Κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού δείπνου με τα τέσσερα, ενήλικα πλέον, παιδιά του και τους συντρόφους τους, ο Βίκτορ απολαμβάνει τον ρόλο του ως αρχηγός της οικογένειας. Η συζήτηση κυλάει ομαλά μέχρι τη στιγμή που ο γιος του, Κόσμα, αναφέρει ότι το όνομά του εμφανίστηκε σε ιστορικά έγγραφα που αποδεικνύουν ότι κατέδιδε γυναίκες που ήθελαν να κάνουν έκτρωση, παρά την απαγόρευση που ίσχυε μέχρι το 1989. Η ατμόσφαιρα απότομα αλλάζει. Ο Βίκτορ προσπαθεί να υπερασπιστεί τη θέση του υποστηρίζοντας πως και τα δίδυμα παιδιά του, η Σάσα και ο Ρόμι, χρωστούν τη ζωή τους στις πεποιθήσεις του. Λίγο καιρό αργότερα, η Σάσα ανακοινώνει πως είναι έγκυος, και τα πιστεύω του Βίκτορ θα δοκιμαστούν σε άλλη κλίμακα.
Μπορούν ακόμα και οι πιο γερά εδραιωμένες ηθικές αρχές μας να αντέξουν τους κλυδωνισμούς και της πιο σκληρής πραγματικότητας όταν εκείνη σε κοιτά κατά πρόσωπο αγγίζοντας πλέον τους πιο οικείους σου ανθρώπους; Ενας από τους βασικούς εκπροσώπους του ρουμάνικου νέου κύματος, ο Αντριάν Σιτάρου ακολουθεί την παράδοση του επώδυνου ρεαλισμού που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει το σινεμά της χώρας του, εφαρμόζοντάς την ωστόσο σε μια ακραία ιστορία με μελοδραματικά στοιχεία που θα μπορούσαν κάλλιστα να εφοδιάσουν με πικάντικο υλικό μια ολόκληρη σαπουνόπερα.
Ο Σιτάρου παίζει στα δάχτυλα τις τεχνικές της χειροκίνητης κινηματογράφησης, τους φυσικότατους διαλόγους και τους αυτοσχεδιασμούς των ικανότατων ηθοποιών του ήδη από την εναρκτήρια, παρατεταμένη σκηνή ενός οικογενειακού δείπνου που ξεκινά ειδυλλιακά για να καταλήξει, έπειτα από την αποκάλυψη ενός μυστικού από το παρελθόν του πάτερ φαμίλια, σε ένα εκρηκτικό όσο και απόλυτα πειστικό κρεσέντο εκτροχιασμένης ενδοοικογενειακής έντασης που θα ζήλευε ακόμα κι ο Τόμας Βίντερμπεργκ στην «Οικογενειακή Γιορτή».
Την ίδια στιγμή, δύσκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί κανείς για απροσεξία αν δεν μπορούσε να αναγνωρίσει από την αρχή την ακριβή σχέση ανάμεσα στα πολυπληθή μέλη της οικογένειας Ανγκελέσκου: ο Σιτάρου παραμελεί αυτή την τόσο στοιχειώδη σεναριακή διασαφήνιση μέσα στον υπερβολικό του ζήλο να χτίσει επιμελώς το ηθικό ναρκοπέδιο στο οποίο ακροβατούν οι χαρακτήρες του.
Καθώς, όμως, το ένα θέμα ταμπού (εκείνο της έκτρωσης) διαδέχεται το άλλο (η αιμομικτική σχέση ανάμεσα στα δύο δίδυμα αδέλφια), για να ξαναπεράσει πάλι στο πρώτο, καθώς μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη κάνει αναμενόμενα την εμφάνισή της, η τόσο επίμονα ρεαλιστική του προσέγγιση πάει περίπατο μέσα από μια αλληλουχία εμφανώς κατασκευασμένων ηθικών διλημμάτων.
Κι αν –προς τιμήν του– ο Σιτάρου αποφεύγει να γίνει διδακτικός, η αποτυχία του να στηρίξει συναισθηματικά και να εξερευνήσει ικανοποιητικά από σεναριακής άποψης την κοινωνικά αμφιλεγόμενη ερωτική σχέση που κινεί την ακανθώδη πλοκή του υποβιβάζει το εγχείρημά του σε μια καθαρά θεωρητική αναζήτηση για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι, και την ιστορία του σε ένα βεβιασμένο γαϊτανάκι ριψοκίνδυνων ερωτημάτων και αποφάσεων, που κορυφώνονται σε ένα απογοητευτικά ασαφές –και μάλλον αψυχολόγητο– φινάλε.
