Με τον καιρό σύμμαχό του, αφού ο χειμώνας δείχνει μάλλον γλυκός μέχρι τώρα, το φεστιβάλ άρχισε τη δεύτερη μέρα του να ζεσταίνεται, με τον πρώτο (και ίσως τον μεγαλύτερο) σταρ του φετινού φεστιβάλ, τον Τζόνι Ντεπ φυσικά, να περπατά στα κόκκινα χαλιά του και τις ταινίες να δείχνουν σημάδια βελτίωσης.
Κι από την δεύτερη κι όλα μέρα, νομίζουμε ότι είδαμε ήδη το βραβείο ανδρικής ερμηνείας (αν όχι κι ένα από τα μεγάλα βραβεία) στο «Hidden Away» του Τζόρτζιο Ντιρίτι, όπου ο Ελιο Τζερμάνο αληθινά μεγαλουργεί στον ρόλο του Αντόνιο Λιγκαμπούε, ενός ναΐφ ζωγράφου που έζησε μια τρομαγμένη, «κρυμμένη» ζωή στην Ιταλία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Σε άλλα νέα, δεν ξέρουμε αν φταίει ο θρίαμβος των «Παρασίτων» στα Οσκαρ, ή το ότι σε ένα φεστιβάλ όπου ο παράγοντας fun δεν είναι ιδιαίτερα υψηλός όλοι θέλουν κάτι πιο ελαφρύ να δουν κάποια στιγμή στη μέρα τους, μια από τις μεγαλύτερες ουρές μέχρι τώρα στις δημοσιογραφικές προβολές, μετρήσαμε στο «Time to Hunt» του Σουνγκ Χιουν-γιουν, ένα εμπνευσμένο κι όντως απολαυστικό φιλμ δράσης.
Το 70ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί από τις 20 Φεβρουαρίου ως την 1η Μαρτίου 2020. Το Flix βρίσκεται ήδη εκεί. Διαβάστε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
«Hidden Away» του Τζόρτζιο Ντιρίτι | Διαγωνιστικό
Ενα μάτι μόνο, που κρυφοκοιτάζει από ένα καλυμμένο πρόσωπο και κρύβεται με τον πρώτο θόρυβο. Από το πρώτο πλάνο, η ταινία του Τζόρτζιο Ντιρίτι κερδίζει αμέσως την προσοχή σου, αφήνοντας να διαφανεί ακόμη κι από μια τόσο μικρή στιγμή το μείγμα λυρισμού και τρόμου που μοιάζει να διαποτίζει την ζωή του ήρωά του, Αντόνιο Λιγκαμπούε. Ενας από τους πιο διάσημους ναΐφ ζωγράφους της Ιταλίας του οποίου τα γεμάτα χρώμα, φύση και ζώα έργα του, έφεραν συγκρισεις ακόμη και με τον Βαν Γκογκ, ο Λιγκαμπούε ένας μοναχικός, τρομαγμένος άντρας με ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως τον θάνατό του το 1965, σε ανάδοχες οικογένειες, ορφανοτροφεία, ιδρυμα και ψυχιατρικά άσυλα, αλλά κατόρθωσε να βρει καταφύγιο στην τέχνη του και στην πορεία αναγνώριση και (για περιόδους έστω) μια σχεδόν ήρεμη ζωή.
Το φιλμ δίχως να δίνει κανένα σαφές βιογραφικό στοιχειο, αφήνει τον θεατή να ανακαλύψει ή μάλλον να βιώσει τις λεπτομέρειες της ιστορίας του μέσα από μια κινηματογραφική γλώσσα που δεν φοβάται την αφαίρεση καθώς προτιμά να χτίσει όχι μια τυπική βιογραφία, αλλά μια ταινία που σε καλεί να νιώσεις παρά να ακολουθήσεις γραμμικά την ζωή του ήρωά της. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από υπέροχες βινιέτες και στιγμές εξαιρετικής ομορφιάς, συγκίνησης, τρόμου, απόγνωσης, ελπίδας, χαράς, μπλεγμένες στον κορμό μιας αφήγησης που δεν μπορεί παρά να σε παρασύρει στην ροή της ακόμη κι αν μερικές φορές είναι λίγο πιο φιλάρεσκη, ή φλύαρη απ΄ όσο θα έπρεπε.
