Ενας από τους πιο αναγνωρισμενους μονάρχες της βρετανίας και ήρωας του Σαίξπηρ, ο Ερρίκος ο Πέμπτος γίνεται εδώ πρωταγωνιστής μιας ιστορικής ταινίας εποχής που θέλει να αφήσει στην άκρη τα κλισέ του είδους για μια πιο σύγχρονη και επίκαιρη ματιά.
Τα κοστούμια είναι εκεί φυσικά, αλλά οι πρωταγωνιστές και κυρίως οι πράξεις, οι ανησυχίες, οι αμφιβολίες, οι δαίμονές τους μοιάζουν άχρονοι στο φιλμ του Ντέιβιντ Μισό που ξεκινά μάλλον ράθυμα για να βρει στην πορεία έναν σταθερό βηματισμό προς μια εντυπωσιακή, στιβαρή και συναρπαστική αφήγηση.
Κατά κάποιο τρόπο το φιλμ ακολουθεί την πορεία του ήρωα του, Χαλ, που όταν τον συναντάμε έχει εγκαταλείψει το παλάτι και την πιθανότητα να γίνει βασιλιάς και ζει έναν μάλλον έκλυτο βίο ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους με συνοδοιπόρο έναν ξοφλημένο αλκοολικό ιππότη τον Τζον Φαλσταφ. Οταν όμως οι συνθήκες κι ο θάνατος του πατέρα του και του αδελφού του θα τον φέρουν στον θρόνο της Μεγάλης Βρετανίας, ο Χαλ θα αναλάβει το βάρος των ευθυνών του και τον τίτλο του Ερρίκου του 5ου και μαζί με τον Τζον θα απαντήσει στις προκλήσεις της γαλλίας οδηγώντας τον βρετανικό στρατό στη μάχη και την θριαμβευτική νίκη του Αζινκούρ.
Κάτι ανάμεσα σε μια coming of age ιστορία και μια παραβολή για την σαγηνευτική επιρροή της δύναμης, την μοναξιά της κορυφής και την ευθύνη της εξουσίας το «The King» μπορεί να είναι ως επί το πλείστον συμβατικό στην αφήγησή του, όμως έχει μια κάθε άλλο παρά «αραχνιασμένη ματιά» και μια συγκλονιστική κορύφωση στην μάχη του Αζινκούρ που σε κρατά στην άκρη της καρέκλας σου και σε κάνει να νιώθεις την βία, την λάσπη, το αίμα σχεδόν με όλες τις αισθήσεις σου.
Και κυρίως έχει μια σειρά από χαρακτήρες που είναι τουλάχιστον όσο μαγνητικοί όσο οι ηθοποιοί που τους υποδύονται, με τον Τίμοθι Σαλαμέ να διανύει μια εντυπωσιακή ερμηνευτική διαδρομή στην διάρκεια του φιλμ μέχρι μια τελική σκηνή που δείχνει ότι ο νεαρός ηθοποιός μπορεί να υποδυθεί πολλά περισσότερα από εύθραυστα αγόρια.
Και με τον ίδιο τρόπο ο Τζόελ Ετζερτον (συνσεναριογράφος και παραγωγός εδώ), ξεκινά ως comic relief για να μεταμορφωθεί σε έναν χαρακτήρα με εκτόπισμα που συνάδει με τα κιλά που πήρε για τον ρόλο, ενώ ο Ρόμπερτ Πάτινσον ως διάδοχος του θρόνου της Γαλλίας είναι ανατριχιαστικά αστείος με την βρετανική προφορά, το μακρύ μαλλί και το φευγάτο βλέμμα του.
