Μπορεί το Φεστιβάλ Καννών να είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα και ξεχωριστά. Αλλά όταν το πάρτι τελειώνει, τα περιοδικά έχουν εξαντλήσει κάθε πιθανή πόζα στο κόκκινο χαλί, στον παραλιακό δρόμο της Κρουαζέτ και στα exclusive events και οι αγοραπωλησίες των μεγάλων εταιριών του πλανήτη έχουν κάψει το χρηματιστήριο της διεθνούς αγοράς, αυτό που μένει είναι οι ταινίες.
Ο,τι ακολουθεί δεν είναι μόνο μια ανασκόπηση σε ένα από τα καλύτερα διαγωνιστικά προγράμματα του Φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, αλλά και ένα review των ταινιών που θα συζητήθουν περισσότερο καθώς μια μια βρίσκουν το δρόμο τους για τις ελληνικές αίθουσες.
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ
Holy Motors του Λεός Καράξ
«Σαν ένα rollercoaster που τρέχει γρηγορότερα και απο τα καρέ του σινεμά, ο Καράξ διασχίζει, μέσα σε μια ώρα και πενήντα πέντε λεπτά, όλες τις εμμονές του: το θάνατο, τους πρωτεργάτες του βωβού κινηματογράφου, το μιούζικαλ, το σεξ, την επιστημονική φαντασία, το ροκ ν’ ρολ, τον Μπόρχες, το alter ego του στο πρόσωπο του μόνιμου ήρωα του με το όνομα Αλεξ, το Παρίσι, τους "Εραστές της Γέφυρας", όλα τα πανέμορφα και αποκρουστικά πράγματα που αγάπησε με πάθος στη ζωή του και κρύβονταν πάντοτε πίσω από το ηθελημένα ατελές έργο του. Και όλα αυτά που τελικά τον έκαναν – ευτυχώς για όλους μας – να to συνεχίσει ακριβώς από το σημείο που το είχε σταματήσει.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Holy Motors» του Λεός Καράξ
Amour του Μίκαελ Χάνεκε
«Επικεντρώνοντας και πάλι στο αγαπημένο του θέμα του εγκλωβισμού, της εγκατάλειψης και της εισβολής, ο Χάνεκε κάνει αυτή τη φορά μια ταινία, οπωσδήποτε την ωριμότερή του ως τώρα, για την πιο μεγάλη απειλή, τον θάνατο και για την πιο μεγάλη σωτηρία, τον έρωτα. Ξαναφέρνει στο προσκήνιο την Εμανουέλ Ριβά, του "Χιροσίμα Αγάπη μου", τη συντροφεύει με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που δεν έχει χάσει τίποτα από το μεγαλειώδες ταλέντο του και κινηματογραφεί την επιτομή ενός ζευγαριού που αποδεικνύει την αγάπη του χωρίς λόγια, ούτε καν με πράξεις, παρά με την απόλυτη δυαδικότητα της ύπαρξής του.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε
In the Fog του Σεργκέι Λοζνίτσα
«Κάπως έτσι ο Λοζνίτσα, θα στήσει μια ταινία που μπορεί να υπακούει μόνο στο δικό της αργό ρυθμό μα που συσσωρεύει προσεκτικά μια υπόκωφη ένταση, μεταμορφώνεται σε ένα υπαρξιακό θρίλερ, βραδυφλεγές μα τελικά συναρπαστικό. Κι όχι απλά σε μια ταινία για τον πόλεμο ή τις προσωπικές επιλογές, μα για τον αντίκτυπο των πράξεών μας στο μέλλον, όταν όλα έχουν τελειώσει, η ομίχλη της λήθης έχει καλύψει τα πάντα και το μόνο που ίσως μένει, είναι απλά η ηχώ της ύπαρξής μας.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «In the Fog» του Σεργκέι Λοζνίτσα
De Rouille et D' Os του Ζακ Οντιάρ
«Η γενναιοδωρία και η αξιοπρέπεια με την οποία η Μαριόν Κοτιγιάρ «κουβαλάει» το πληγωμένο σώμα της, υπερβαίνει κάθε ειδικό εφέ με το οποίο κατασκευάστηκε ο ακρωτηριασμός της. Αφήνοντας στο πέρασμα της αυτή την διαυγή αίσθηση που είναι σαφές πως ο Οντιάρ ήθελε να δημιουργήσει διασκευάζοντας τα διηγήματα του Καναδού Κερκ Ντέιβιντσον: ο,τι μας λείπει δεν είναι παρά μια ευκαιρία για να ανακαλύψουμε αυτό που έχουμε ανάγκη.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «De Rouille et D' Os» του Ζακ Οντιάρ
Moonrise Kingdom του Γουες Αντερσον