Κι όλο το οικοδόμημα θα έμοιαζε υπερβολικά εύθραυστο αν στο κέντρο του δεν βρισκόταν η ερμηνεία του Ελιο Τζερμάνο, ενός ηθοποιού που δεν μεταμορφώνει απλά την εξωτερική του εμφάνισή, αλλά δείχνει να αλλάζει όλη την δομή του σώματος και του ψυχισμού του στον τρόπο που δεν υποδύεται, αλλά βιώνει τον Λιγκαμπούε. Μια ερμηνεία που αγκυρώνει την ταινία και σε στοιχειώνει με τον πιο υπόκωφο μα κι έντονο τρόπο. Γιώργος Κρασσακόπουλος
Ο Τζονι Ντεπ εμφανίστηκε ιδιαίτερα φιλοσοφημενος στην συνέντευξη Τύπου του «Minamata» του Αντριου Λέβιτας που προβλήθηκε χθες στις ειδικές προβολές του φεστιβάλ: «Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε, προσωπικά και κοινωνικά, προβλήματα που μοιάζουν με θεόρατοι ογκόλιθοι. Για κάποιους αυτό είναι μία τραγική αρρώστια όπως η Μιναμάτα, για άλλους μία καταστροφική φωτιά ή η κατάρρευση του κόσμου τους. Υπάρχει όμως ένα όμορφο σύμβολο στο I Ching που μιλά για τη δύναμη των μικρών και των ανίσχυρων. Οταν είσαι μπροστά σε έναν θεόρατο ογκόλιθο το να βάλεις τις φωνές και να ουρλιάξεις δε θα σε βγάλει πουθενά. Το να προσπαθήσεις να τον νικήσεις μόνος σου, δε θα σε βγάλει πουθενά. Η θεωρία του μικρού εξηγεί πώς όλα ξεκινούν από έναν που θα κάνει το πρώτο βήμα και πώς όλοι μαζί μπορούμε, λίγο λίγο, να ροκανίσουμε τον ογκόλιθο. Νομίζω ότι εκεί κρύβεται η λύση. Είμαστε ασήμαντοι, μικροί κόκκοι σκόνης, είμαστε μικροί. Οπότε μπροστά στα τεράστια θέματα, ας κάνουμε ένα μικρό βήμα. Ας αρχίσουμε να ροκανίζουμε κι ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά μας...»
Διαβάστε αναλυτικά όσα ειπώθηκαν στην συνέντευξη Τύπου
«The Intruder» της Νατάλια Μέτα | Διαγωνιστικό
Οπως και η πρώτη ταινία της Νατάλια Μέτα «Death in Buenos Aires», έτσι και το «The Intruder» παίζει με τους κανόνες μιας ταινίας είδους, -αν στην προηγούμενη ήταν το αστυνομικό φιλμ, εδώ είναι το μεταφυσικό θρίλερ- κυρίως για να τους υπονομεύσει και να τους υποσκάψει. Η καινούργια της ταινία είναι η ιστορία της Ινές μιας τραγουδίστριας και ηθοποιού μεταγλωττίσεων την οποία συναντάμε για πρώτη φορά να μεταγλωτιζει ένα γιαπωνέζικο b-movie γεμάτο βία και ουρλιαχτά, λίγο πριν φύγει για ένα ταξίδι στην Βραζιλία με τον καινούριο της φίλο, το οποίο θα έχει τραγική κατάληξη. Εκεί θα μάθουμε ότι από μικρή η Ινές βασανίζεται από ένα όνειρο όπου κάποιος την καλεί να ανοίξει το παράθυρο του δωματίου της και να τον αφήσει να μπει.
