Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό «Museo», ο Αλόνσο Ρουιζπαλάσιος, επιστρέφει με μια ταινία που είναι εξίσου ευρηματική κι ανατρεπτική στο είδος της όσο εκείνη, ακόμη κι αν αυτή τη φορά είναι πολύ πιο δύσκολο να προσδιορίσεις το «είδος» στο οποίο ανήκει. Αυτή η «Αστυνομική Ταινία» ξεκινά μοιάζοντας με ντοκιμαντέρ αλλά εξαιρετικά σκηνοθετημένο και υπερβολικά στυλιζαρισμένο, τόσο που να πιστεύεις ότι οι αληθινοί αστυνομικοί που ακολουθεί, υποδύονται τους εαυτούς τους αναβιώνοντας στιγμές από την αστυνομική τους εμπειρία για χάρη της κάμερας.
Η Τερέζα κι ο Μοντόγια και οι δυο έγιναν αστυνομικοί ακολουθώντας τα βήματα μελών των οικογενειών τους, η πρώτη του πατέρα της ο οποίος όχι μόνο δεν ήθελε η κόρη του να γίνει αστυνομικός αλλά δεν πίστευε ότι μπορούσε επειδή ήταν γυναίκα κι ο δεύτερος του μεγαλύτερου αδελφού του. Στην διάρκεια των δύο πρώτων κεφαλαίων της ταινίας ο καθένας θα αφηγηθεί την ιστορία του στην κάμερα, στην διάρκεια του τρίτου θα ανακαλύψεις ότι μέσα από την κοινή τους πορεία στην αστυνομία, ερωτεύτηκαν κι έγιναν ζευγάρι.
Και κάπου εκεί το φιλμ θα μας αποκαλύψει πως η Τερέζα κι ο Μοντόγια που βλέπουμε στην οθόνη είναι δυο ηθοποιοί που πέρασαν από την αστυνομική ακαδημία και για μήνες υποδύονταν τους αστυνομικούς προκειμένου να αποκτήσουν μια πιο καθαρή ματιά στους ρόλους που καλούνταν να παίξουν, αυτούς των αληθινών αστυνομικών που υποδύονται και οι οποίοι στη συνέχεια θα κάνουν κι αυτή την εμφάνισή τους στην οθόνη. Παράλληλα, βλέπουμε πλάνα από τα βίντεο ημερολόγια που κρατούσαν οι δυο ηθοποιοί στην διάρκεια της προετοιμασίας τους και της εκπαίδευσής τους, κάτι που προσθέτει έξτρα επίπεδα στην meta φύση μιας ταινίας που αρέσκεται να μπλέκει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ κατασκευής και πραγματικότητας.
Η ιδέα και η τεχνική πλευρά της ταινίας είναι τουλάχιστον εκτυπωσιακή με την σκηνοθεσία να χτίζει μια θαυμάσια ατμόσφαιρα και ρυθμό, την φωτογραφία του Εμιλιάνο Βιλανουέβα να φωτίζει τους ήρωες και τους χώρους που κινούνται, τους δρόμους της πόλης του Μεξικού με ελκυστικό και φωτογενή τρόπο και την μουσική (που περιλαμβάνει από κομμάτια tropicalia έως πολλά μουσικά θέματα του Λάλο Σίφριν), να πηγαίνει συχνά κόντρα στο πιο σκοτεινό πνεύμα αυτών για τα οποία μιλά το φιλμ. Τα οποία ακόμη κι όταν αποσαφηνίζονται εντούτοις, δεν αποτελούν καμμιά σπουδαία αποκάλυψη, ούτε αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα με τον τρόπο που το φιλμ τα αντιμετωπίζει.
Η διαφθορά στην αστυνομία, ο τρόπος που λαμβάνει χώρα η εκπαίδευση, το κοινωνικό υπόβαθρο της πλειοψηφίας των αστυνομικών, η προβληματική δομή του εσωτερικού του συστήματος είναι πράγματα που δεν μοιάζουν ούτε ακριβώς σοκαριστικά ούτε κάτι που ακούμε για πρώτη φορά. Ναι το φιλμ του Ρουιζπαλάσιος μιλα για αυτά με έναν αναμφίβολα καινούριο τρόπο, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό από μόνο του αρκεί.
