Στις αρχές του 20ου αιώνα, μια νεαρή καμαριέρα, η Σελεστίν φτάνει από το Παρίσι στην εξοχή για να εργαστεί στο σπίτι των Λανλέρ. Εκεί, η νεαρή κοπέλα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις σεξουαλικές ορέξεις του κυρίου της αλλά και τη σαδιστική συμπεριφορά της κυρίας του σπιτιού, βρίσκοντας κατανόηση μόνο ανάμεσα στους άλλους υπηρέτες και κυρίως στον Τζόζεφ, έναν μυστηριώδη κηπουρό.
Πιο πιστό και από τις τρεις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές - η πρώτη το 1916 στη Ρωσία, η δεύτερη του Ζαν Ρενουάρ του 1946 και η τρίτη από τον Λουίς Μπουνιουέλ το 1964 - στο μυθιστόρημα του Οκτάβ Μιρμπό, το «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας» του Μπενουά Ζακό δεν εξαντλεί την πλοκή στην κεντρική ιστορία στο σπίτι των Λανλέρ, αλλά με πισωγυρίσματα στο χρόνο αφηγείται και άλλες σελίδες από τις παράξενες, βίαιες και τραγικές ιστορίες της ζωής της Σελεστίν.
Διαβάστε ακόμη: Αν κάνεις τρικάσετο, ας το κάνεις όπως ο Βέρνερ Χέρτσογκ κι η Νικόλ Κίντμαν στο «Queen of the Desert»
Οπως ακριβώς και στην πιο διάσημη αλλά και καλύτερη ταινία από το ίδιο υλικό - αυτή του Μπουνιουέλ, ο Ζακό προσπαθεί να ανασυνθέσει ένα κόσμο διαφθοράς, εξουσίας και ταξικής πάλης, κάνοντας σάτιρα με την έλλειψη ηθικής αλλά και προσπαθώντας να ανακαλύψει τον άνθρωπο πίσω από το πέπλο της υποκρισίας. Κάθε κίνηση της Σελεστίν θα μπορούσε να είναι και μια πράξη επιβίωσης αλλά και μια πράξη εκμετάλλευσης της προς όσους μπορεί να σαγηνεύσει με την ομορφιά της. Θύμα και θύτης ταυτόχρονα, η Σελεστίν ζει σχεδόν όσες τραγωδίες προκαλεί και η ίδια, αδύναμη να οργανώσει την οριστική επανάσταση απέναντι στο σύστημα που την χρησιμοποιεί επίμονα ως ένα κατώτερο ον, χωρίς βούληση, χωρίς επιθυμίες, χωρίς δική της ζωή.
Από τις προθέσεις στο αποτέλεσμα, ο Μπενουά Ζακό είχε πάντα το εξής πρόβλημα: πιο ακαδημαϊκός απ' όσο νομίζει ότι είναι και λιγότερο ανανεωτής του κλασικού γαλλικού σινεμά απ' όσο θα ήθελε, καταφέρνει και εδώ όπως σχεδόν στο σύνολο του έργου του (θυμηθείτε το «Αντίο Βασίλισσά Μου») να χτίσει ένα υπέροχο σύμπαν ανασύστατης της εποχής, κοστουμιών και ερμηνειών καταφέρνοντας τελικά μόνο να πει την ιστορία του με έναν αδιάφορο και μόνο σε στιγμές εύστοχο ή πραγματικά επίκαιρο τρόπο.
Οσα δεν καταφέρνει ο Ζακό, ωστόσο, τα πετυχαίνει με ένα βλέμμα της, με ένα μειδίαμα στα σαρκώδη χείλη της, με ένα κούνημα του κεφαλιού ή ένα σαρδόνιο χαμόγελο η Λέα Σεντού που αν και όχι πρώτη επιλογή (αφού ο Μπενουά Ζακό ήθελε την Μαριόν Κοτιγιάρ για Σελεστίν) για το ρόλο που στιγμάτισε η Ζαν Μορό στην ταινία του Μπουνιουέλκαι πριν απ' αυτή η Πολέτ Γκοντάρ στην ταινία του Ρενουάρ, αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαία μια από τις μεγαλύτερες σταρ του πλανήτη και ταυτόχρονα μια σπουδαία ηθοποιός.
Διαβάστε ακόμη: Γιατί η Λέα Σεντού δεν παραβρέθηκε στη Συνέντευξη Τύπου του «Ημερολογίου Μιας Καμαριέρας» στο Βερολίνο
Με μια σεξουαλικότητα που ξεχειλίζει αν και δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό πλάνο στο οποίο το σώμα της δεν είναι καλυμμένο από τα φορέματα της εποχής, αλλά κυρίως με την επιθετική ορμή ενός μοντέρνου κοριτσιού που βρίσκεται στο κέντρο ενός συστήματος που λες και έχει έρθει για να το διαβρώσει και να το ξεγυμνώσει από κάθε του υποκριτική πτυχή, η Σεντού κουβαλά στους ώμους της το νέο αυτό «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας», δίνοντας του τη σύγχρονη αύρα που έτσι κι αλλιώς φέρει ως διαχρονική ιστορία αλλά και την πολιτική - μαρξιστική - πλευρά που ο Ζακό αποτυπώνει μόνο στο ταξικό πρόβλημα όπως αυτό άρχισε να «συζητείται» στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Στην ίσως καλύτερη σκηνή της ταινίας, όταν πάνω σε μια σεξουαλική πράξη με έναν φυματικό η Σεντού θα ουρλιάξει από ηδονή με αίματα στο στόμα, βρίσκονται όλα όσα σας ενδιαφέρουν σε αυτό το ξαναδιάβασμα ενός από τα πιο δημοφιλή ημερολόγια του σινεμά.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2015 / «45 Χρόνια»: δώστε όλα τα βραβεία ερμηνείας στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ
- Berlinale 2015 - Μέρα 2η: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ και η Queen Νικόλ Κίντμαν!
- Berlinale 2015 - Μέρα 1η: Πρεμιέρα με Ζιλιέτ Μπινός
- Berlinale 2015: Ιζαμπέλ Κοϊσέτ / «Nαι είμαι γυναίκα σκηνοθέτης - έχω αιδοίο και το παίρνω μαζί μου στο γύρισμα»
- Berlinale 2015: O Βαρουφάκης έρχεται, η κινηματογραφική αγορά αναστατώνεται!
