Δυο ταινίες του Γκάι Ρίτσι μέσα στο 2023 με μόλις τρεις μήνες διαφορά μεταξύ τους, με την πρώτη, το «Operation Fortune: Η Μεγάλη Απάτη», να έχει κυκλοφορήσει στις αίθουσες τον Γενάρη; Γιατί όχι, αφού ο ίδιος φαίνεται πως στις περισσότερες από αυτές μπαίνει, σχεδόν αμέσως, σε ένα σχέδιο αυτομάτου πιλότου κάνοντάς τες να μην ξεχωρίζουν η μία από την άλλη.
Με τη νέα του ταινία, «Αρρηκτος Δεσμός», ο Ρίτσι δοκιμάζει κάτι διαφορετικό απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, μια πολεμική ταινία η οποία όμως δεν έχει τίποτα σχεδόν να προσφέρει παραπάνω όχι μόνο από κάποιες άλλες αντίστοιχες, και πολύ καλύτερες, εδώ που τα λέμε, του είδους, αλλά και από τις ταινίες του ίδιου του Ρίτσι.
Η ταινία μπορεί να μην βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένη αληθινή ιστορία, αλλά μιλάει για τους δυνατούς δεσμούς φιλίας που δημιουργήθηκαν μεταξύ Αμερικάνων και τοπικών διερμηνέων κατά τη διάρκεια διαφόρων στρατιωτικών αποστολών στο Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Στην τελευταία του αποστολή εκεί, ο Λοχίας Τζον Κίνλι συνεργάζεται με έναν τοπικό διερμηνέα, τον Αχμέντ. Μετά από μια επίθεση με μοναδικούς επιζώντες τους δύο άντρες, ο Αχμέντ θα μεταφέρει τον τραυματισμένο Τζον σε ένα ασφαλές μέρος, χιλιόμετρα μακριά. Οταν ο Τζον γυρίσει στην Αμερική και μάθει πως ο Αχμέντ βρίσκεται σε κίνδυνο, αποφασίζει να επιστρέψει για να βοηθήσει τον φίλο του, ξεπληρώνοντας το χρέος του προτού να είναι αργά.
Αν κάτι, και αυτό είναι προς τιμή του ίδιου του Ρίτσι, δεν μπορείς να του προσάψεις, είναι πως με αυτήν εδώ την ταινία δεν προσπαθεί να παρουσιάσει μια ακόμα περίπτωση «αμερικανιάς», με τους καλούς Αμερικάνους ήρωες να προσπαθούν να επιβάλλουν την ειρήνη και τάξη ενάντια των κακών Ταλιμπάν, σερβίροντας καταιγισμό πυρών απλοϊκού ηρωικού ενθουσιασμού. Αντ’ αυτού επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση μεταξύ του Κίνλι και του Αχμέντ, με τους Τζέικ Τζίλενχαλ και Νταρ Σαλίμ να βγάζουν μια αβίαστη χημεία μεταξύ τους, καθώς αυτή μεταφράζεται στην οθόνη ως η κινητήρια δύναμη της ταινίας.
Σκηνοθετώντας την ταινία με ελάχιστες σκηνές δράσης και κινηματογραφώντας την περισσότερο ως ένα πολεμικό θρίλερ, ο Ρίτσι πετυχαίνει μερικές εκλάμψεις καθαρόαιμου σασπένς (όπως το μονοπλάνο με τον Αχμέντ και τη γυναίκα του να προσπαθούν να ξεφύγουν από τους Ταλιμπάν), με το ρυθμό να κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, αλλά μέχρι το τέλος ακολουθεί μια κλασική στρατηγική για την πλοκή του, η οποία, προβλέψιμη ως το τέλος, ξεμένει γρήγορα από ιδέες. Ταυτόχρονα δεν δίνει χώρο και στα αντιπολεμικά του μηνύματα να αναπτυχθούν πέρα από τα κλισέ στα οποία μας έχουν συνηθίσει και άλλες αμερικάνικες ταινίες, με τους πομπώδεις μονολόγους και τις ηρωικές πράξεις που μπορεί να ακούγονταν ως κάτι το ενδιαφέρον μέσα στο σενάριο αλλά που ο Ρίτσι δεν αξιοποιεί σε τέτοιο βαθμό που να ξεφεύγουν από τα επίπεδα της καρικατούρας.
Δεν είναι ότι ο «Αρρηκτος Δεσμός» δεν βλέπεται ως μια διασκεδαστική και συγκινητική σε στιγμές πολεμική ταινία, μόνο που για μια ακόμα μια φορά ο Ρίτσι αποδεικνύει πως ο ίδιος θα πρέπει κάπως να πάρει το χρόνο του και να επαναπροσδιορίσει τον χαμένο «δεσμό» με τον παλιό καλό εαυτό του. Ισως έτσι σύντομα να δούμε και κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον από εκείνον.
