Ο σκηνοθέτης που τα τελευταία χρόνια έχει βάλει το σινεμά της χώρας του στον χάρτη, σηκώνοντας σχεδόν μόνος το βάρος ενός ξεχωριστού καλλιτεχνικού επιτεύγματος, απομακρύνεται από το ύφος του «Service» και του «Kinatay» και βυθίζεται στο δαίδαλο της φιλιππινέζικης ζούγκλας.
Η ιστορία βασίζεται σε αληθινό περιστατικό του 2001. Η τρομοκρατική οργάνωση των μουσουλμάνων αυτονομιστών Αμπού Σαγιάφ απαγάγει ένα γκρουπ τουριστών με σκοπό να ζητήσει λύτρα για οικονομική ενίσχυση και να εκβιάσει τη διεθνή πολιτική γνώμη. Οι απαχθέντες είναι ως επί το πλείστον τουρίστες και Χριστιανοί ιεραπόστολοι που δεν αποτελούν για την οργάνωση ικανά διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα. Ετσι, μουσουλμάνοι τρομοκράτες και Χριστιανοί όμηροι αναγκάζονται να περάσουν μαζί μήνες, διανύοντας την αφιλόξενη, σκληρή φιλιππινέζικη ζούγκλα, μαθαίνοντας να ζουν (ή να χάνονται) με την απειλή των όπλων και να συμβιώνουν καταχρηστικά προκειμένου να επιβιώσουν οριακά.
Ο Μεντόζα αποδεικνύει με τη νέα του ταινία, που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, ότι ξέρει καλά να γυρίσει μια επιθετική ταινία δράσης: η αεικίνητη κάμερα στο χέρι ακολουθεί φρενήρεις ρυθμούς που συμβαδίζουν με την αγωνία των ομήρων στην αρχή, για να κατεβάσει σταδιακά τους τόνους όσο οι αντοχές ελαττώνονται (ομήρων και θεατών). Η καταγραφή της ζούγκλας ως φυλακή και των σχέσεων θυτών και θυμάτων δημιουργεί την κλειστοφοβία και την υπαρξιακή αγωνία που επιβάλουν οι συνθήκες. Τα ψήγματα μαγικού ρεαλισμού θυμίζουν το παρελθόν του σκηνοθέτη.
Το σενάριο, ωστόσο, είναι λιγότερο από ανύπαρκτο: είναι αναίτιο και χωρίς προσανατολισμό, σαν το ατελείωτο ταξίδι των ηρώων. Για δύο γεμάτες ώρες οι Αμπού Σαγιάφ και οι φυλακισμένοι τους ανταλλάσσουν αφελείς, ψεύτικους διαλόγους, περιπλανώνται ενώ γύρω τους σκάνε βόμβες, πέφτουν σφαίρες, έρπουν φονικά φίδια και υπερμεγέθεις σκορπιοί. Πολιτικό συμπέρασμα δεν υπάρχει και το κοινωνικό είναι υπερβολικά προφανές. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί παίζουν σα σε σχολική παράσταση, χωρίς καθοδήγηση και η παρουσία της Ιζαμπέλ Ιπέρ ευνοεί αποκλειστικά τη δημοσιότητα του φιλμ, μια και η Γαλλίδα σταρ δεν έχει, στην ουσία, ρόλο για να ερμηνεύσει και απλώς κάνει ό,τι μπορεί.
Ο Μεντόζα είναι για χρόνια αγαπημένος του Φεστιβαλικού κυκλώματος, τόσο των Κανών όσο και του Βερολίνου, με βάση το παλιότερο, σκληρότερο, πιο τραχύ σινεμά του. Τώρα, λοιπόν, που ίσως αποφάσισε να γίνει ο νέος Στίβεν Σόντερμπεργκ και να συνδυάσει το «Traffic» με το «Che», έσπευσαν Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία να χρηματοδοτήσουν, η Ιπέρ να υποστηρίξει το εναλλακτικό σινεμά και, ξανά, το φεστιβαλικό κύκλωμα να φιλοξενήσει. Μόνο που αυτή τη φορά, η ταινία του Μεντόζα, μέσα στη φιλοδοξία της, χάνει τα συστατικά της ψυχής του δημιουργού της: το βιωματικό σινεμά, ένα αλαφροΐσκιωτο χιούμορ, μια διάσταση φανταστικού ή μαγικού κι ένα υπαρξιακό βάθος. Αντ’ αυτού, βρεθήκαμε μπροστά σε μια περιπέτεια όπως θα τη γύριζε ένας Αμερικανός σκηνοθέτης με ευρωπαϊκές βλέψεις. Χωρίς χάρτη και χωρίς σαφή προορισμό.
Δείτε clips του «Captive» εδώ.
Διαβάστε περισσότερα για το Διαγωνιστικό Τμήμα της 62ης Berlinale.
Μάθετε ό,τι συμβαίνει στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όταν συμβαίνει.