«Αν όμως το φιλμ του Αντερσον θέλει να μιλήσει για κάτι μέσα από την ιστορία του και το "παραμύθι" που αφηγείται, είναι σαφές ότι θέλει να πει ακόμη περισσότερα μέσα από τις εικόνες του. Βουτηγμένες σε μια νοσταλγία βγαλμένη κατ ευθείαν από το σύμπαν της ζωγραφικής του Νόρμαν Ρόκγουελ, το "Moonrise Kingdom" είναι μια απόλυτα πετυχημένη άσκηση πάνω στο στιλ, μια ηθελημένα εμφανής κατασκευή, που αντί να αρνείται το «ψέμα» του ίδιου του σινεμά, το αγκαλιάζει και το ανυψώνει σε κάτι πραγματικά υπέροχο.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Moonrise Kingdom» του Γουες Αντερσον
Angel's Share του Κεν Λόουτς
«Ναι το φιλμ του Κεν Λόουτς, γραμμένο ξανά από τον Πολ Λάβερτι ανήκει στην «κωμική» πλευρά της φιλμογραφίας του, όμως είναι με διαφορά, η πιο εύστοχη, αστεία, διασκεδαστική κωμωδία που έκανε ποτέ. Με ήρωες απόλυτα ταιριαστούς στο σύμπαν του κι ένα περιβάλλον που ανήκει στο κοινωνικά ευαίσθητο σινεμά του, το «Angel's Share» είναι ένα φιλμ γεμάτο αρώματα αλήθειας που αφήνει μια ξεκάθαρη επίγευση αισιοδοξίας.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Angel's Share» του Κεν Λόουτς
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΑΝ
The Hunt του Τόμας Βίντερμπεργκ
«Ο Βίντερμπεργκ, πατέρας κι ο ίδιος, θέλει να μιλήσει και γι αυτό όπως θέλει να μιλήσει για τον τρόπο που μια κοινά αποδεκτή αλήθεια, ή ένα ψέμα απλώνονται σαν ιός σκοτώνοντας πρώτα απ όλα τα αντισώματα της λογικής σκέψης. Και το κάνει χωρίς υπερβολικές δραματικές κορώνες, δίχως κραυγές και ευκολίες, κάνοντας πάντα σαφές ότι αυτή η ιστορία δεν έχει κακούς: οι γονείς οι γείτονες οι δάσκαλοι, κάνουν το σωστό, ή αυτό που νομίζουν ότι είναι σωστό. Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που το να κάνεις το «σωστό» καταστρέφει τη ζωή ενός ανθρώπου ή την υφή της ίδιας της ανθρωπιάς μας...»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «Τhe Hunt» του Τόμας Βίντερμπεργκ
Beyond the Hills του Κριστιάν Μουντζίου
«Βασισμένος στο βιβλίο της Τατιάνα Νικουλέσκου-Μπραν, ο Μουντζίου κάνει πολλά περισσότερα από το να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία ενός εξορκισμού που οδήγησε στο θάνατο μιας νεαρής κοπέλας σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στο Βουκουρέστι. Μπορεί η κάμερά του για ένα επίμονο, σχολαστικό, απαιτητικό δίωρο να ανιχνεύει τον παραλογισμό της οργανωμένης θρησκείας (που υποκινείται πάντα από την καλοσύνη του χριστιανισμού, αλλά καταλήγει σε «κανόνες» και «τιμωρίες»), η ουσία όμως της ταινίας αποκαλύπτεται στο τελευταίο μισάωρο όπου ο φακός του επιστρέφει στο θεατή για τον ουσιαστικό, πολιτικό διάλογο.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «Βeyond the Hills» του Κριστιάν Μουντζίου
The Paperboy του Λι Ντάνιελς
«Οπως και στο "Precious", ο Λι Ντάνιελς μοιάζει να μην φοβάται (ή να αγνοεί) τον κίνδυνο του να καταλήξει γραφικός, κάνοντας ένα σινεμά που δεν ντρέπεται να υποδείξει, να υπογραμμίσει, να μεγεθύνει αυτά που θεωρεί ότι θα έπρεπε να νιώθει ο θεατής, που δεν ενδιαφέρεται στιγμή αν το μοντάζ φλερτάρει με το ξεδιάντροπα προφανές, αν το αποτέλεσμα μπορεί να καταλήξει κινηματογραφικά "χυδαίο".»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Paperboy» του Λι Ντάνιελς
Killing them Softly του Αντριου Ντόμινικ
«Το "Killing Them Softly" έχει μια εκπληκτική, κινηματογραφικά και πολιτικά, αρχή κι ένα αληθινά απολαυστικό τέλος. Το ενδιάμεσο είναι τόσο καλό, όσο μια πανέμορφη γυναίκα που δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Σαμ Πέκινπα, έχουν κάνει αυτήν την ταινία πολλές φορές, με μεγαλύτερο βάθος, με εξυπνότερη βία και σοφότερο κυνισμό. Αρα, είναι το «Killing Them Softly» το φετινό "Drive"; Τόσο, όσο είναι και το φετινό "Goodfellas" ή το "Pulp Fiction": λίγο.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Killing them Softly» του Αντριου Ντόμινικ
