Πώς θα σου φαινόταν αν ένα τυχαίο μήνυμα στο κινητό οδηγούσε στον έρωτα της ζωής σου;
Σε αυτήν τη ρομαντική κομεντί, η Μίρα Ρέι, ενώ βρίσκεται σε βαθύ πένθος μετά το θάνατο του αρραβωνιαστικού της, στέλνει μία σειρά από ρομαντικά μηνύματα στον παλιό αριθμό του, χωρίς να ξέρει ότι ο αριθμός αυτός έχει μεταφερθεί στο νέο εταιρικό τηλέφωνο του Ρομπ Μπερν. Ο δημοσιογράφος Ρομπ εντυπωσιάζεται από την ειλικρίνεια σε αυτά τα όμορφα κι εξομολογητικά μηνύματα. Οταν του αναθέτουν να γράψει ένα άρθρο για τη Σελίν Ντιόν, ζητάει τη βοήθειά της προκειμένου να βρει έναν τρόπο να συναντήσει τη Μίρα από κοντά... και να της κλέψει την καρδιά.
Αν καταφέρατε να διαβάσετε ως το τέλος την επίσημη σύνοψη της ταινίας, σίγουρα τότε θα έχετε φανταστεί, με μαθηματική ακρίβεια μάλιστα, μέχρι και το φινάλε της.
Κι αυτό γιατί η νέα ρομαντική κομεντί του Τζιμ Στράους, η οποία βασίζεται στην γερμανική ταινία «SMS für Dich» του 2016, δεν προσπαθεί καθόλου σχεδόν να πρωτοτυπήσει πέρα από το όριο μιας γλυκανάλατης ταινίας του Lifetime ή του Hallmark, πατώντας πάνω σε όλα τα κλισέ ενός κινηματογραφικού είδους το οποίο σπάνια πλέον καταφέρνει να δώσει κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον. Κι όμως, ελάχιστοι θα ήταν όσοι θα έφερναν αντίρρηση σε μια feelgood ρομαντική ιστορία δύο ξένων όπου το «Power of Love» (ερμηνευμένο φυσικά από τη ΣελΪν Ντιόν) θα τους φέρει πιο κοντά στη χειμωνιάτική Νέα Υόρκη.
Από την αρχή όμως του «Αγάπη, Ξανά», όλα μοιάζουν τελείως λάθος. Το αφελές σενάριο (ο τρόπος με τον οποίο γνωρίζονται οι δυο τους δείχνει τουλάχιστον ανατριχιαστικός), η ανυπαρξία ακόμη και του ελάχιστου χιούμορ (με ατάκες όπως «η αγάπη έχει ένα πλάνο για όλους μας») οι γραφικοί χαρακτήρες, όπως ο εξυπνάκιας γκέι φίλος και η γεμάτη σωστές και γεμάτες σοφία συμβουλές μικρότερη αδερφή, οι οποίοι απλά λειτουργούν ως κακές καρικατούρες επιβεβαιώνοντας το μεγάλο κλισέ που είναι η ταινία.
Προσθέστε σε αυτά το πιο εξοργιστικό, ότι το σενάριο έρχεται σε δεύτερη (τρίτη, τέταρτη,…) μοίρα και απλά λειτουργεί ως μια τεράστια προώθηση των τραγουδιών της, υπέροχης κατά τα άλλα, Σελίν Ντίον. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη γίνονται αφορμή για μια τέτοιου είδους ταινία (θυμηθείτε το - επίσης meh - «Last Christmas»), αλλά εκεί τουλάχιστον λειτουργούσαν οργανικά στην αφήγησή της. Εδώ απλά πετάγονται ξέμπαρκα σε στιγμές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα, μόνο και μόνο για να μας δείξουν στο τέλος το π;vς ο κυνικός μουσικός κριτικός, μέσω της αληθινής αγάπης, κατάφερε να εκτιμήσει τα τραγούδια της Ντιόν, όπως φυσικά γίνεται.
Και είναι κάπως κρίμα γιατί οι Πριγιάνκα Τσόπρα Τζόνας και Σαμ Χιούαν (γνωστός από την σειρά «Outlander»), έχουν μια λάμψη που γράφει στην οθόνη. Ακόμα και η Σελίν Ντιόν, ως γκουρού του έρωτα και της αγάπης, καταφέρνει να προσθέσει αυτό το star quality που χρειάζεται η ταινία για να μπορέσει να σε κερδίσει.
Αλλά τίποτα δεν μπορεί να κάνει την ταινία να τραγουδήσει «My Heart Will Go On» ως το φινάλε της. Mε όσα τραγούδια της Σελίν Ντιόν κι αν γεμίσεις μια ταινία, ποτέ δεν θα δημιουργήσεις την επιθυμητή ρομαντζάδα, αν της λείπει το πάθος για να την απογειώσει. And that’s the way it is…
