Είναι μερικές φορές να αναρωτιέται κανείς το τι μπορούν άλλο να σκεφτούν οι σεναριογράφοι ταινιών τρόμου για δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο έτσι ώστε, τουλάχιστον, να καταφέρουν να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Μέσα στα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλά, αλλά σίγουρα όχι μια στοιχειωμένη πισίνα η οποία σκοτώνει όσους τολμήσουν να κολυμπήσουν στα νερά της.
Η νέα ταινία τρόμου «Στοιχειωμένα Νερά» έχει μια πρωτότυπη ιδέα σίγουρα, αν μη τι άλλο, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον αλλά, δυστυχώς, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν αρκεί ποτέ από μόνη της για να σε στοιχειώσει πραγματικά.
Ελπίζοντας κρυφά, κόντρα στις πιθανότητες να επιστρέψει στην επαγγελματική του καριέρα, ο Ρέι πείθει την Εύα ότι η αστραφτερή πισίνα της πίσω αυλής του νέου σπιτιού, θα είναι διασκεδαστική για τα παιδιά, άλλα θα τον βοηθήσει επίσης στην αποκατάσταση της ασθένειας του. Ομως ένα σκοτεινό μυστικό στο παρελθόν του σπιτιού, θα απελευθερώσει μια κακόβουλη δύναμη, που θα παρασύρει την οικογένεια κάτω, στα βάθη του αναπόφευκτου τρόμου.
Βασισμένη στην μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο του 2014 από τους Ροντ Μπλάκχερστ και Μπρους ΜακΓκουάιαρ, διάρκειας μόλις τεσσάρων λεπτών (η οποία από μόνη της δεν ήταν κάτι το συναρπαστικό), τα «Στοιχειωμένα Νερά» προσπαθούν να θέσουν το ερώτημα «τι θα γινόταν εάν αντί για ένα σπίτι που είναι στοιχειωμένο η ιστορία εξελίσσονταν σε μια στοιχειωμένη πισίνα». Η απάντηση είναι όχι και τίποτα το διαφορετικό ή κάτι το πραγματικά σπουδαίο.
Κι αυτό γιατί ο ΜακΓκουάιαρ, ο οποίος πέρα από την σκηνοθεσία έχει αναλάβει και το σενάριο της ταινίας, παίρνει μια ενδιαφέρουσα ιδέα και τη χαλάει με όλα τα κλισέ μιας κλασικής ταινίας τρόμου. Συνδυάζοντας σεναριακές τροπές με ταινίες όπως το «Amityville Horror» προσθέτοντας ψήγματα από το είδος του j-horror, η ταινία καταλήγει σε κάτι το οποίο τις περισσότερες φορές δεν βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, με την πλοκή να εξελίσσεται ακριβώς όπως την περιμένεις.
Κάπου μέσα στα πετάγματα, τα οποία είναι λίγα, προγραμματισμένα και καθόλου τρομαχτικά, στην ατμόσφαιρα που ποτέ δεν καταφέρνει να σου βαρύνει τόσο το στήθος έτσι ώστε να σου κόψει την ανάσα, αλλά και στα αμέτρητα κλισέ της υπάρχει και μια αλληγορία για την κατάθλιψη, τον εθισμό και το πώς όλα αυτά σε βυθίζουν σιγά σιγά, αλλά σταθερά, σε έναν σκοτεινό βυθό. Δεν είναι κάτι που ο ΜακΓκουάιαρ προσπαθεί να κρύψει, αλλά ποτέ δεν το μετουσιώνει αυτό σε κάτι οργανικό για την πλοκή της ταινίας του έτσι να της δώσει κάτι το ενδιαφέρον να πιαστεί, με τα πάντα επιπλέουν αδιάφορα πάνω από την επιφάνεια.
Οι Γουάιατ Ράσελ και η υποψήφια για Οσκαρ (για το περσινό «Τα Πνεύματα του Ινισέριν») Κέρι Κόντον κάνουν ότι μπορούν για να δώσουν στους χαρακτήρες τους σάρκα και οστά, έχοντας ένα σενάριο που δεν τους δίνει την δυνατότητα για να κολυμπήσουν πραγματικά στα βαθιά με αυτούς τους ρόλους. Και σε αυτά τα απρόσιτα, άπατα, σκοτεινά, νερά της αλληγορίας και του πραγματικού μυστηρίου ο ΜακΓκουάιαρ με αυτή του την ταινία φαίνεται πως φοβάται να κολυμπήσει. Κάτι που, δυστυχώς, κάνει και τους θεατές της απλά να πλατσουρίζουν σε αυτά τα, κατά τα άλλα, όχι και τόσο τρομαχτικά «Στοιχειωμένα Νερά».
