Οπως και η προηγούμενη ταινία του «Σώμα με Σώμα», έτσι και το «Dheepan» αφηγείται σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο μια ιστορία για μια καινούρια αρχή. Ή τρεις. Ο Ντιπάν ένας στρατιώτης στον αντικαθεστωτικό αγώνα των Ταμίλ στην Σρι Λάνκα, αφήνει πίσω του το παρελθόν του -το καίει κυριολεκτικά σε μια πυρά μαζί με τους νεκρούς συντρόφους του και την στολή του- για να ξεκινήσει από το μηδέν.
Μαζί με την Γιαλίνι, μια νεαρή γυναίκα που δεν είναι η σύζυγός του κι εννιάχρονο ορφανό κορίτσι την Ιλαγιάλ, θα υποδυθούν μια οικογένεια για να έχουν μερικές ακόμη ελπίδες στην προσπάθειά τους να πάρουν πολιτικό άσυλο στη Γαλλία.
Και κάπως έτσι θα βρεθούν σε ένα κτήριο στα πιο φτωχά προάστια του Παρισιού, ένα άντρο διακίνησης ναρκωτικών και παράνομων δραστηριοτήτων, στο οποίο ο Ντιπάν θα προσληφθεί ως επιστάτης, η Γιαλίνι θα κάνει την οικιακή βοηθό σε ένα ηλικιωμένο άντρα και η Ιλαγιάλ θα ξεκινήσει σχολείο.
Οι τρεις τους μοιάζουν με μια κανονική οικογένεια και θα προσπαθήσουν να ζήσουν μια κανονική ζωή, μόνο που στην άκρη της «κανονικής» ζωής τους, το ύφασμα του ψέματος που τείνουν και οι ίδιοι να πιστέψουν είναι εμφανές ότι ξεφτίζει, με τον ίδιο τρόπο που ένα ανησυχητικό όνειρο επανέρχεται σαν σκιά από το παρελθόν, στην διάρκεια της ταινίας.
Το φιλμ του Ζακ Οντιάρ κοιτάζει με βαθιά συμπάθεια και κατανόηση τους τρεις χαρακτήρες του και κινηματογραφεί με απλότητα αλλά και με συναρπαστικό τρόπο την καινούρια τους καθημερινότητα, δίχως να σε αφήνει να ξεχάσεις στιγμή τις συνθήκες της ζωής τους και τα όσα τους καθορίζουν.
Μιλώντας για τις δεύτερες ευκαιρίες και για τα υλικά που χτίζουν μια οικογένεια ή ενώνουν τους ανθρώπους το «Dheepan» είναι ένα βαθιά γοητευτικό, τεταμένο, συγκινητικό μα ποτέ γλυκερό δράμα, που σε παρασύρει ολοκληρωτικά.
Ο Οντιάρ ξέρει να κάνει ένα σινεμά στιβαρό, μεστό στο μέτρο των ηρώων του μα κοιτάζοντας πάντα μια μεγαλύτερη εικόνα. Εδώ αφηγούμενος την διαπεραστική ιστορία τριών ανθρώπων που ζητούν απλά την ένταξη, μιλά για κάτι που αποτελεί πλέον μια απτή πραγματικότητα για ολόκληρη την Ευρώπη, για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Το όνειρο χιλιάδων ανθρώπων για έναν «παράδεισο», ή έστω μια διαφυγή από την κόλαση και την διάψευση αυτής της ελπίδας.
Γιατί ο παράδεισος υπάρχει μόνο στα όνειρά μας και οι σκοτεινές γωνιές της πιο επικίνδυνης ζούγκλας μοιάζουν να υπάρχουν παντού, κάτω από άλλες συνθήκες μα με τους ίδιους κανόνες. Τον νόμο του ισχυρού, της επιβίωσης, της ωμής κοινωνικής ή σωματικής βίας.
Συναρπαστικό από την αρχή ως το τέλος το «Dheepan» μοιάζει σαν φιτίλι που καίγεται οδηγώντας μας σχεδόν νομοτελειακά σε κάτι αναπόφευκτο. Ενα ξέσπασμα που ίσως μοιάζει να βγαίνει εκτός κλίματος αυτής της βαθιά ανθρωπιστικής ιστορίας μα που κάθε άλλο παρά ανατρέπει την ισορροπία της κατασκευής του φιλμ. Αντίθετα προσφέρει τον καταλύτη που μοιάζει απαραίτητος για να οδηγήσει το φιλμ στο βαθιά ικανοποιητικό φινάλε του.
Διαβάστε ακόμη: Ο Ζακ Οντιάρ μιλάει στο Flix για τις ψεύτικες πατρίδες αληθινών ανθρώπων
