Ο υπερ-κατάσκοπος Ορσον Φόρτουν πρέπει να εντοπίσει και να σταματήσει την πώληση μιας νέας θανατηφόρας τεχνολογίας από τον εκατομμυριούχο Μπρόκερ Γκρεγκ Σάιμοντς. Αναγκασμένος να συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους μυστικούς πράκτορες, ο Φόρτουν και η ομάδα του στρατολογούν τον μεγαλύτερο Χολιγουντιανό σταρ Ντάνι Φρανκέσκο για να τους βοηθήσει να σώσουν τον κόσμο.
Αυτή είναι η υπόθεση της νέας ταινίας δράσης του Γκάι Ρίτσι, ο οποίος επιστρέφει σε ένα είδος το οποίο ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά, εκείνο του θρίλερ κατασκοπίας με αρκετές δόσεις χιούμορ που τσακίζει κόκαλα (ίσως και περισσότερες φορές από ότι καταφέρνουν οι γροθιές του Τζέισον Στέιθαμ). Αλλά αυτή την φορά τίποτα κάνει αυτήν την ταινία να ξεχωρίσει από τις άλλες τόσες ταινίες του είδους που έχουν κυκλοφορήσει σωρηδόν τα τελευταία χρόνια, ακόμα και από τον ίδιο τον Ρίτσι.
Μπορεί στα χαρτιά κάποιες ιδέες να ακούγονται συναρπαστικές, όπως για παράδειγμα το να φέρουν έναν μεγάλο σταρ του Χόλιγουντ να κάνει από το πουθενά τον κατάσκοπο, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει μερικές από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, αλλά ο Ρίτσι τις περισσότερες από αυτές τις αφήνει ανεκμετάλλευτες. Σε αυτό φυσικά δεν βοηθάει και τόσο το σενάριο το οποίο, αν και έχει κάποιες ενδιαφέρουσες εκλάμψεις, κάνει την αρκετά απλή πλοκή της ταινίας να προχωράει με έναν άχαρο, στο μεγαλύτερο μέρος της, ρυθμό, ρίχνοντας πισωμαχαιρώματα, δολοπλοκίες και μια άνευρη αφήγηση που σε αποσυντονίζει από το τι πραγματικά συμβαίνει, με το χιούμορ να πέφτει πολλές φορές στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο.
Αλλά ακόμα και η δράση, εκεί που ίσως κάποιος θα περίμενε τον Ρίτσι να κάνει την ταινία να λάμψει, μοιάζει να είναι αρκετά συντηρητική και αποστειρωμένη ακόμα και για τον ίδιον. Υπάρχουν τα κλασικά κυνηγητά και οι μάχες σώμα με σώμα, οι εκρήξεις και όλα εκείνα που αναμένεις από μια τέτοιου είδους ταινία, χωρίς όμως την ένταση, το σήμα κατατεθέν των ταινιών του Ρίτσι, για να τις απογειώσει.
Και όλα αυτά με ένα αρκετά λαμπερό καστ στην διάθεσή του, με τον Στέιθαμ να παίζει τον Στείθαμ και την Ομπρεϊ Πλάζα να παίζει ξανά τον ίδιο ρόλο στον οποίο την έχουμε δει αμέτρητες άλλες φορές (τον όποιο συνεχίζει να κάνει καλά παρόλα αυτά). Αυτοί όμως που ξεχωρίζουν είναι ο Χιου Γκραντ στον ρόλο του κακού δισεκατομμυριούχου, κόντρα σε ό,τι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα (αν και στα όρια της καρικατούρας) και ο Τζος Χάρτνετ στον ρόλο του χολιγουντιανού σταρ ο οποίος προσφέρει μερικές από τις πιο αστείες και πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, ακόμα και αν το σενάριο δεν του δίνει και πολλά να κάνει για να αξιοποιήσει περισσότερο τον ρόλο του.
Και, τελικά, ακόμα και με τα όποια θετικά του σημεία, αυτό που καταλήγει να είναι το «Operation Fortune: Η Μεγάλη Απάτη» είναι μια κονσερβοποιημένη ταινία δράσης με κάποιες διασκεδαστικές στιγμές εδώ κι εκεί. Και αυτό μπορεί να είναι αρκετό για μερικούς, αλλά εμείς περιμέναμε περισσότερα από τον Γκάι Ρίτσι.
