Μία ομάδα φοιτητών επιχειρεί να διασχίσει το δάσος Μπλακ Χιλς του Μέριλαντ και να ξεδιαλύνει το μυστήριο που καλύπτει την εξαφάνιση της αδερφής ενός μέλους την ομάδας. Πολλοί πιστεύουν ότι η εξαφάνιση συνδέεται με τον θρύλο της μάγισσας του Μπλερ. Αρχικά όλοι στην ομάδα είναι αισιόδοξοι, ειδικά όταν οι ντόπιοι προσφέρονται να τους καθοδηγήσουν στα σκοτεινά και άγνωστα μονοπάτια του δάσους. Καθώς όμως η νύχτα προχωράει η παρέα καταλαμβάνεται από μια μυστηριώδη και απειλητική παρουσία. Σταδιακά όλοι συνειδητοποιούν ότι η θρύλος είναι αληθινός και περισσότερο μοχθηρός από όσο θα μπορούσαν να φανταστούν.
Για όσους θυμούνται την εμπειρία του «Blair Witch Project» ως μια από τις πιο τρομακτικές που έζησαν ποτέ στη ζωή τους, το «Blair Witch» αποποιείται του «Project» για να ισχυροποιήσει τη θέση του ως το «κανονικό» σικουελ της ταινίας του 1999 που έγινε φαινόμενο χωρίς να μπορεί να το έχει σχεδιάσει, αλλάζοντας μέσα σε ένα μηδαμινό budget (και μια αντιστρόφως ανάλογη επιτυχία) όλη την ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου που έκτοτε ξεφτιλίστηκε όσο δεν παίρνει στη χρήση found footage.
Ο τίτλος «κανονικό σίκουελ» έρχεται να σβήσει (αν ποτέ ήταν ισχυρή) τη μνήμη του «Blair Witch 2: Book of Shadows» που γυρίστηκε το 2000 πάνω στη καύλα του χαμού που γινόταν με το «Blair Witch Project» (και μάλιστα από τον σπουδαίο Τζο Μπέρλινγκερ του μετέπειτα «Some Kind of Monster» και «Paradise Lost») και που κανείς δεν θυμάται γιατί αυτό ήταν και το νόημα – να υπάρξει μια συνέχεια για να βγάλει ακόμη περισσότερα εκατομμύρια δολάρια αλλά να μην κλέψει... σκιά από τη δόξα του πρωτότυπου φιλμ.
Το φιλμ του Μπέρλινγκερ φιλοδοξούσε να θολώσει ακόμη περισσότερο τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, στήνοντας ένα ολόκληρο τελετουργικό πάνω στη μαζική υστερία που δημιούργησε η πρώτη ταινία σε καλοθελητές που θα ήθελαν να επισκεφτούν το δάσος του Μπλακ Χιλς για να γίνουν μάρτυρες της ύπαρξης της μάγισσας του Μπλερ. Στο καινούριο «Blair Witch», η ομάδα των νέων που πηγαίνει στο δάσος είναι απλά ο Τζέιμς Ντόναχιου, αδερφός της Χέδερ Ντόναχιου που αγνοείται από την πρώτη ταινία και οι φίλοι του οι οποίοι αναζητούν το σπίτι στο οποίο τέλειωσε η πρώτη ταινία και εκεί όπου πιστεύεται ότι ζει ακόμη και σήμερα η Χέδερ.
Τίποτα πιο πολύπλοκο, τίποτα πιο εξελιγμένο, εκτός από το γεγονός πως στην εργαλειοθήκη των κινηματογραφικών μηχανών η νέα παρέα διαθέτει και ένα drone (για να μας βρίσκεται), καθώς ο μύθος της μάγισσας του Μπλερ ξαναζωντανεύει, το βράδυ στην κατασκήνωση θα γίνει ο κακός χαμός, τα διάσημα σύμβολα της πρώτης ταινίας θα εμφανιστούν κρεμασμένα στα δέντρα και ο Τζέιμς θα πιστέψει τόσο πολύ πως η Χέδερ τον καλεί ώστε θα μπει μέσα στο σπίτι που κανείς δεν ξέχασε από την πρώτη ταινία για να δώσει νέο νόημα στο «στέκομαι στη γωνιά με τον τοίχο ανφάς γιατί αν δω τη μάγισσα στο πρόσωπο θα πεθάνω στο δευτερόλεπτο».
Δεν μπορείς να φανταστείς κανένα λόγο για τον οποίο οι δημιουργοί της ταινίας δεν έφτιαξάν μια καινούρια ιστορία από την αρχή, παρά θέλησαν να συνδέσουν το φιλμ με το «Blair Witch Project», ενώ απευθύνονται σε μια γενιά που ούτε το έχει ακούσει παρά μόνο ως κάτι... ιστορικό. Και σε αυτό δεν βοηθάει και η πανομοιότυπη λογική της πρώτης ταινίας (κάμερες παντού!) που – συγχωρήστε μας αν φαινόμαστε γέροι – αλλά εν έτει 1999 ήταν ένα σοκ, εκεί που σήμερα είναι απλά μια από τα ίδια και τα ίδια.
Οποιος σας πει ότι στο «Blair Witch» δεν θα τρομάξετε θα είναι ψεύτης. Τόσο μέσα στο δάσος, όσο και στην τελική σκηνή στο σπίτι τα πράγματα ζορίζουν άσχημα για τον ανυπεράσπιστο θεατή – εκεί όπου λίγη σημασία έχει αν είσαι 20χρονος και δεν έχεις ιδέα για το «Blair Witch Project». Η αποτελεσματικότητα του γυρίσματος με τις πολλαπλές κάμερες είναι λειτουργικός και σε ένα δύο σημεία (τα πιο gore – να εξηγούμαστε) νιώθεις όλο το κακό vibe του «δεν ξενυχτάω ξανά στη μέση του δάσους», τόσο ώστε να επιθυμείς το μια ώρα αρχύτερα της λύσης του μυστηρίου.
Αυτό φυσικά δεν θα έρθει ποτέ, αφού τόσο η «πόρτα» ενός ακόμη σίκουελ, αλλά και το «πολύ κακό για το τίποτα» όλου αυτού που έχεις παρακολουθήσει δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να επενδύσει πάνω στο εκ νέου hype της μάγισσας του Μπλερ. Αυτή βρίσκεται για πάντα καταχωνιασμένη στο ασυνείδητο όσων την συνάντησαν πρώτη φορά το 1999 και αυτή εδώ η ταινία είναι ακόμη ένα horror για να περνάει η ώρα. Σχεδόν σαν να μην το είχες δει ποτέ...
