Σε ένα κόσμο όπου οι δεινόσαυροι δεν έχουν αφανιστεί, ένας νεαρός Απατόσαυρος με το όνομα Aρλο γίνεται φίλος με τον Σπόρο, ένα μικρό αγόρι των σπηλαίων. Μαζί θα διασχίσουν έναν αφιλόξενο και μυστηριώδη κόσμο. Ο Aρλο θα μάθει να αντιμετωπίζει τους φόβους του, καθώς ανακαλύπτει όλα αυτά για τα οποία είναι ικανός.
H μεγάλη ατυχία του «Καλόσαυρου» είναι ότι έρχεται μέσα στην ίδια χρονιά με το «Inside Out», για να χάσει σε όλα τα πιθανά σημεία που το τελευταίο κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά και να θριαμβεύσει, μπαίνοντας ήδη στην ιστορία των καλύτερων ταινιών κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκαν ποτέ.
Στην ιστορία του Αρλο και του Σποτ – ως δύο χαμένα παιδιά διασχίζουν τον κόσμο για να αναζητήσουν και τελικά να φτιάξουν μια παράδοξη οικογένεια - δεν υπάρχει τίποτα πολύπλοκο, τίποτα ανατρεπτικά συγκινητικό, τίποτα που να διατρέχει κάθε πιθανό συναίσθημα του ανθρώπινου θυμικού πριν φτάσει στο τέλος μιας ιλιγγιώδους διαδρομής σχεδόν λυτρωτικής.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο παιδικά, αν και με εκείνο τον υπέροχο τρόπο που θα έπρεπε να είναι το σύγχρονο animation όταν απευθύνεται σε συγκεκριμένο target group και με την αισθητική που ακόμη και στις λιγότερο απαιτητικές στιγμές της η Pixar μοιάζει αδύνατον να εγκαταλείψει.
Αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, ο «Καλόσαυρος» μοιάζει με το τέλειο δείγμα - ντεμπούτο ενός νέου υποθετικού τμήματος της Pixar με σειρά ταινιών που θα απευθύνονται μόνο σε παιδιά, δίνοντας ταυτόχρονα στους καλλιτέχνες της εταιρίας την ευκαιρία να είναι πιο ελεύθεροι και στο αδηφάγο target group στο οποίο θα απευθύνονται ένα λόγο να βλέπουν ταινίες που μιλούν με ειλικρίνεια για τη σημασία του να είσαι παιδί σε ένα αφιλόξενο κόσμο.
Χωρίς ένα «ενήλικο» σενάριο που απαιτεί τέλεια εκτέλεση και με στρογγυλεμένες όλες τις γωνίες που φλερτάρουν με το σκοτάδι, τη θλίψη και τις φοβίες που δεν περνάνε ακόμη και όταν έχεις περάσει την εφηβεία, ο «Καλόσαυρος» μοιάζει σχεδόν με μια βωβή ταινία που αντλεί από το διαχρονικό μύθο του διαφορετικού παιδιού που έχει χάσει τους γονείς του (βλ. «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» ή ακόμη πιο αρχετυπικά το «Μπάμπι») για να απλωθεί σε μια διαδοχή σκηνών – άλλοτε αστείων, άλλοτε δράσης, άλλοτε πλημμυρισμένων από απόλυτη ομορφιά.
Σε μια υποθετική κατάταξη των ταινιών της Pixar, ο «Καλόσαυρος» θα βρισκόταν πολύ χαμηλά, όχι γιατί υπολείπεται σε σχεδιασμό (είναι αδύνατον να μην μπείτε βαθιά στο βλέμμα του Αρλο και του Σποτ στην τελική σκηνή), καρδιά ή γνώση του μέσου, αλλά γιατί είναι αυτό το παρελθόν της εταιρίας που τον ξεπερνάει...
