Η Λεά Σεντού δεν ήρθε να σκουπίσει το κόκκινο χαλί της Berlinale. Η όμορφη πρωταγωνίστρια του «Ημερολόγιου μιας Καμαριέρας» εγλωβίστηκε στα γυρίσματα του «Spectre» (aka «Bond 24»), που καθυστερούν λόγω μικροατυχημάτων κι έτσι ο σκηνοθέτης Μπενουά Ζακό έμεινε να εκπροσωπεί το τελευταίο του πόνημα χωρίς τον αισθησιασμό της σταρ του. Διαβάστε περισσότερα για την απουσία της Λεά Σεντού από την 65η Berlinale. Στην τέταρτη κινηματογραφική του διασκευή το μυθιστορήματος του Οκτάβ Μιρμπό, σημειώσαμε, ωστόσο, την ατολμία του Μπενουά Ζακό, αλλά και τη συναρπαστική, ηδυπαθή, μοντέρνα ερμηνεία της Σεντού. Οσα δεν καταφέρνει ο Ζακό, τα πετυχαίνει η ηθοποιός με ένα βλέμμα της, με ένα μειδίαμα στα σαρκώδη χείλη της, με ένα κούνημα του κεφαλιού ή ένα σαρδόνιο χαμόγελο, αποδεικνύοντας πως δεν είναι τυχαία μια από τις μεγαλύτερες σταρ του πλανήτη και ταυτόχρονα μια σπουδαία ηθοποιός.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας»
Οσο πιο μακριά από το star system μπορεί να ταξιδέψει το σινεμά, εκεί περίπου είδαμε την πρώτη ταινία που μπορεί να διεκδικήσει σοβαρά τη φετινή Χρυσή Αρκτο. To «Ηφαίστειο», ντεμπούτο του νεαρού Ζαΐρο Μπουσταμάντε από τη Γουατεμάλα, είναι μία από εκείνες της ταινίες που ξεπερνούν γρήγορα τον εθνογραφικό τους χαρακτήρα για να γίνουν ένα οικουμενικό μάθημα ανοχής και ανθρωπιάς. Η ιστορία της 17χρονης ιθαγενούς Μάγια, της Μαρία, δεν παρουσιάζει μόνο την καθημερινότητα μιας οικογένειας, τη μητριαρχική της υφή, τη γη που είναι ζωοδότρα και εχθρός μαζί και τις παραδόσεις που περιστρέφονται γύρω από το επιβλητικό τοπίο ενός ενεργού ηφαιστείου σε ευθεία μεταφορά με την πιο καθοριστική στιγμή στην ζωή ενός κοριτσιού που περιμένει να γίνει μητέρα. Ούτε μόνο η υπέροχη κινηματογράφηση των προσωπικών στιγμών της μελαγχολικής Μαρίας καθώς αυτή αναζητά με την ριψοκίνδυνη αφέλεια μιας έφηβης το «αμερικάνικο όνειρο» σε παράλληλη δράση με μια μητέρα - αρχηγό που προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα της υπαρξής της οικογένειάς της σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει από παντού. Είναι και μια ιστορία για τους ανθρώπους που διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορετικότητά τους πληρώνοντας το βαρύ τίμημα με έναν καθαρτικό, αξιοπρεπή τρόπο που θα μπορούσε να αποτελέσει μάθημα συμπεριφοράς για κάθε δήθεν ανεπτυγμένη κοινωνία.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Ηφαίστειο»
Η πρώτη γερμανική ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, εκπρόσωπος της οικοδέσποινας χώρας του Φεστιβάλ, το «Victoria» του Σεμπάστιαν Σίπερ, είναι ένα φιλμ που σ' αφήνει με το στόμα ανοιχτό, τουλάχιστον από τεχνικής άποψης. Η ταινία είναι, πρωτοφανώς, ένα heist movie με τη μορφή ενός μονοπλάνου 144 λεπτών. Γυρίστηκε τρεις φορές (τρεις λήψεις των δυόμιση ωρών), κρατήθηκε η τελευταία και, πώς όχι, βρέθηκε απ' ευθείας στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ. Αρκεί ο τεχνικός της θρίαμβος για να μιλήσουμε για μια καλή ταινία; Οχι απαραίτητα, μια και το σενάριο του «Victoria» θολώνει το επίτευγμα του φιλμ με πέπλα ανοησίας.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Victoria»
