Η πρώτη μεγάλου μήκους του πεπειραμένου στην διαφήμιση και τα μουσικά κλιπ, Τζο Πένα, «Arctic», υπήρξε ένα απροσδόκητα σκεπτόμενο, μινιμαλιστικό θρίλερ επιβίωσης με υπαρξιακούς τόνους και τον Μαντς Μίκελσεν να προσθέτει ειδικό βάρος στον ρόλο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να επιβιώσει και να σώσει κάποιον στην επικίνδυνη, αμέτοχη στο ανθρώπινο δράμα, Αρκτική. Πάνω κάτω η ίδια ιδέα διατρέχει και την δεύτερη μεγάλου μήκους του, το σενάριο της οποίας υπογράφει και πάλι με τον Ράιαν Μόρισον. Εδώ το καστ διπλασιάζεται, (από δύο σε τέσσερις) και το πεδίο δράσης είναι ακόμη πιο μακριά, στο ίδιο το διάστημα.
Βρισκόμαστε σε ένα διαστημόπλοιο που μόλις ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι για τον Αρη που θα διαρκέσει δύο ολόκληρα χρόνια και είναι επανδρωμένο από την καπετάνιο Μαρίνα Μπάρνετ (Τόνι Κολέτ) στην τρίτη και τελευταία της πτήση, και δυο επιστήμονες, την γιατρό Ζόι Λέβενσον (Αν Κέντρικ) και τον βιολόγο Ντείβιντ Κιμ (Ντάνιελ Ντάε Κιμ). Λίγες ώρες μετά την απογείωση ανακαλύπτουν πως υπάρχει ένας τέταρτος επιβάτης, ένας μηχανικός που το προετοίμαζε για αναχώρηση κι ο οποίος βρέθηκε στο σκάφος παρά την θέλησή του, όταν παγιδεύτηκε σε αυτό, αναίσθητος από ένα ατύχημα.
Η ανακάλυψή του, θα έρθει με μια ακόμη χειρότερη είδηση, την καταστροφή ενός συστήματος φιλτραρίσματος του αέρα του σκάφους που θα τους αφήσει με πολύ λιγότερο αέρα απ΄όσον χρειάζονται για να επιβιώσουν όλοι στην διάρκεια του ταξιδιού κι έτσι το πλήρωμα έρχεται αντιμέτωπο με ένα τεράστιο πρόβλημα που μοιάζει αδύνατο να λυθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από μια πολύ δύσκολη απόφασή, ή μια πολύ δύσκολη αποστολή.
Αν καταφέρεις να αφήσεις στην άκρη την δυσπιστία σου για το κατά πόσο είναι πιθανό να βρεθεί ένας «λαθρεπιβάτης» σε μια πτήση προς τον Αρη, ή για το αν σε ένα τέτοιο διαστημόπλοιο, δεν υπάρχει ένα εναλλακτικό σύστημα σε περίπτωση βλάβης ενός τόσο σημαντικού μηχανισμού, το «Stowaway» κατορθώνει να σε συμπεριλάβει σε ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό ταξίδι που είναι σταθερά ηλεκτρισμένο και υπόκωφα αγωνιώδες.
Ακολουθώντας όχι μια προφανή διαδρομή στην εξέλιξη των χαρακτήρων και τον κινηματογραφικό τόνο, το φιλμ δεν στοχεύει στην κατεύθυνση ενός θρίλερ αγωνίας και μιας ηρωικής περιπέτειας επιβίωσης, αλλά ενός δράματος ηθικών διλλημάτων και βραδυφλεγούς ανησυχίας. Μπορεί η αφηγηματική του διαδρομή να είναι σαφές από νωρις πως δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει μία μόνο κατεύθυνση, αλλά ακόμη κι όταν πηγαίνει προς μια μάλλον γνώριμη περιοχή, δεν παύει να κρατά το ενδιαφέρον σου.
Μπορεί να λείπει η επείγουσα δύναμη και το όραμα μιας ταινίας σαν το «Gravity», αλλά μαζί απουσιάζουν και τα σχεδόν υπερ-ηρωικά κατορθώματα των ηρώων και ο συχνά οπερατικός μαξιμαλισμός που χαρακτήριζε την συναισθηματική παλέτα εκείνης της ταινίας. Το «Stowaway» μπορεί να μην έχει ένα ανάλογο καθαρτικό τέλος -αντίθετα τελειώνει μάλλον αμήχανα και μουντά-, αλλά η διαδρομή ως εκεί αξίζει αναμφίβολα τον κόπο.
[Η ταινια είναι διαθέσιμη στο Netflix]
