Μια ομάδα παρανόμων προσλαμβάνεται από μια μυστηριώδης οργάνωση για να κλέψει μία σπάνια βιντεοκασέτα από ένα ετοιμόρροπο σπίτι στη μέση του πουθενά, αλλά σύντομα αντιλαμβάνονται ότι η δουλειά δεν είναι όσο εύκολη νόμιζαν. Στο καθιστικό, ένα άψυχο σώμα κείτεται κοντά σε μια παλιά συσκευή τηλεόρασης, και περιβάλλεται από στοίβες βιντεοκασετών VHS. Καθώς ψάχνουν για τη σωστή, αναγκάζονται να παρακολουθήσουν μια ατελείωτη σειρά από ανατριχιαστικά βίντεο, κάθε ένα πιο αλλόκοτο από το άλλο.
Για να είμαστε ακριβείς δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος για τον οποίο η σπονδυλωτή αυτή ταινία ονομάζεται V/H/S και γιατί το υλικό που υποτίθεται ότι βλέπουμε (τόσο found footage όσο και στο «Blair Witch Project» ή στο «Paranormal Activity») είναι γραμμένο σε βιντεοκασέτες.
Η μοναδική δικαιολογία που στηρίζει το όλο επιχείρημα είναι ένα ανεπίσημο κίνημα που εδώ και μερικά χρόνια αγωνίζεται όχι μόνο για τη διάσωση του βίντεο αλλά και για την επαναφορά του στη μόδα, είτε αυτό λέγεται «Trash Humpers» με την υπογραφή του Χάρμονι Κορίν είτε μικρές ανεξάρτητες εταιρίες που κυκλοφορούν άγνωστα αριστουργήματα τρόμου σε VHS, ανάμεσα τους και το διάσημο Alamo Drafthouse Cinema στο Τέξας (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Οι πέντε ιστορίες που βλέπουμε και τις οποίες βλέπουν ταυτόχρονα τα μέλη μιας συμμορίας που έχουν βρεθεί σε ένα σχεδόν εγκατελελειμμένο σπίτι προκειμένου να αναζητήσουν μια βιντεοκασέτα (!) στο δωμάτιο ενός τύπου που είναι νεκρός (;), είναι μεταξύ τους όσο άνισες όσο και τυχαίνει να είναι πάντοτε τα κομμάτια μιας σπονδυλωτής ταινίας.
Ολες μαζί, όμως, μεταφέρουν σε σωστές αν και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ημιτελείς αναλογίες το κλίμα μιας σύγχρονης goth κουλτούρας που ξεκινάει από τα βαμπίρ για να καταλήξει στη... μεταφυσική δραστηριότητα σχεδόν με το πάτημα ενός play.
Kαλύτερη απ’ όλες είναι φυσικά αυτή του Τζο Σουάνμπεργκ, του βετεράνου του χειροποίητου Do It Yourself σινεμά που ενώ δοκιμάζεται πρώτη φορά στον καθαρό τρόμο, αποδεικνύεται πιο έμπειρος από όλους τους συναδέλφους του που συνεισφέρουν σε αυτή την ανθολογία. Εκτός από το γεγονός πως ο Σουάνμπεργκ γνωρίζει καλά πως ακριβώς χτίζεται ένα σενάριο που υποτίθεται ότι πρέπει να προκαλέσει αγωνία, αποδεικνύεται και άριστος χρήστης του μέσου (του τύπου VHS ντε...) καθώς κινηματογραφεί μια ολόκληρη ταινία μέσω μιας συνομιλίας τύπου Skype ανάμεσα σε μια νευρωτική κοπέλα και τον ψυχαναλυτή της.
Με κέντρο αυτήν την ιστορία ως καλύτερη και αποτελεσματικότερη ως προς τον απώτερο σκοπό της αγιοποίησης της βιντεοκασέτας, ξεχωρίζει κανείς ακόμη εύκολα και την ιστορία του Τι Γουέστ με το ζευγάρι που βρίσκεται έρμαιο ενός εισβολέα σε ένα μοτέλ στη μέση μιας εχθρικής Αμερικής (δεύτερη στη σειρά), αλλά και αυτή που κλείνει την ταινία με την ομάδα των νεαρών που γιορτάζουν το Halloween για να ζήσουν το «trick or treat» μέσα σε ένα σπίτι με δαίμονες και χέρια που βγαίνουν από τα κουφώματα!
Ενδιάμεσα θα δείτε πολλά: ένα μέχρι και εξαντλητικό παιχνίδι με τα εφέ που κάνουν την εικόνα να μοιάζει vintage και σε κάνουν να χαίρεσαι διπλά που γλιτώσαμε από το χτικιό του βίντεο μια για πάντα, μια πρωτοφανή έξαρση μισογυνισμού (όλες οι γυναίκες είναι τέρατα, εγκληματίες, δαίμονες...), πολύ γυμνό (αντρικό και γυναικείο, παρακαλώ), καλοφτιαγμένες και κακοφτιαγμένες σκηνές gore, ακατανόητες, απλοϊκές και σε στιγμές ευφυείς σεναριακές ιδέες, πολλά γιατί που μένουν αναπάντητα προς όφελος ενός ανώφελου weirdness και μια νέα γενιά αμερικάνων που δεν κάνουν βήμα αν δεν το κινηματογραφήσουν, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουν μετά από τόσες ταινίες πως δεν θα τους βγει σε καλό.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε να το σκέφτεστε να το γυρίσετε στην αρχή πριν το επιστρέψετε…
