Ο Σερ Τέρι Πράτσετ είναι γνωστός στους περισσότερους για τη σειρά των βιβλίων του φαντασίας με τίτλο «Discworld» (Δισκόκοσμος), τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 27 γλώσσες, γεμάτα από ιδιόρρυθμους χαρακτήρες και ένα ιδιαίτερο, καυστικό χιούμορ. Το 2001 αποφάσισε να γράψει το πρώτο του παιδικό βιβλίο με τίτλο «The Amazing Maurice and His Educated Rodents», το οποίο μπορεί (ή μπορεί και όχι) να εξελίσσεται μέσα στο σύμπαν του Δισκόκοσμου.
Και αν η μεταφορά του βιβλίου αυτού στη μεγάλη οθόνη, από τον σεναριογράφο του «Shrek», ως μια ταινία κινούμενων σχεδίων, ακούγεται κάτι το πραγματικά παραμυθένιο, το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να βγάζει μια απρόσμενη γοητεία σε αρκετά σημεία, αλλά σπάνια καταφέρνει να πιάσει τη μαγεία και την εκκεντρικότητα της γραφής του Πράτσετ.
Ο Μορίς, ένας πανέξυπνος γάτος του δρόμου, έχει σκεφτεί την τέλεια απάτη για να βγάζει λεφτά: παρέα με έναν νεαρό αυλητή, τον Κιθ, πάνε από πόλη σε πόλη πείθοντας τους κατοίκους της να αναλάβουν να απομακρύνουν, με το αζημίωτο φυσικά, τους αρουραίους που δημιουργούν προβλήματα. Αυτό που δεν τους λένε, βέβαια, είναι ότι οι εν λόγω αρουραίοι είναι μέρος της απάτης: πρόκειται για φίλους τους, οι οποίοι εντελώς βολικά έπειτα από την παρέμβαση του Μορίς και του Κιθ «απαλλάσσουν» τους κατοίκους από την παρουσία τους… όπως κι από τα λεφτά τους! Οταν, όμως, η παρέα φτάσει στην πόλη του Μπαντ Μπλιντς, το κόλπο τους αχρηστεύεται, αφού βρίσκουν να συμβαίνουν περίεργα περιστατικά: κάτι πολύ σκοτεινό τούς περιμένει στους υπονόμους… Ομως, ό,τι κι αν είναι, υπολογίζουν χωρίς τον Απίθανο Μορίς και την παρέα του!
Οι επιρροές από το παραμύθι των αδελφών Γκριμ «Ο Αυλητής του Χαμελίν» μπορεί να είναι αμέσως εμφανείς, αλλά τουλάχιστον ο Πράτσετ έχει γεμίσει την ιστορία του με αρκετές φρέσκιες ιδέες, τις οποίες ο σκηνοθέτης Τόμπι Γκένκελ τις περνά εδώ ως κάποιες διασκεδαστικές υπερβολικά meta στιγμές, όπως σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο για να διδάξει στους μικρότερους θεατές την προοικονομία και το καδράρισμα. Φυσικά μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσε να λείπει και το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ που διαπερνά τα βιβλία του Πράτσετ, το οποίο χτυπά, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, στα σωστά (πιο ενήλικα) σημεία.
Oμως το σενάριο ποτέ δεν φτάνει την ποιότητα και την φινέτσα της γραφής του Πράτσετ με την πλοκή να παραμένει τόσο απλοϊκή (σχέδον όσο ικανοποιητικό και μόνο είναι το animation με καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες και όμορφα χρώματα), έτσι ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον των μικρών και να μην κάνει τους μεγάλους να αγανακτήσουν από την βαρεμάρα. Ειδικά προς το τέλος οι meta στιγμές φαίνεται να έχουν χάσει κάποια από την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία τους.
Tο μόνο, ίσως, κρίμα είναι ότι η ταινία θα προβάλλεται στη χώρα μας αποκλειστικά στα ελληνικά σε υπέροχη μεν μεταγλώττιση, όπου όμως οι μεγαλύτεροι θα χάσουν την ευκαιρία να ακούσουν ένα εξαιρετικό βρετανικό καστ, όπως Εμίλια Κλαρκ, Ντέβιντ Θιούλις, Χιού Λόρι και Χιμές Πατέλ, να δανείζουν τις φωνές του στους χαρακτήρες, ανεβάζοντας ίσως παραπάνω στην διασκέδαση και την ποιότητα της προβολής της.
