Οσοι γνωρίζουν τις προηγούμενες δουλειές των Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ, όπως το «Βρέχει Κεφτέδες», το «Η Ταινία LEGO» και το πιο πρόσφατο και βραβευμένο με Οσκαρ - υπέροχο - «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν», έχουν μια ιδέα το τι μπορεί να περιμένουν βλέποντας μια νέα ταινία σε παραγωγή δική τους, σκηνοθεσία του Μάικ Ριάντα και τίτλο «Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών». Μια πραγματικά αλλοπρόσαλλή ταινία, γεμάτη από υπέροχο animation, ανατρεπτικό χιούμορ συνδυασμένο πάντα με μια ατίθαση και παιχνιδιάρικη διάθεση η οποία κρύβει μέσα της ένα ζεστό μήνυμα αποδοχής αλλά ένα από τα πιο έξυπνα σενάρια για την δύναμη της οικογένειας, την τεχνολογία και την online γενιά.
Η Κέιτι Μίτσελ από μικρή ένιωθε πως δεν ταιριάζει με κανέναν, ούτε καν με την ίδια την οικογένειά της και όνειρό της ήταν πάντα να πάει σε σχολή κινηματογράφου. Οταν το όνειρό της γίνεται επιτέλους πραγματικότητα και ετοιμάζεται να φύγει για το πανεπιστήμιο, ο πατέρας της συνειδητοποιεί το πόσο πολύ έχουν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Ετσι αποφασίζει να πάρει όλη την οικογένεια μαζί σε ένα ταξίδι για να συνοδεύσουν την Κέιτι στη σχολή, με σκοπό να τα ξαναβρούν. Μόνο που μια εξέγερση από ρομπότ τους χαλάει τα σχέδια, κάνοντάς τους την τελευταία οικογένεια πάνω στη Γη και τους μόνος που μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος βλέποντας την ταινία είναι το υπέροχο στυλ του animation, το οποίο συνδυάζει για άλλη μια φορά με ευρηματικό τρόπο την τεχνική του 2D με το 3D. Αυτή την πρωτοποριακή τεχνική, την οποία απολαύσαμε για πρώτη φορά στο «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν», εδώ το στούντιο των Λορντ και Μίλερ φαίνεται να την τελειοποιεί, στολίζοντάς τη επιπλέον με πραγματικές εικόνες, doodles και διάφορα τρελά σκίτσα.
Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται υπερβολικά, και ίσως ριψοκίνδυνα, μιας και με έναν λάθος χειρισμό θα μπορούσαν να μπουκώσουν την εικόνα υπερβολικά και να αφαιρέσουν πολύ από την πρωτότυπη καλλιτεχνική της αισθητική.
Κι όμως δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Ο Ριάντα, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του επίσης εξωφρενικού «Gravity Falls» ο οποίος δανείζει και την φωνή του εδώ στο μικρότερο αδερφό της Κέιτι, καταφέρνει να βρει την τέλεια ισορροπία μέσα σε όλη αυτή την αναρχία, με ένα τρόπο που δημιουργεί έναν δικό του υπερ-σουρεαλισμό, ο οποίος όχι μόνο βοηθάει αισθητικά στη μετάβαση των κόσμων μεταξύ των ανθρώπων και εκείνων των μηχανών, αλλά και στην ομαλή εξιστόρηση της ταινίας ενώ παράλληλα καταλάβουμε περισσότερο τους χαρακτήρες και την συναισθηματική τους κατάσταση κάθε στιγμή. Σε αυτό φυσικά βοηθάνε και οι ερμηνείες όλων την ηθοποιών, από την Μάγια Ρούντολφ και τον Αντι ΜακΜπράιντ στις φωνές των γονιών αλλά και την Ολίβια Κόλμαν στον ρόλο της κακιάς Α.Ι. PAL που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, οι οποίοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό αποφασισμένοι να δώσουν ζωή που αξίζει σε αυτούς τους υπέροχους χαρακτήρες.
Οι δυο περίπου ώρες που διαρκεί το «Οι Μίτσελ και η Εξέγερση των Μηχανών» μπορεί να ακούγονται υπερβολικά πολλές για μια τέτοια ταινία - και, ναι, ίσως στη μέση της να μοιάζει σαν να κάνει μια μικρή κοιλιά. Αλλά το χιούμορ και η περιπέτεια δεν λείπουν ούτε λεπτό, με τις meta αναφορές (που αλλού θα δείτε το διάσημο σκυλί του Instagram Doug the Pug να δανείζει την φωνή του στο σκυλί της οικογένειας;), τις ατάκες και τα αστεία να κρύβουν μέσα τους αρκετή δόση τρέλας, ακριβώς τόση όση χρειάζεται για να συνδυαστούν τέλεια με την παράνοια της καταιγιστικής δράσης, όπως σε μια από τις σκηνές στο εμπορικό κέντρο με την επίθεση ενός γιγαντιαίου Furby (ναι είναι τόσο τρελό και εφιαλτικό όσο ακούγεται), η οποία αποτελεί την επιτομή όλων.
Μέσα σε όλο αυτό το σεναριακό (άπειρες αναφορές σε generation X, boomers και millennials) αλλά και σχεδιαστικό χάος, στον αντίλογο για την υπεροχή της φύσης κόντρα στην τεχνολογία που βρίσκεται στο κέντρ της και τη μάχη ενός πραγματιστή με έναν... καλλιτέχνη, η ταινία δεν χάνει ποτέ το στόχο του συναισθηματικού πυρήνα της, ο οποίος χτυπάει κέντρο στην οικογένεια και την σχέση του παιδιού με τον γονιό του. Είναι το σημείο που στο τέλος δίνει ώθηση στην ταινία να απογειωθεί και να κορυφωθεί σε ένα όμορφο και ταιριαστό συναισθηματικό κρεσέντο.
Μια πραγματικά απολαυστική ταινία από την αρχή ως το τέλος, δίνοντας μια ακόμα επιτυχία της Sony Animation και ένα σίγουρο στοίχημα για τα επόμενα Οσκαρ.
