Είναι και οι δύο σκηνοθέτες. Και μουσικοί. Και σινεφίλ. Και φίλοι.
Η κοινή τους εμφάνιση το Σάββατο το μεσημέρι στο tea party με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου ελληνόφωνου δίσκου του Felizol «Πάρνηθα» ήταν η τέλεια αφορμή για να τον ρωτήσουμε όλα αυτά που θα θέλαμε να μάθουμε αφήνοντας το ρόλο του ανακριτή στον The Boy.
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα τεστ Voight - Kampff για όλα όσα θέλει να μάθει ένας Blade Runner από κάποιον που δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι άνθρωπος ή ρέπλικα. Και διαβάζεται με τα μάτια ανοιχτά:
Οι καλλιτέχνες αναφέρονται συνήθως στις δουλειές τους ως «παιδιά». Με αυτό στο μυαλό κάνε μου ένα προφίλ της κόρης σου ,«Πάρνηθας». Ποια είναι η μητέρα της, πήγε σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο, πότε έχασε την παρθενιά της,Τζεντάι ή Τρέκκι, ηλεκτρονικά ή κιθάρες και ποια είναι η παιδική της ανάμνηση που θα την ακολουθεί για μια ζωή;
Η Πάρνηθα γεννήθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 80. Η μαμά της είναι η Ρηνιώ. Την κρατάμε κλεισμένη στο σπίτι και της κάνουμε εναλλάξ μαθήματα κάθε πρωι.Τη Δευτέρα βλέπουμε ταινίες του Charles Band, την Τρίτη διαβάζουμε ανάποδα τους στίχους της Λιλιπούπολης, την Τετάρτη μεθάμε με αγιασμό, την Πέμπτη πάμε στο Σινέ Σταρ και βλέπουμε σε 35mm τους «Ακατανίκητους Εραστές», τον «Ντανίλο Τρέλες», την «Πρωινή Περίπολο». Αυτό που δε θα ξεχάσει ποτέ είναι πως μια μέρα την πήγαμε εκδρομή στο βουνό και κάηκε ολόκληρη.
Ο πρώτος σου ελληνόφωνος δίσκος τιτλοφορείται «Πάρνηθα» και άρχισες να τον δουλεύεις το καλοκαίρι που η Πάρνηθα καιγότανε. Επίσης πολλά κινηματογραφικά σενάρια σου μιλάνε για έναν κόσμο μετά την καταστροφή. Σε προβληματίζει το τέλος του πραγματικού κόσμου ή μήπως για να χτίσεις τον δικό σου κόσμο πρέπει να καταστρέψεις στο μυαλό σου αυτόν που ήδη υπάρχει;
Δεν με αφορά το τέλος του κόσμου, ούτε πιστεύω αληθινά ότι θα έρθει σύντομα. Οι άνθρωποι όλοι ζούνε με τον φόβο του θανάτου και προτιμούν να φαντάζονται ότι πεθαίνουν όλοι παρέα παρά μόνοι σε νοικιασμένα δωμάτια. Αυτός τους ο φόβος με γοητεύει, με εμπνέει, με κάνει να πετάω σπίθες, ναι.
Ασχολείσαι με την συλλογή πληκτροφόρων και συχνά σε έχω δει να φωτογραφίζεσαι μαζί τους σαν να είναι ερωμένες σου. Σκεφτόμενος το «Crash» του Μπαλάρντ, ποια πιστεύεις ότι είναι η σχέση των καλλιτεχνών με τα υλικά τους; Πιστεύεις για παράδειγμα ότι αν εξανθρωπίσεις τα υλικά θα υπάρχει πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα; Εχεις κλάψει ποτέ για τον «θάνατο» ενός αγαπημένου σου υλικού;
Οι αναλογικοί και ψηφιακοί συνθετητές, τα συνθεσάιζερ κοινώς είναι εργαλεία άκρως εθιστικά είναι αλήθεια. Αν το ψάξει κανείς υπάρχει και όρος για αυτή την κακή συνήθεια, λέγεται synth porn. Ανθρωποι φωτογραφίζονται μαζί τους χαμογελαστοί, τα απλώνουν αναμμένα σε φλοκάτες ή ανεβάζουν ολιγόλεπτα βίντεο μόνο δειγματίζοντας τους preset ήχους τους. Και ενώ στην αρχή βλέπεις αυτούς του τύπους και γελάς, σύντομα γίνεσαι και εσύ ένας από αυτούς. Χτες το Sequential Circuits Six track (1984) μου, ένα από τα αγαπημένα synth του John Carpenter και δικό μου αγαπημένο σταμάτησε να δουλεύει. Η καρδιά μου σταμάτησε και αυτή για 13 ολόκληρα λεπτά. Τα κυκλώματα του Sequential έλιωσαν σε μια στιγμή και όλη η πόλη έχασε τα δυνατά της φώτα. Βυθιστήκαμε, Αλέξανδρε, όλοι στο σκοτάδι.
