«Ολοι έχουμε αλλάξει σ' αυτά τα 20 χρόνια, αλλά ποτέ δεν έχω δουλέψει με κάποιον σαν τον Ντάνι Μπόιλ. Εκείνος δεν έχει αλλάξει ούτε ελάχιστα.» Ετσι τίμησε (κομπλιμένο δεν είναι;) ο Τζόνι Λι Μίλερ τον σκηνοθέτη που δυο δεκαετίες νωρίτερα, με το «Trainspotting», έκανε την κινηματογραφική σημαία μιας γενιάς (της δικής μας, συγκεκριμένα), που επιστρέφει τώρα για να... δει τι απέγινε.
Βλέποντας τον Ντάνι Μπόιλ περικυκλωμένο από «τ' αγόρια του», δεν μπορείς παρά να νιώσεις ένα μικρό θρίαμβο: διάλεξαν τη ζωή, είναι όλοι επιτυχημένοι, αναγνωρισμένοι, μοιάζουν όμορφοι, είναι εύγλωττοι κι έχουν ο καθένας καταφέρει μια συνέχεια εκείνης της ταινίας - μια ολόκληρη καριέρα σε διαφορετικά μονοπάτια. Αλλά μοιάζουν να χαίρονται που ξαναβρίσκονται μαζί, σ' αυτή τη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρώτη προβολή, στην Berlinale, του «T2 Trainspotting».
Ο Τζόνι Λι Μίλερ, που δεν είναι πια ο Sick Boy αλλά ο «Σάιμον», εξηγεί ότι ο Μπόιλ θέλησε αρχικά να επενδύσει σε όσα κατάφεραν οι ηθοποιοί του στις δυο δεκαετίες ανάμεσα στις δυο ταινίες, στο θέατρο και στο σινεμά. Αλλά εκείνοι έφεραν αντίρρηση: απαίτησαν να αφεθούν στα εμπνευσμένα χέρια του σκηνοθέτη τους. Ο ίδιος ο Ντάνι Μπόιλ εξομολογείται πως αρχικά ήθελε να κάνει μια ταινία με τους ίδιους ήρωες, αλλά ανεξάρτητη από την πρώτη. «Ομως δεν μπόρεσα να ξεφύγω από την κληρονομιά του "Trainspotting",» εξηγεί. «Ο Τζον Χοτζ έγραψε ένα ωραιότατο σενάριο για ένα τέτοιο σίκουελ, μάλιστα εν μέρει βασιζόταν στο επόμενο μυθιστόρημα του Ερβιν Γουελς, το "Porno", αλλά δεν έκανα καν τον κόπο να το στείλω στους ηθοποιούς!»
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
Το σενάριο που τελικά χρησιμοποιήθηκε για το «T2», το υπογράφει φυσικά και πάλι ο Τζον Χοτζ, αλλά είναι «πολύ πιο προσωπικό.» Οπως εξηγεί ο Τζόνι Λι Μίλερ, «δεν είναι σίκουελ, είναι επικήδειος, αν προτιμάτε.»
Ο Γιούαν Μπρέμνερ, που κρατά και πάλι το ρόλο του Spud, μιλά με θαυμασμό για την ενέργεια που έχει ακόμα ο Ντάνι Μπόιλ στο γύρισμα: «Είναι απίστευτος, πραγματικά έδωσε κινητήρια δύναμη στην πρώτη ταινία. Αυτή τη φορά, ακόνισε τις δυνάμεις του με τρόπο... αθλητικό! Εχει τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι του, αλλά γυρίζει με μεγάλη οικονομία, πολύ γρήγορα.»
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
Οσο για το πώς έχει αλλάξει το κλίμα, η διάθεση, οι ίδιοι οι ήρωες στο «T2», ο Ντάνι Μπόιλ έχει την απάντηση: «Η προσέγγιση του Ρέντον (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) στην πρώτη ταινία, αυτό το "choose life", είναι τώρα διαφορετικό, λιγότερο θρασύ. Μετατρέπεται σε κάτι σαν εξομολόγηση.» Κι από την άλλη πλευρά, το «T2» παραμένει εξίσου μη-πολιτικό με την πρώτη ταινία, κατά τη γνώμη του σκηνοθέτη του: «Καμιά από τις δυο ταινίες δεν έγινε με πολιτική πρόθεση, αλλά ο κόσμος βρήκε μέσα τους πολιτικά νοήματα. Γυρίζαμε στη διάρκεια του Brexit κι ήταν μεγάλο το σοκ να βρισκόμαστε στη Σκωτία τη στιγμή που ψήφιζε να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά τίποτε απ' αυτά δεν αποτυπώνεται συνειδητά στην ταινία.»
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017 / To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