Οταν μετά από έναν καυγά κλειδωμένη στο μπάνιο η Ινές θα ακούσει παράξενους θορύβους και βγαίνωντας από εκεί θα βρει τον φίλο της νεκρό στην πισίνα του ξενοδοχείου κάμποσους ορόφους κάτω από το δωμάτιο τους, θα αντιληφθούμε ότι κάτι παράξενο όντως συμβαίνει. Και κάπως έτσι πίσω στη δουλειά της, οι ηχογραφήσεις της θα παράγουν πια παράξενους βόμβους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, οι γείτονες θα ακούν βήματα όσο εκείνη κοιμάται και ακόμη πιο παράξενοι άνθρωποι θα αρχίζουν να την πλησιάζουν (η μητέρα της που ζει στην επαρχία, ένας κουρδιστής του οργάνου στην αίθουσα συναυλιών όπου η χορωδία της κάνει πρόβες) και τα βράδια κάτι αόρατο κινείται κάτω από την κουβερτα της. Πρόκειται όντως για «εισβολείς», πλάσματα από άλλες διαστάσεις στα οποία η Ινές «άνοιξε το παράθυρο», ή είναι μια ψυχολογική απόρροια του θανάτου του φίλου της -τον οποίο βλέπει όλο και πιο συχνά επίσης μπροστά της;
Η Μέτα κινηματογραφεί την ιστορία κλείνοντας συχνά το μάτι στον θεατή, από την μια σαν ένα μεταφυσικό θρίλερ κι από την άλλη σαν μια εξαιρετικά συγκρατημένη παρωδία, όχι απλά αναγνωρίζοντας μα αγκαλιάζοντας την camp πλευρά της ιστορία της, αλλά ακόμη κι αν το μείγμα είναι συχνά αποπροσανατολιστικά διασκεδαστικό, το αποτέλεσμα είναι αμήχανο, άνισο και δύσκολο να το πάρεις στα σοβαρά. Γιώργος Κρασσακόπουλος
Κιμονό και φθαρμένα καπέλα, η επίσημη προβολή του «Minamata» του Αντριου Λέβιτας είχε ένα ενδιαφέρον ενδυματολογικό mix and match αφού το bohemian chic του Τζόνι Ντεπ συγκρούστηκε με την γιαπωνέζικη παράδοση και το all time chic του Μπιλ Νάι.
«Time to Hunt» του Σουνγκ Χιουν-γιουν | Ειδικές προβολές
Τοποθετημένο σε ένα κοντινό μέλλον όπου η οικονομία της Κορέας έχει καταρρεύσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κρατά τη χώρα όμηρο και οι δρόμοι της Σεούλ μοιάζουν να έχουν ήδη συναντηθεί με την αποκάλυψη, το «Time to Hunt», δεύτερη μεγάλου μήκους του Σουνγκ Χιουν-γιουν μετά την πτυχιακή του ταινία «Bleak Night» τo 2010, είναι ένα ασταμάτητο actioneer που ξεκινά ως heist movie για να εξελιχθεί σε ταινία καταδίωξης.
Τέσσερις φίλοι με ποινικά μητρώα μεγαλύτερα του νεαρού της ηλικίας τους, αποφασίζουν να κάνουν μια γερή μπάζα και να εγκαταλείψουν τη χώρα κλέβοντας το ταμείο ενός παράνομου καζίνο που διαχειρίζεται η τοπική μαφία. Κι αν παραδόξως όλα πάνε καλά με την ληστεία, η αληθινή δοκιμασία τους έχει μόλις ξεκινήσει, αφου η μαφία στέλνει στο κατόπι τους έναν εκτελεστή που δεν σταματά ποτέ, αν δεν φέρει εις πέρας την αποστολή του. Ο Σουνγκ Χιουν-γιουν παίρνει τον χρόνο του για να ξετυλίξει την ισφτορία του χτίζοντας ένα ιδιότυπο μείγμα action και buddy movie, με νότες από ένα κοινωνικά φορτισμένο φιλμ αμπαλαρισμένο στο περιτύλιγμα μιας μελλοντολογικής δυστοπίας.
Δίχως να φοβάται την υπερβολή, το μελόδραμα, ή την βία, το «Time to Hunt» είναι χορταστικό και αγωνιώδες, πλούσιο σε καλοστημένα στιγμιότυπα που μπορεί να παίρνει κάποιες ελευθερίες με την αληθοφάνεια ή την υπομονή των θεατών του, αλλά που δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια απολαυστική ταινία είδους. Γιώργος Κρασσακόπουλος
Το 70ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί από τις 20 Φεβρουαρίου ως την 1η Μαρτίου 2020. Το Flix βρίσκεται ήδη εκεί. Διαβάστε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
