ τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας». Είναι από τις αγαπημένες μου της Disney.
Ο Μπράιαν Κράνστον είναι υπέροχος: Σε ερώτηση δημοσιογράφου για τη «σημασία της σιωπής σε μία ερμηνεία», έσκυψε στο μικρόφωνο κι άρχισε να ανοιγοκλείνει το στόμα του, βουβά, χωρίς ήχο. Κάτι που διασκέδασε ιδιαίτερα τον Λίεβ Σράιμπερ δίπλα του (γύρισε προς τον δημοσιογράφο και του είπε «ελπίζω να μην έχασες λέξη!»), αλλά και όλη την κατάμεστη αίθουσα.
Η Τίλντα Σουίντον και η σχέση της με την Μπερλινάλε: Ούτε που μπορώ να μετρήσω πόσες φορές έχω έρθει. Πάντως ήρθα με την πρώτη μου ταινία το 1985 – μοιάζει με έναν αιώνα πριν. Κι έχω έρθει πολλές φορές ξανά από τότε, με όλες μου τις ιδιότητες. Μόνο που δεν έχω σκουπήσει. Ισως του χρόνου...
Τι σκυλιά έχουν όλοι:
Τζέισον Σουόρτσμαν: Εχω ένα γαλικό μπουλντόγκ. Είναι γεράκος πια, 14 χρονών, και τον αγαπώ πολύ. Τον λέω Ερολ Τζον Σουόρτσμαν. Για να έρθω στο Βερολίνο τον προσέχει η μητέρα μου. Ευχαριστώ μαμά!
Ρόμαν Κόπολα: Εγώ είμαι ο Κουμπαγιάσι της παρέας, έχω γάτα.
Μπομπ Μπάλαμπαν: Η κόρη μου έχει σώσει ένα σκυλάκι. Τον λέμε Ελιοτ. Είναι ιδιοφυής.
Μπιλ Μάρεϊ: Εχω ένα ημίαιμο Τζακ Ράσελ. Του επιτέθηκαν κογιότ. Πολύ γενναίο σκυλί. Τι έκανα; Ημουν παρών και δεν κουνήθηκα από τη θέση μου (σαρκαστικά).
Γκρέτα Γκέργουικ: Δεν έχω σκυλί και λατρεύω τα σκυλιά. Είμαι αυτή που σταματά και χαϊδεύει κάθε σκυλί που συναντά στο δρόμο. Το έχω όμως αποφασίσει. Το 2018 είναι η χρονιά που θα πάρω σκυλί.
Μπράιαν Κράνστον: Πάντα είχαμε αδέσποτα. Πάντα σώζουμε αδέσποτα. Πρόσφατα έχασα τον σκύλο μου. Με πονάει αυτή τη στιγμή και δεν έχω πάρει άλλον. Σύντομα όμως. Ισως ψάξω για ένα ιρλανδικό σέτερ και το όνομάσω «Μπιλ Μάρεϊ».
Γουές Αντερσον: Οταν μεγάλωνα είχαμε ένα λαμπραντόρ και το όνομά του ήταν Chief. Είχαμε κλέψει το όνομα από μία φιλική οικογένεια που είχε σκυλί. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να παίρνεις τα ονόματα των σκυλιών των φίλων σου, αλλά πάντα θεωρούσα αυτή την οικογένεια πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη δική μου.
Λίεβ Σράιμπερ: Από το 1998 μεγαλώνω μία αγέλη από κογιότ (γέλια). Πρόσφατα με τους γιους μου υιοθετήσαμε δύο αδέσποτα (Γούρντροου και Γουίλοου) σκυλιά που σώθηκαν από τον τυφώνα Χάρβεϊ.
Τζεφ Γκόλντμπλουμ: Εχουμε ένα κανίς, τον Γούντι – γιατί αγαπώ πολύ τον Γούντι. Πρόσφατα έσπασε το πόδι του, αλλά έχει συνέλθει πλήρως.
Το 68ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται από τις 15 έως τις 25 Φεβρουαρίου. Το Flix είναι όπως πάντα εκεί και σας μεταφέρει όλα όσα αξίζει να ξέρετε από την Berlinale, την στιγμή που συμβαίνουν.
