Στην Κινσάσα του σήμερα, η Φελισιτέ τραγουδά σε ένα υπαίθριο μπαρ και ζει με το ταλέντο της στο τραγούδι και την δύναμη της μουσικής σε ένα περιβάλλον που απέχει έτη φωτός από αυτό που στον δυτικό κόσμο θα θεωρούσαμε ικανοποιητικό, μα που μοιάζει ένα κλικ ψηλότερα από την εξαθλίωση που μοιάζει να βασιλεύει γύρω της.
Με δυο λόγια, η Φελισιτέ έχει ένα σπίτι με ηλεκτρικό, τηλεόραση και ψυγείο και χρήματα να πληρώσει για την επισκευή του, όταν εκείνο χαλάσει. Οχι όμως αρκετά για να πληρώσει την εγχείρηση στο πόδι του γιού της όταν εκείνος τραυματιστεί σε ένα ατύχημα με μηχανάκι σε μια κοινωνία που η πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, ή μια αξιοπρεπή ζωή είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη.
Η προσπάθειά της να συγκεντρώσει τα χρήματα και η γνωριμία της στην πορεία με τον Ταμπού, έναν ερημοσπίτη, μέθυσο αλλά καλοκάγαθο άντρα, αλλά και επιστροφή του γιού της από το νοσοκομείο –με ένα πόδι λιγότερο- θα αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά αυτής της ταινίας που χτίζει με πολύ χαλαρό τρόπο το πορτρέτο μιας σειράς χαρακτήρων αλλά και μια κοινωνικής τάξης και προσπαθεί να συλλάβει κάτι από την «ψυχή» των ανθρώπων μέσα από πράγματα όπως η μουσική, οι κοινωνικές τους δομές, η ψυχοσύνθεση τους.
Η ιστορία της Φελισιτέ, του γιού της του Ταμπού δεν είναι για τον Γκομί παρά η αφορμη να περιπλανηθεί στην πόλη και τους ανθρώπους και να περάσει αρκετό χρόνο καταγράφοντας τον τόπο, τους ρυθμούς, τους μηχανισμους του, αλλά και μια ονειρική και πιο «πνευματική», μυστικιστική σχεδόν διάσταση τους.
Ως πρόσθεση ακούγεται ενδιαφέρον, ως εκτέλεση δυστυχώς μοιάζει υπερβολικά γνώριμη και προβλέψιμη και η ματιά του Γκομί μοιάζει λίγο περισσότερο με αυτή ενός ξένου απ΄όσο η ιστορία θα χρειαζόταν. Μπορεί οι ηθοποιοί του να γειώνουν με πετυχημένο τρόπο την ταινία στην πραγματικότητα του τόπου αλλά από την άλλη οι προσπάθειες του σκηνοθέτη να σπρώξει τον ρεαλισμό σε μια πιο ποιητική αρένα μέσα από σκηνές στα όρια του ονείρου, ή από τις πρόβες μιας ντόπιας χορωδίας ή μιας ορχήστρας, πέφτουν μάλλον στο κενό.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017, Μέρα Δεύτερη: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
Tags: berlinale 2017, Felicite