Την πορεία σου μέχρι στιγμής ονοματίζουν εικόνες του παρελθόντος. Τα παλιά μας σπορτέξ, οι χρονομηχανές ντελόριαν, τα παιδικά γενέθλια, οι κυριακές στην Πάρνηθα. Πιστεύεις ότι η δεκαετία του '80 θα σε αφήσει κάποτε να της ξεφύγεις και γιατί οι καινούργιες λέξεις και έννοιες δεν σε αγγίζουν;Και με αυτό στο μυαλό αν έφτιαχνες μια πληκτροφόρα χρονομηχανή και γύρναγες πίσω στα χρυσά χρόνια θα είχες ακόμα ανάγκη να κάνεις μουσική και ταινίες;
Κοίτα τα ’χουμε ξαναπεί αυτά, «θα ξεφύγω, θα ξεκόψω» θα βλέπω μόνο ταινίες που δεν έχω ξαναδεί , «θα σταματήσω να παίζω το 'Billy Jean' στα πρωτοχρονιάτικα πάρτι». Δε λειτουργεί να πηγαίνεις κόντρα σε αυτά που αγαπάς. Δεν υπάρχουν πια guilty pleasures. Όλα γύρω μου είναι τόσο παράλογα που αισθάνομαι σα θερμοφόρα την κουλτούρα αυτής της εποχής που αναφέρεσαι. Το πρόβλημα δεν είναι να παίζεις με τις επιρροές σου. Αυτές συγκροτούν ένα κόσμο, φτιάχνουν ένα υβρίδιο, κάτι καινούργιο μόνο αν βάλεις και εσύ μέσα τον παλιοχαρακτήρα σου. Δεν με ενδιαφέρει κάποιος να πιάνει στον αέρα τις αναφορές και να μου σηκώνει τον αντίχειρα, κλέινοντας μου ταυτόχρονα το μάτι. Αδιαφορώ για τα homage, τα remake, τα tributes. Αυτά τα πράγματα, οι μουσικές και οι ταινίες του παρελθόντος, μου επιτρέπουν να χαλαρώνω σε προστατευμένο περιβαλλον. Αφηρημένα ή συγκεκριμένα με βοηθάνε να κάνω τα δικά μου πράγματα και να κοιμάμαι τα βράδια όμορφά .
Ας υποθέσουμε ότι είμαι Blade Runner και είσαι ανδροειδές τύπου nexus-6. Καθόμαστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και σου κάνω το Voight-Kampff τεστ για να δω αν είσαι άνθρωπος ή ρέπλικα. Η ερώτηση είναι η εξής: «Είσαι σε τυφλό ραντεβού με κοπέλα στο παλιό Αλφαβίλ, χειμώνας του 1997 και παίζεται η «Χαμένη Λεωφόρος» του David Lynch. Στην έξοδο σου λέει ότι είναι η χειρότερη μαλακία που έχει δει ποτέ. Τι κάνεις;»
Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Τα Νέον της εισόδου θρυμματίζονται, τα ασπρόμαυρα πατώματα βουλιάζουν, η αφίσα με το γουρούνι πέφτει πάνω στη ντροπή μας, το Voigt- Kampff παίζει Arkanoid στον αμφιβληστροειδή μου. Και σαν άλλη γενειοφόρα, στρουμπουλή Patricia Arquette φτύνω μια μια τις λέξεις «You Will Never Have Me!” »
Λέμε πολλές φορές ότι π.χ αυτή η ταινία ήταν αντιγραφή Haneke. Εσένα η δουλειά σου προσπαθεί να μπερδέψει πολλές φόρμες και πολλές επιρροές. Στην Πάρνηθα συγκεκριμένα θα έλεγα ότι στην μουσική σε έχει επηρεάσει ο ΚΒητα,στους στίχους η Μαριανίνα Κριεζή και στην ερμηνεία η Αρλέτα. Οταν δουλεύεις ταυτίζεσαι με τον πρώτο μεταμοντέρνο ήρωα ,τον Δρ.Φρανκενστάιν και γιατί πιστεύεις ότι στο αντίστοιχο βιβλίο το αποτέλεσμα ήταν ένα τέρας; Μήπως αυτό που εννοούσε η Shelley είναι ότι ποτέ δεν μπορεί να προκύψει κάτι αγνό από την πρόσμιξη υλικών;
Οκ, τον 19ο αιώνα μπορούσες ακόμα να είσαι ρομαντικός και να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Από τη βιομηχανική επανάσταση μέχρι τώρα έχουμε δει χειρότερα τέρατα από αυτά του Φρακενστάιν. Οι πιουρίστες, οι ορθολογιστές, οι κυνικοί κέρδισαν τις μάχες άλλα τα φρικιά είναι αυτά που μας έκαναν τη «ζημιά». Γι’ αυτό τριπάραμε με την ψυχεδέλεια, χτυπηθήκαμε με το new wave, ιδρώσαμε στα παράνομα rave. Γιατί ήταν αταξινόματα, μεταλλαγμένα, υβρίδια. Γι' αυτό αγαπάμε το «Dune» και όχι το «Deep Space Nine». Τον «Popeye» του Altman και όχι το «Gosford Park» του Altman. Γι’ αυτό ζούμε στην Αθήνα και όχι στη Στοκχόλμη .
