Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι η «αφανής» πρωταγωνίστρια του Φεστιβάλ, με μικρές αναφορές εδώ και εκεί σε ταινίες (βλ. Αριάν Λαμπέντ στο «The Forbidden Room» του Γκάι Μάντιν, η Faliro House παραγωγός στο «Queen of Earth») και φυσικά τα «αστεία» και τα «σοβαρά» σχόλια ανάμεσα στους φεστιβαλιστές, αλλά η πραγματική πρωταγωνιστρία της δεύτερης ημέρας της Berlinale ήταν η Νικόλ Κίντμαν.
Μπορεί το «Queen of the Desert» του Βέρνερ Χέρτσογκ να προκάλεσε μέχρι και γέλια στη δημοσιογραφική του προβολή - εμείς στο Flix περάσαμε υπέροχα βλέποντας το μοναδικό τρόπο με τον οποίο ο Γερμανός δημιουργός κινηματογραφεί την έρημο και την έρημο στην ψυχή της πρωταγωνίστριάς του, η Νικόλ Κίντμαν, όμως, έλαμψε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε και λίγες ώρες αργότερα στο πρώτο hardcore κόκκινο χαλί της διοργάνωσης.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Queen of the Desert».
«Οσα χρόνια δουλεύω δεν έχω συναντήσει άλλον ηθοποιό με τέτοιο εργασιακό ήθος», δήλωσε ο Χέρτσογκ με πρωτοφανή γενναιοδωρία. «Ηξερα ότι με αυτή την ταινία της δημιουργούσα μεγάλη πίεση. Της το είπα από την αρχή: "τοποθετώ ένα πολύ μεγάλο βάρος στις πλάτες σου: θα είσαι σε κάθε σκηνή". Πράγματι, εκτός από την πρώτη σεκάνς της αρχής, δεν υπάρχει σκηνή που να μην παίζει η Νικόλ. Εκείνη σηκώνει την ταινία στους ώμους της. Επρεπε να καταλάβει ότι η έρημος γύρω της διαπέρασε την ηρωίδα και έγινε η έρημος μέσα της. Και δε χρειάστηκε καν να της το εξηγήσω. Η έρημος έγινε η ψυχή της. Ε, εντάξει έχω κι εγώ τον τρόπο μου να το δείξω, για αυτό πληρώνομαι...» (γέλια)
«Eγώ θα τον ακολουθούσα στην άκρη της γης» δήλωσε η Κίντμαν. «Το λέμε συχνά εμείς οι ηθοποιοί, δεν το εννοούμε πάντα. Είναι αυθεντικός και το λατρεύω αυτό. Είναι ένα με το συνεργείο του. Είναι ένα με τους ηθοποιούς του. Η εικόνα που έχω για τον Βέρνερ είναι να τρέχει μέσα στην έρημο για 10 ολόκληρα λεπτά από το σημείο που έχει στήσει την κάμερα, γιατί απεχθάνεται τη συνεννοήση με γουόκι τόκι, για να μας δώσει μία κατεύθυνση. Και μετά άλλα δέκα λεπτά για να επιστρέψει. Ολο αυτό είναι μέρος της αδρεναλίνης όταν σε κινηματογραφεί ο Βέρνερ Χέρτσογκ. Ανυπομονώ να ξαναγυρίσουμε μία ταινία μαζί. Μία ταινία που θα είναι ο Βέρνερ και η τρέλα του κι εγώ εναντίον όλου του κόσμου!»
Λίγο μετά, συνοδευόμενη από τους τρεις άντρες της ταινίας, τον Βέρνερ Χέρτσογκ, τον Τζέιμς Φράνκο και τον Ντέιμιαν Λίουις (ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν είναι στο Βερολίνο!!!), η Κίντμαν περπάτησε στο κόκκκινο χαλί προκαλώντας υπερφόρτωση φλας που φώτισαν σχεδόν ολόκληρο το Βερολίνο.
H άλλη μεγάλη πρεμιέρα της ημέρας, το «Taxi» του Τζαφάρ Παναχί, δεν είχε κανένα καλεσμένο στο Βερολίνο, αφού ο δημιουργός του απαγορεύται να βγει εκτός Ιράν, όπως επίσης απαγορεύεται να γυρίζει ταινίες. Το «Taxi», όμως, έφτασε στο Βερολίνο - όπως πριν από δύο χρόνια είχε φτάσει το «Closed Curtain» - για να αποδείξει πως ο Ιρανός σκηνοθέτης διατηρεί το «πολιτικό» του χιούμορ και τη διαύγεια της κοινωνικής του συνείδησης - όλα αυτά κάνοντας κούρσες στη σημερινή Τεχεράνη.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Taxi».
Στο ντοκιμαντέρ «Kurt Cobain: Montage of Heck», Μπρετ Μόργκεν είχε στη διάθεσή του ώρες ανέκδοτου υλικού από τις οικογένειες του Κερτ Κομπέιν, έτοιμος να ολοκληρώσει το πρώτο «εγκεκριμένο» ντοκιμαντέρο για τη ζωή και το έργο του. Το αποτέλεσμα είναι δύο και κάτι ώρες από μνήμες μιας ζωής, αλλά όχι και μια πραγματική γνωριμία με τον «πραγματικό» Κερτ Κομπέιν.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Kurt Cobain: Montage of Heck».
Η ταινία όμως που μάς έκλεψε την καρδιά, στο μέχρι τώρα διαγωνιστικό τμήμα, ήταν αναμφισβήτητα το «45 χρόνια» του Αντριου Χέι («Weekend»). Mε την πρόφαση του εορτασμού της επετείου του γάμου τους και ένα φάντασμα από το παρελθόν που έρχεται να τους κλονίσει, ο Χέι χρησμοποιεί την ιστορία των ηρώων του για να συνθέσει μία ταινία-κινηματογραφική σπουδή στο χρόνο. Από το πόσο γρήγορα περνάει, μέχρι πόσο ανελέητα διαβρώνει – το κορμί, το δέρμα, την ευπαθή σε εγχειρήσεις καρδιά σου, το πνεύμα, την μνήμη, το συναίσθημα, την αντίληψή σου για τον άγνωστο με τον οποίο καταλήγεις να μοιράζεσαι το ίδιο μαξιλάρι, χαρές, λύπες, μία κούπα τσάι, χρυσές επετείους. Τον μόνο που αφήνει ατόφιο και βαθιά ριζωμένο μέσα σου είναι το φόβο της μοναξιάς. Την αρχέγονη ανασφάλεια ότι έζησες τελικά τη ζωή σου μόνος. Δεν έμεινε στεγνό βλέμμα χθες βράδυ στην Berlinale, ενώ σύσσωμο κοινό και κριτικοί χειροκρότησαν το θρυλικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Σάρλοτ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτνεϊ. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix γα το «45 Years» του Αντριου Χέι.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: berlinale 2015, berlinale2015
