Η Aννα Φοξ ζει μόνη της, κλεισμένη στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη, του οποίου το κατώφλι αδυνατεί να διαβεί. Περνά τις μέρες της με τις αναμνήσεις παλιών ευτυχισμένων στιγμών, πίνοντας κρασί, βλέποντας παλιές ταινίες και… κατασκοπεύοντας τους γείτονές της.Μια μέρα μετακομίζει στο απέναντι σπίτι η οικογένεια Ράσελ - ο πατέρας, η μητέρα και ο έφηβος γιος τους. Η τέλεια οικογένεια. Αλλά, όταν η Aννα, παρακολουθώντας από το παράθυρό της, βλέπει κάτι που δεν έπρεπε να δει, ο κόσμος της αρχίζει να καταρρέει και τα τρομερά μυστικά του να αποκαλύπτονται.
Γυρισμένο πριν την πανδημία, αλλά απροσδόκητα επίκαιρο, με τον κόσμο να κάνει δειλά τα πρώτα του βήματα εκτός του ιδιωτικού χώρου και την ανάμνηση των lockdown και της αγοραφοβίας που επέφερε ο φόβος του ιού να είναι ακόμη ζωντανός, «Η Γυναίκα στο Παράθυρο», έχει αναμφίβολα την συγκυρία υπέρ της.
Φέρνοντας στο μυαλό περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο τον «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Χίτσκοκ -ασχέτως του ότι οι λόγοι που καθηλώνουν τους χαρακτήρες της κάθε ταινίας στο σπίτι είναι διαφορετικοί- το φιλμ αναγνωρίζει τα δάνεια της ιστορίας του βάζοντας την ηρωίδα του να βλέπει και Χίτσκοκ αναμεσα στις ασπρόμαυρες ταινίες που παρακολουθεί τα βράδια στην τηλεόραση.
Ομως, οποιαδήποτε σύγκριση με εκείνη την ταινία ή με την αίσθηση της αγωνίας και του βάθους των ψυχολογικών επιπέδων στα οποία ξεδιπλώνεται η κάθε μια, αποβαίνει αναμφίβολα μοιραία για την «Γυναίκα στο Παράθυρο». Γυρισμένη με κάθε προσοχή στην λεπτομέρεια, με σπουδαία ταλέντα σε κάθε πτυχή της παραγωγής και με ένα αξιοζήλευτο καστ, το φιλμ δεν υπολείπεται φιλοδοξιών και η αλήθεια είναι πως ξεχωρίζει ανάμεσα στις μετριότητες που συχνά γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στις πιο prestige ταινίες των streamers.
Ο Ράιτ χτίζει μια γοητευτική ατμόσφαιρα, η Εϊμι Ανταμς, μοιάζει όσο απαθής χρειάζεται στον ρόλο της αγοραφοβικής Ανα Φοξ που ζει κυρίως με κρασί και χάπια και το αχανές σπίτι της θα σας κάνει να εύχεστε να είχατε ένα τόσο μεγάλο χώρο στο τελευταίο lockdown, αλλά το μυστήριο είναι μάλλον τετριμμένο, ο μηχανισμός της αγωνίας ξεκούρδιστος και οι απόπειρες ψυχολογικής εμβάθυνσης στους χαρακτήρες, εντελώς επιδερμικές.
Οι αρετές της ταινίας, έχουν να κάνουν κυρίως με τα τεχνικά του στάνταρντς και με το αξιοπρόσεκτο καστ του, αφού κατά τα άλλα, δεν κατορθώνει να πλησιάσει ποτέ την περιοχή του αγωνιώδους ούτε καν με το ελαφρώς εξωφρενικό και βεβιασμένο τέλος του κι αποτυγχάνει να σε εμπλέξει με οποιονδήποτε τρόπο με τους χαρακτήρες ή την ίντριγκα της ιστορίας. Αλλά υποθέτουμε με ένα δυο ποτήρια κρασί παραπάνω, μπορεί να είναι ότι πρέπει για ένα βράδυ στον καναπέ.
