Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε ότι μέσα στους αίωνες η Ιστορία της Εκκλησία, ορθόδοξης και καθολικής, είναι γεμάτη από πολιτικές ίντριγκες, ατελείωτες διαμάχες που οδήγησαν στο σχίσμα της το 1054, αλλά και πολλά και, κυρίως, σκοτεινά μυστικά.
Η νέα ταινία του Eντουαρτ Μπέργκερ («Ουδέν Nεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο») με τίτλο «Κονκλάβιο», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Χάρις, μας ξεναγεί στα παρασκήνια ενός από τα πιο μυστικά και παλιά συμβούλια του κόσμου: τη συνέλευση για την εκλογή του νέου Πάπα. Αλλά δεν πρόκειται για άλλη μια ταινία για τα παιχνίδια εξουσίας μέσα στην Καθολική Εκκλησία, αλλά για τη (προοδευτική) μάχη που δίνει η ίδια η Εκκλησία για το μέλλον της απέναντι στον συντηρητισμό και τα φαντάσματα του σκοτεινού της παρελθόντος.
Μετά τον απροσδόκητο θάνατο ενός αγαπημένου Πάπα, ο Καρδινάλιος Λόρενς (τον υποδύεται ο Ρέιφ Φάινς) αναλαμβάνει να επιβλέψει αυτή τη μυστική διαδικασία. Ενώ οι ισχυρότεροι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας και με τις πόρτες ερμητικά κλειστές, ο Λόρενς θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας συνωμοσίας και θα ανακαλύψει ένα μυστικό που μπορεί να κλονίσει τα θεμέλια της Εκκλησίας.
Ο Μπέργκερ δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό και φορτισμένο συναισθηματικά περιβάλλον που νιώθεις πως σε παρασύρει βαθιά στην ίντριγκα του Κονκλαβίου. χειρίζεται τον περιορισμένο χώρο και τα εσωτερικά πλάνα του Βατικανού. Κάθε σκηνή μοιάζει να είναι μελετημένη για να αποπνέει μία αίσθηση μυστικοπάθειας και έντασης. Κι ένα έντονα ατμοσφαιρικό (πολιτικό) θρίλερ μόλις έχει ξεκινήσει...
Για τον Μπέργκερ, όπως και στην προηγούμενή του ταινία, το φως και ο ήχος είναι οι καλύτεροι συμμαχοί του. Σε συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας Στεφάν Φοντέιν, χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά το φως και τις σκιές, δίνοντας έτσι μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, με τις κοντινές λήψεις στις εκφράσεις των καρδιναλίων να αποκαλύπτουν τις διαφωνίες, την πίστη και την υποκρισία που υποβόσκουν, ενώ με τη μουσική του Βόλκερ Μπέρτελμαν τονίζει τις στιγμές αγωνίας που σου μεταφέρουν το βάρος των κάθε αποφάσεων που παίρνονται.
Κάτι που καταφέρνει να αντικατοπτρίσει με αρκετή επιτυχία το σενάριο του Πίτερ Στρόχαν, το οποίο εξετάζει αρκετά ισχυρά θέματα, όπως η εξουσία, η πίστη και η αμφιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Μέσα από την εκλογή του νέου Πάπα, αποκαλύπτεται η πάλη ανάμεσα σε διαφορετικές ιδεολογίες και προσεγγίσεις μέσα στην Εκκλησία, με τη συντηρητική και τη μεταρρυθμιστική πλευρά να συγκρούονται. Θίγοντας την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στην εξουσία και την αμαρτία, βλέπουμε την υποκρισία και τα προσωπικά συμφέροντα των καρδιναλίων να έρχονται στην επιφάνεια. Η διαφθορά και οι συγκρούσεις που κλονίζουν την ίδια την Εκκλησία από τα σωθικά της, μαζί με την παγκόσμια μεταναστευτική κρίση, την θέση της γυναίκας και τη μάχη για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας η οποία τα προβάλει ως ένα καθρέφτη κοινωνικών και ηθικών ζητημάτων της ίδιας της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Ολα αυτά παρουσιάζονται και μέσα από τα μάτια της αδελφή Αγκνες (Ιζαμπέλα Ροσελίνι), ο ρολος της οποιάς, αν και μοιάζει κάπως αδύναμος, είναι πολύ σημαντικός, μιας και, από πολλές απόψεις, μοιάζει ως μια παραβολή πάνω στα μάτια και στα αυτιά των καθημερινών μελών της Εκκλησίας, αλλά και της ίδιας της γυναίκας μέσα σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο θεσμό. Μπορεί να μην την ακούμε να λέει πολλά, αλλά οι εκφράσεις της, κάθε φορά που ακούει τα διάφορα μεγάλα λόγια των Καρδιναλίων και των Πρεσβυτέρων της, δείνουν ξεκάθαρα μια (ηθική) μάχη που δίνει μέσα της κάθε στιγμή.
Ολόκληρη σχεδόν η ταινία, όπως είναι φυσικό, στηρίζεται πάνω στην εξαιρετικα στιβαρή ερμηνεία του Ρέιφ Φάινς, η οποία μάλιστα καταλήγει να επισκιάζει τις, επίσης εξαιρετικές, ερμηνείες των Τζον Λίθγκοου, Στάνλεϊ Τούτσι, Σέρτζιο Καστελίτο και Λούσιαν Μσαμάτι. Με τρόπο συγκρατημένο αλλά και βαθιά ανθρώπινο, χωρίς υπέρμετρους μελοδραματισμούς, ο Φάινς δίνει στον χαρακτήρα του Λόρενς το πάτημα εκείνο που χρειάζεται για να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην πίστη και στις αμφιβολίες του.
Αυτή ακριβώς η λεπτή ισορροπία είναι που κάνει και το «Κονκλάβιο» ένα πραγματικά καθηλωτικό θρίλερ. Μετατρέποντας μια κλειστή διαδικασία σε ένα συναρπαστικό δράμα, γεμάτο πολιτικές και ηθικές διαστάσεις, σε προ(σ)καλεί να αναρωτηθείς για τη φύση της εξουσίας και την ανθρώπινη αδυναμία, βυθίζοντάς σε έναν κόσμο που είναι συνήθως απρόσιτος και άγνωστος, όπου όταν, τελικά, αναδυθείς (ελπίζεις) να δεις επιτέλους εκείνον τον πολυπόθητο λευκό καπνό.
