Μπορείς να πετύχεις τα πάντα, αρκεί πιστέψεις αρκετά στον εαυτό σου και να μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Να κάτι που ακούμε όλοι μας από μικρά παιδιά. Και μπορεί αυτό εν μέρει να ισχύει, αρκεί να μην είσαι γυναίκα ή μέρος κάποιας μειονότητας. Κάτι που δίνει το έναυσμα για την νέα ταινία κινουμένων σχεδίων των Θίοντορ Τι και Λοράν Ζεϊτούν: τα κορίτσια αναλαμβάνουν δράση με φόντο μια περίοδο όπου κάτι τέτοιο μάλλον θα ακούγονταν ως επιστημονική φαντασία, για να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι και τα αγόρια (και μερικές φορές καλύτερα από αυτά).

Από μικρό παιδί η Τζόρτζια Νόλαν είχε μόνο ένα όνειρο: να γίνει πυροσβέστης όπως ο πατέρας της. Δυστυχώς για εκείνη, στη Νέα Υόρκη του 1932, δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να ακολουθήσουν τέτοια επαγγέλματα. Οταν όμως οι πυροσβέστες της πόλης εξαφανίζονται μυστηριωδώς ένας προς ένα σε μια μεγάλη φωτιά που κατακαίει το Θέατρο Μπρόντγουεϊ, μια χρυσή ευκαιρία παρουσιάζεται για την Τζόρτζια. Υποδύεται τον «Τζο», έναν αμήχανο νεαρό και γίνεται μέλος της ομάδας πυροσβεστών που συγκαλείται εκτάκτως για να σταματήσει τον εμπρηστή. Η Τζόρτζια πρέπει να διατηρήσει κρυμμένη την αληθινή της ταυτότητα, ειδικά όταν ο πατέρας της αναλαμβάνει να ηγηθεί αυτής της έρευνας.

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την ταινία ως μια παραλλαγή του μύθου της «Μουλάν», με την πρωταγωνίστρια να είναι εξίσου δυναμική, εξίσου ευρηματική αλλά και εξίσου πεισματάρα. Και η αλήθεια είναι πως οι όποιες συγκρίσεις θα μπορούσαν να σταματήσουν εκεί αν η ταινία δεν ακολουθούσε την ίδια σχεδόν πλοκή με την ταινία της Disney. Aκόμα και έτσι, ευτυχώς, βρίσκει τρόπους να ξεχωρίσει και να κερδίσει πόντους για τους χαρακτήρες της και την δράση της.

Με ένα τρισδιάστατο animation που δεν εντυπωσιάζει αλλά ούτε σε αφήνει αδιάφορο, η δράση της από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν σταματά, κρατώντας πάντα σε εγρήγορση την αρκετά τυποποιημένη περιπέτεια, με τις όποιες ανατροπές και αποκαλύψεις να τις περιμένεις από μίλια μακριά, πέφτοντας από νωρίς στο ασφαλές δίχτυ των παιδικών ταινιών, αλλά τουλάχιστον δεν θα αφήσει κανέναν, μικρό ή μεγάλο, να βαρεθεί ως τότε.

Και φτάνοντας στο φινάλε όπου και αναφέρεται πως η πρώτη γυναίκα μπήκε στο Σώμα της Πυροσβεστικής της Νέας Υόρκης το 1982, αφιερώνοντάς την σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά για να μας προστατέψουν, δεν μπορείς παρά να επαινέσεις την προσπάθεια της ταινίας να περάσει στο κοινό της ένα τόσο θετικό μήνυμα, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και μια όμορφα διαμορφωμένη σχέση πατέρα και κόρης, κάνοντας αυτό το animation να αξίζει τουλάχιστον τον καπνό που προδίδει πάντα μια φωτιά.