Ο Αντον Κόρμπιν, λάτρης της «εικόνας», με τη νέα του κινηματογραφική βιογραφία, το «Life», κερδίζει τη στιγμή που ένας άσημος, ανασφαλής νεαρός έγινε ίνδαλμα. Και το κάνει με ομορφιά. Ο άσημος αυτός νεαρός είναι ο Τζέιμς Ντιν, απέναντι στο φακό του φωτογράφου Ντένις Στοκ. Ανάμεσά τους, μια φιλία που σφραγίστηκε με κάποιες από τις διασημότερες (ντυμένος με μαύρο παλτό και το τσιγάρο στα χείλη, στην Times Square) και τις πιο προσωπικές (στη φάρμα όπου μεγάλωσε, στην Ιντιάνα), φωτογραφίες του Τζέιμς Ντιν στη σύντομη ζωή του, που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Life. Η ιστορία κυλά λίγο πριν την πρεμιέρα του «Ανατολικά της Εδέμ», μόλις ο Ντιν έχει κλείσει το ρόλο του «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία», επτά μήνες πριν πεθάνει, στα 24 του χρόνια. Στο ρόλο του Στοκ ο Ρόμπερτ Πάτινσον σε μια από τις συμπαθέστερες ερμηνείες του, στο βαρύ ρόλο του Τζέιμς Ντιν ένας εκπληκτικός Ντέιν ΝτεΧάαν.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Life»
*«Love & Mercy»: God Only Knows πόσο πιο ωραία ταινία θα μπορούσε να ήταν... * Η βιογραφική ταινία του Μπράιαν Γουίλσον, του frontman, συνθέτη και παραγωγού του ήχου των Beach Boys, δυστυχώς καταλήγει να μην έχει τα good vibrations μίας κινηματογραφικής ταινίας, παρόλες τις καλές της προθέσεις. Συγκλονιστική εξαίρεση: ο Πολ Ντάνο, ο οποίος δεν ερμηνεύει απλώς τον Μπράιαν Γουίλσον στα νιάτα του. Χάνεται κάτω από το δέρμα του, μελετά τα σκυφτά του τρομαγμένα του βλέμματα, την λεπτή χαραμάδα του χαμόγελού του, την σπαραχτική ανασφάλεια της ευφυΐας του. Ο 45άρης Γουίλσον του Τζον Κιούζακ έχει στιγμές (στο σύνολό του ο Κιούζακ μοιάζει, για άλλη μια φορά, να ερμηνεύει τον Κιούζακ). Ο 20άρης genius Γουίλσον του Ντάνο, είναι ... ο Γουίλσον.
Διαβάστε αναλυτικά τη γνώμη του Flix για το «Love & Mercy»
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2015: «Victoria» - φτάνει ένα μονοπλάνο 144 λεπτών για μια καλή ταινία;
- Berlinale 2015: Το «Ηφαίστειο» του Zάιρο Μπουσταμάντε, πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ
- Berlinale 2015: Η Λέα Σεντού ξαναγράφει με μαρξιστική ηδυπάθεια το «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας»
- Berlinale 2015 / «45 Χρόνια»: δώστε όλα τα βραβεία ερμηνείας στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ
- Berlinale 2015 - Μέρα 2η: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ και η Queen Νικόλ Κίντμαν!
- Berlinale 2015 - Μέρα 1η: Πρεμιέρα με Ζιλιέτ Μπινός
- Berlinale 2015: Ιζαμπέλ Κοϊσέτ / «Nαι είμαι γυναίκα σκηνοθέτης - έχω αιδοίο και το παίρνω μαζί μου στο γύρισμα»
- Berlinale 2015: O Βαρουφάκης έρχεται, η κινηματογραφική αγορά αναστατώνεται!