Το Σάββατο στο Six Dogs θα κάνουμε ένα μεσημεριανό tea party για να γιορτάσουμε την κυκλοφορία της "Πάρνηθας" σε βινύλιο. Επιτέλους θα είσαι ο λευκός κούνελος για δύο ολόκληρες ώρες και θα μας οδηγήσεις στην τρύπα των θαυμάτων. Αν δεν υπήρχαν νομικά κωλύμματα,φόβοι ότι θα φας ξύλο, ανασφάλειες των μετά τα τριάντα ποιό θα ήταν το μενού που θα ήθελες να έχει η εκδήλωση και ποια θα ήταν η ιδανική κατάληξη της;
Τώρα προφανώς θες να σου πως καμιά καφρίλα να γελάμε μόνοι μας, 35χρονοι nerds πάνω από τα πληκτρολόγια μας. Αλέξανδρε υποσχεθήκαμε στους φίλους μας με τη Ντισκοπάθεια λίγες ώρες χαλάρωσης με μεσημεριανό τσάι και βερμούτ στην καλύτερη, μυοχαλαρωτικά, new age και βαλεριάνα μπητς. Θες πάλι να τα τινάξεις όλα στον αέρα;
Η Sportex Audio παρουσιάζει το μεσημέρι του Σάββατο 30/11 στο 6 Dogs τους Felizol & The Boy το πρώτο tea party της. Aφορμή η πρώτη κυκλοφορία του label, Felizol «ΠΑΡΝΗΘΑ». Ο Felizol σε πράσινη ηλεκτρική φλοκάτη θα παρουσιάσει σε 16μπιτο Καραόκε τον ελληνόφωνο δίσκο του ΠΑΡΝΗΘΑ, συνοδεία τσαγιού Κεϋλάνης, καμένου χριστουγεννιάτικου δίσκου και cem/curtis chips. O Boy με πόδια γυμνά σε κόκκινη ηλεκτρική φλοκάτη θα παρουσιάσει σε δρύινο πυρίμαχο πιάνο τα πιο καμένα ελληνικά του συνοδεία χαμομηλιού, πυκνωτικού neumann και μυοχαλαρωτικών. Μαζί οι Felizol & The Boy θα παρουσιάσουν χωρίς συνοδεία υπολογιστών αλλά με vintage πολυφωνικά αναλογικά συνθεσάιζερ τα έργα Music For Biscuits And Tea, Aρμαντηλερ Στην Ομόνοια, Like Cannibal Father Like Cannibal Son αλλά και κατατονικές εκτελέσεις άλλοτε crowdpleasing επιτυχιών τους. Θα είναι ένα μεσημέρι γεμάτο Bαλεριάνα Μπητς, Ντισκοπάθεια, Χατζιντάκιαν Γκρουβ, Ρηχαμπ Τρανς ,Ταριχευμένα Ζώα, Τea Party Crashers Coctails και Mπισκότa Xωροχρονικής Δίνης (ΜΧΔΑ). Που; 1-5 το μεσημέρι στο 6 Dogs, είσοδος ελεύθερη, διαθέσιμο το βινύλιο της Πάρνηθας και το τσάι θα ρέει άφθονο.
info
H «Πάρνηθα» διανέμεται σε επιλεγμένα δισκοπωλεία από την Recordisc, για παραγγελίες στο eshop της Inner Ear, ενώ ακούτε το δίσκο και τον κατεβάζετε ψηφιακά (από την 1/1/2014) στο www.felizol.bandcamp.com
Διαβάζετε, βλέπετε και ακούτε περισσότερα για τον Felizol (Γιάννη Βεσλεμέ) στο επίσημο site του.
Πέντε από εσάς θα κερδίσετε συλλεκτικά βινύλια της «Πάρνηθας» αρκεί να στείλετε ένα e-mail στο win@flix.gr με την ένδειξη «Πάρνηθα», το ονοματεπωνυμό σας. Οι νικητές θα προκύψουν μετά από κλήρωση.
extras
O Γιάννης Βεσλεμές όταν δεν διοργανώνει tea parties και δεν βγάζει την «Πάρνηθα» για βόλτα στο βουνό, τελειώνει το post-production της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας με τίτλο «Νορβηγία». Εδώ μπορείτε να δείτε τις πρώτες εικόνες.
O Αλέξανδρος Βούλγαρης όταν δεν ανακρίνει τον Γιάννη Βεσλεμέ και δεν πίνει τσάι μαζί του στα tea parties που διοργανώνει, κάνει τη δική του μουσική. Εδώ μπορείτε να δείτε το τελευταίο του βίντεο κλιπ με τίτλο «Unicorn» από το δίσκο του «American Unicorn».
