Ο Τζακ και ο Ζακ είναι δυο ταλαίπωροι που την «έχουν πατήσει» για τα καλά. Του Τζακ, μαστρωπού το επάγγελμα, του πλάσαραν μια ανήλικη και τον «κάρφωσαν» για να τον πιάσει η αστυνομία επ' αυτοφόρω. Του Ζακ, άνεργου πρώην ντισκ τζόκεϊ σε ραδιοφωνικό σταθμό, του πλασάρουν ένα αυτοκίνητο με ένα πτώμα στο πορτμπαγκάζ, όταν ήταν τελείως μεθυσμένος. Οι δυο τους καταλήγουν στο ίδιο βρώμικο κελί σε μια φυλακή στη Νέα Ορλεάνη. Αμέσως συμφωνούν ότι δεν χωνεύουν ο ένας τον άλλο και αποφασίζουν να μην μιλούν μεταξύ τους. Εκεί παρουσιάζεται ο Ρομπέρτο, ένας Ιταλός μετανάστης που δεν μιλάει καλά αγγλικά, και επαναλαμβάνει όποια έκφραση πιάσει το αυτί του. Σε αντίθεση με τους δυο, ο Ρομπέρτο είναι αληθινός κακοποιός, αφού σκότωσε κάποιον με μια μπάλα του μπιλιάρδου που του πέταξε στο κεφάλι.
Απόλυτα sui generis, δικαιολογημένα τόσο αγαπημένη ώστε να γίνει cult, αυτή η ασπρόμαυρη ταινία του Τζιμ Τζάρμους παντρεύει τον κωμικό σουρεαλισμό με μια συγκινητική χαμηλότονη τρυφερότητα και κατορθώνει να κοιτάζει την καρδιά της Αμερικής ταυτόχρονα σαν ντόπιος αλλά και σαν outsider.
Και κάπως έτσι μεταμορφώνει την πραγματικότητα στον τόπο και τον καμβά ενός στραπατσαρισμένου παραμυθιού που ξεχειλίζει από μελαγχολική χαρά και την αυθεντική ποίηση του καθημερινού, του μικροσκοπικού του παραμελημένου.
Με κάποιο τρόπο όλα τα δομικά στοιχεία του σινεμά του Τζιμ Τζάρμους βρίσκονται εδώ, μαζι με μια γερή δόση physical comedy και στρεβλού χιούμορ σε ένα φιλμ που παντρεύει τις πιο αταίριαστες επιρροές (από τους αδελφούς Μαρξ μέχρι το αμερικάνικο νουάρ) σε ένα μείγμα που ανα ήταν παγωτό, θα είχε μια αληθινά απροσδόκητη γεύση και θα μας έκανε όλους να ουρλιάζουμε γι αυτό!
Η φωτογραφία του Ρόμπι Μίλερ να δίνει (υπέροχο) σώμα στις εικόνες και οι τρεις πρωταγωνιστές του φιλμ, Τζον Λούρι, Τομ Γουέιτς και Ρομπέρτο Μπενίνι μεταμορφώνονται σε εμβληματικούς ήρωες ενός κόσμου που δεν θα μπορούσε να υπάρχει δίχως αυτούς.
Το « Στην Παγίδα του Νόμου» μοιάζει να πατά σε μια ξεκάθαρα αμερικάνικη παράδοση στο φολκλόρ και την γοητεία του περιθωρίου, στους ρυθμούς των μπλουζ του νότου και στις ξεθωριασμένες ιστορίες του σινεμά, αλλά ήταν ξεκάθαρα κάτι καινούριο και απρόβλεπτο, και κάτι που μέσα στα χρόνια θα δημιουργούσε την δική του ιστορία, ρεύμα και μιμητές.
Μα ακόμη πιο σημαντικά μια από εκείνες τις ταινίες που ακόμη κι αν είναι πλέον «κλασσικές» βλέπονται πάντα με την ίδια απόλαυση και κρατούν την φρεσκάδα τους όσα χρόνιά κι αν περάσουν.
