Δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα πίσω από το «The Substance» ακόμη κι αν δεν δεις την ίδια την ταινία, αφού η φεμινιστικη μεταφορά του για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία και (ειδικότερα) την βιομηχανία του θεάματος και τον ηλικιακό ρατσισμό, δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει κατανοητή, ήδη διαβάζοντας την υπόθεσή του. Ο τρόπος που ο ανδροκρατούμενος κόσμος μας, κάνει τις γυναίκες να στρέφονται η μια εναντίον της άλλης είναι ακόμη μια ενδιαφέρουσα θεματική, η οποία εδώ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα αφού η αντιμαχόμενες πλευρές, δεν είναι παρά το ίδιο πρόσωπο.
Η Ντέμι Μουρ υποδύεται την Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μια κάποτε βραβευμένη ηθοποιό, με αστέρι στο Hollywood Boulevard, που τώρα είναι η γυμνάστρια ενός πρωινού τηλεοπτικού σόου. Οταν απολυθεί από τον χυδαίο διευθυντή του καναλιού -που φέρει όχι τυχαία το όνομα Χάρβεϊ- γιατί πολύ απλά έφτασε στα πενήντα, θα ανακαλύψει μια μυστηριώδη ουσία που υπόσχεται να βγάλει από μέσα της τον καλύτερο εαυτό της. Κυριολεκτικά. Η Ελίζαμπεθ θα πει το ναι και ένας νεότερος, ομορφότερος, πιο σφριγηλός κλώνος του εαυτού της θα βγει από το σώμα της. Ομως υπάρχει ένας απαράβατος όρος προκειμένου η ουσία να λειτουργήσει: Η Ελίζαμπεθ κι ο κλώνος της θα εναλλάσσονται κάθε εφτά ημέρες. Οσο η μια ζει τη ζωή της, η άλλη θα βρίσκεται σε ένα είδος κώματος, ανακτώντας δυνάμεις. Αν αυτή η ισορροπία ανατραπεί, θα υπάρξουν συνέπειες. Τις οποίες φυσικά σύντομα οι δυο γυναίκες θα ανακαλύψουν, αφού η Σου μεθυσμένη από την νιότη και την διασημότητα που θα αποκτήσει, θα αρχίσει σιγά σιγά να κλέβει τον χρόνο της Ελίζαμπεθ.
Ασφαλώς η σύμβαση στην οποία στηρίζεται το φιλμ είναι κάτι που θα πρέπει να αποδεχτείς τυφλά, προκειμένου η ιστορία να λειτουργήσει και παρότι το σενάριο του αφήνει πολλά κενά σε ότι αφορά στους μυστηριώδεις δημιουργούς της Ουσίας και στον τρόπο που λειτουργούν, αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις τις δυο γυναίκες στην επώδυνη πορεία τους, αυτή θα σου χαρίσει με μια αληθινά ηλεκτρισμένη διαδρομή. Ναι, τα 140 λεπτά της διάρκειάς του είναι περισσότερα απ΄όσα χρειαζόταν η (μεταξύ μας) ισχνή ιστορία του και υπάρχουν περισσότερα πλάνα στο (υπέροχο) κορμί της Μάργκαρετ Κουόλι απ΄όσα το σινεμά θα επέτρεπε αν ο σκηνοθέτης ήταν άντρας. Ακόμη κι έτσι το «The Substance» σε αποζημιώνει με το αναπολογητικά φιλόδοξο κόνσεπτ του, της θαρραλέες ερμηνείες των πρωταγωνιστριών του -ειδικά της Ντέμι Μουρ- και τις πλούσιες δόσεις του σωματικού τρόμου που κορυφώνονται σε ένα οργιαστικό κρεσέντο στο τελευταίο, αηδιαστικά απολαυστικό κομμάτι του φιλμ.
Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, και οι αναφορές του δεν είναι δύσκολο να αναγνωριστούν -από τον Κρόνενμπεργκ στο «O Θάνατος σου Πάει Πολύ» στο «Κάρι», στον «Ανθρωπο Ελέφαντα», στο «Possession» και πολλά ακόμη- αλλά ακόμη κι έτσι, το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα εξωφρενικά camp, παρανοημένο παραμύθι όπου η πριγκίπισσα και η κακιά μάγισσα είναι το ίδιο πρόσωπο και καμία από τις δύο δεν κερδίζει στο τέλος.
Η Καρολίν Φαρζά δείχνει για μια ακόμη φορά μετά το «Revenge» ότι ξέρει καλά τους κανόνες του σινεμά είδους και ότι ξέρει επίσης να πατά τα σωστά κουμπιά που θα κάνουν μια ταινία που είναι στην ουσία ένα high concept b movie, να φτάσει ως το διαγωνιστικό του φεστιβάλ των Καννών, ν' αποτελέσει δύομισι από τις πιο απολαυστικές ώρες που περάσαμε τελευταία.
