Η Κουμίκο ζει στο Τόκυο, είναι μια υπάλληλος γραφείου, μια «office lady» όπως είναι ο επίσημος και τόσο σεξιστικός τίτλος της κι έξω από αυτό, είναι ένα τίποτα. Το σπίτι της είναι κακοπαθημένο κι ακατάστατο όπως και η ζωή της, το κανελί κουνέλι που ζει μαζί της είναι η μόνη ύπαρξη που αναγκαστικά φροντίζει. Η Κουμίκο φορά κάθε μέρα τα ίδια ρούχα, μαύρα κι ένα κόκκινο παλτό που την κάνει να μοιάζει με την κοκκινοσκουφίτσα. Ποιος είναι ο λύκος που καραδοκεί; Ενάντια στην εικόνα της, η Κουμίκο έχει μεγαλεπήβολα σχέδια για τη ζωή της. Σαν άλλος κονκισταδόρ που με οδηγό ένα φθαρμένο χάρτη αναζητά το μεγάλο θησαυρό, η Κουμίκο ψάχνει για τα δικά της λάφυρα, κυριολεκτικά, που θα τα βρει στη Μινεσότα. Επειδή ο δικός της «χάρτης» είναι το «Fargo» των αδελφών Κοέν που ξαναβλέπει ασταμάτητα σε μια φθαρμένη βιντεοκασέτα. Αφού ο Στιβ Μπουσέμι θάβει μια βαλίτσα με λεφτά δίπλα σ’ ένα φράχτη στα χιόνια κι αφού η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία, γιατί να μην είναι η Κουμίκο εκείνη που θα φτάσει μέχρι εκεί και θα τον διεκδικήσει;
Στο Forum της Berlinale παρουσίασε ο Ντέιβιντ Ζέλνερ (του «Kid-Thing»), τη νέα του ταινία, «Kumiko, the Treasure Hunter», που έκανε πρεμιέρα στο φετινό Σάντανς και κέρδισε το βραβείο μουσικής. Προσεγγίζοντας το πολυσύχναστο, πολύχρωμο Τόκυο και το ολόλευκο χιονισμένο τοπίο της Μινεσότα σαν κοινό τόπο μιας μοναχικής πορείας για την αναζήτηση της ευτυχίας. Μέσα στα κάδρα του, η Κουμίκο γίνεται πλάσμα αλλόκοτο, πραγματική ηρωίδα παραμυθιού, ένα κορίτσι που είναι αποφασισμένο να περάσει απ’ όλα τα εμπόδια για να φτάσει στο έπαθλο που ξέρει ότι της ανήκει. Ομολογουμένως οι συναντήσεις (οι άθλοι) της ηρωίδας, σημεία στη διαδρομή της, θα μπορούσαν να είναι πιο ενδιαφέρουσες ή, από την άλλη πλευρά, η δομή της ταινίας πιο σφιχτή. Αλλά η εναλλαγή μαύρης κωμωδίας και μιας πραγματικά αγριευτικής, τυφλής εμμονής, αρκεί για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον.
Στο ρόλο της Κουμίκο, η Ρίνκο Κικούτσι, γνωστή ως συναρπαστική καλλονή από τη «Βαβέλ» και το «Pacific Rim», μεταμορφώνεται σωματικά και υποκριτικά. Γίνεται μια γυναίκα κουρασμένη, με μια διάφανη ομορφιά που συνήθως σκεπάζεται από το ανέκφραστο βλέμμα που δεν επικοινωνεί με την πραγματικότητα γιατί ο στόχος της βρίσκεται αλλού. Η μητέρα της είναι μια φωνή στο τηλέφωνο που την καταπιέζει αλλά και της προσφέρει μια ιδέα ασφάλειας, όσο εκείνη κυνηγά το σύγχρονο θρύλο που είναι, απλώς, η αμερικανική ποπ κουλτούρα. Το σώμα της, άχαρο και κακοβαλμένο, κυκλοφορεί στο δρόμο με δρασκελιές που την οδηγούν ορμητικά στο «επόμενο βήμα», όπως εκείνο το έχει σχεδιάσει στη φαντασία της. Μέσα από τα ελάχιστα λόγια που λέει, διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό στοιχείο (της Γιαπωνέζας που προσπαθεί να συνεννοηθεί στη Μινεάπολη) και τη θλίψη ενός ανθρώπου που όχι απλώς δεν ανήκει κάπου, αλλά και δε θέλει να προσαρμοστεί στην πεπατημένη που υψώνεται διαρκώς σαν τείχος μπροστά της. Σ’ αυτόν τον ιδιόμορφο συνδυασμό ιαπωνικού υπαρξισμού, αμερικανικού πραγματισμού και εικαστικού μινιμαλισμού, επέλεξε κι ο Αλεξάντερ Πέιν να βάλει την υπογραφή του ως executive producer – όχι απλώς έξυπνη συνεργασία, αλλά και κατανοητή, ειδικά μόλις η Κουμίκο αρχίζει να περπατά στους απέραντους, άδειους δρόμους της Αμερικής και της μοίρας της.