Post Tenebras Lux του Κάρλος Ρεϊγάδας
«Οχι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι καταλάβαμε τι έχει στο μυαλό του ακριβώς ο Μεξικανός σκηνοθέτης που του αρέσει να προκαλεί με φαινομενικά ασύνδετες εικόνες, ιδέες, σύμβολα. Δεν περιμέναμε μία γραμμική αφήγηση από τον δημιουργό του «Silent Light» και του «Japon», ούτε παραξενευτήκαμε από την εκτεταμένη σεκάνς του σεξουαλικού οργίου, γνωρίζοντας την εμμονή του να εκφράζεται μέσα από προκλητικά κοντινά στο γυμνό ανθρώπινο σώμα («Battle in Heaven»). Μόνο μία ανάγνωση μπορούμε να καταθέσουμε, σε μια ταινία που δυσκολεύει ιδιαίτερα το θεατή της, και σε αντίθεση με το αριστουργηματικό «Japon», το λυρικό ποίημα «Silent Light» και το ξεκάθαρο «Battle in Heaven», εδώ δεν επιτυγχάνει να σε κάνει να νιώσεις το μήνυμά της.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «Post Tenebras Lux» του Κάρλος Ρεϊγάδας
OI TAINIEΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΑΝ
Reality του Ματέο Γκαρόνε
«Οσοι περιμένουν ένα δεύτερο "Γόμορρα", ας απογοητευούν από τώρα. Το "Reality" είναι ακριβώς η ίδια ταινία, αλλά χωρίς τη νευρική και ακραία (ας την πούμε σκορσεζική) ματιά με την οποία ο Γκαρόνε κατέγραψε την αποπνικτική ατμόσφαιρα μιας χώρας που ουσιαστικά ελέγχεται από τη μαφία και τα παρακλάδια της. Εδώ, ο Γκαρόνε είναι πιο μελαγχολικός. Παρακολουθεί τον ήρωα του αφήνοντας του χρόνο για να ζήσει το όνειρο του, αυτό που θα γίνει σύντομα τρέλα. Και φλερτάρει συχνά με την κωμωδία, στην καλή εκδοχή της, αυτή που σε κάνει να συμπαθείς τους ήρωες με τους οποίους γελάς.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Reality» του Ματέο Γκαρόνε
Οn the Road του Βάλτερ Σάλες
«Μετά από λίγη ώρα όμως, όταν το φιλμ βγαίνει στο δρόμο, όταν οι ήρωες έχουν χάσει την πρώτη «εξωτική» λάμψη του ασυμβίβαστου τυχοδιωκτισμού τους, η ταινία μένει από λάστιχο. Αυτή η ίδια ενέργεια μοιάζει με παραπέτασμα σκόνης που σηκώνεται από τους χωματόδρομους και κρύβει την πραγματική εικόνα, το πραγματικό συναίσθημα, τους πραγματικούς χαρακτήρες. Τρέχουμε με ατμό, όχι πραγματική βενζίνη. Δεν μας νοιάζει που δεν κρατάμε το χάρτη, αλλά η άσκοπη περιπλάνηση δεν κρύβει τίποτα το γοητευτικό. Από τα underground clubs της Νέας Υόρκης μέχρι τα δωμάτια ξενοδοχείων στο Ντένβερ και από τα μπουρδέλα του Μεξικού μέχρι τον ίδιο τον δρόμο του κεραυνού που διασχίζει την έρημο, ο Σάλες κάνει αυτό που απέφυγε με τέτοια δεξιοτεχνία στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»: περιηγείται τουριστικά. Δεν νιώθουμε, κοιτάμε απλά αφηρημένα έξω από το παράθυρο.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «On the Road» του Βάλτερ Σάλες
Like Someone in Love του Αμπάς Κιαροστάμι
«Δε θα είχαμε πρόβλημα αν τη βρίσκαμε έξυπνη και εμπνευσμένη. Το αποτέλεσμα όμως μοιάζει περισσότερο ως ένα παιχνίδι που δεν βγήκε σε καλό, ένα πείραμα που απέτυχε, παρά μια ταινία που δεσμεύει επάξια μία θέση στο διαγωνιστικό τμήμα του μεγαλύτερου φεστιβάλ στον κόσμο. Αν το ίδιο πρότζεκτ είχε την υπογραφή ενός άγνωστου ιάπωνα σκηνοθέτη, αμφιβάλουμε ότι θα παιζόταν ακόμα και σε παράλληλο πρόγραμμα. Μήπως όμως οι Κάννες δέχονται με ανοιχτά χέρια ό,τι κι αν αποφασίσουν να καταθέσουν ορισμένοι σκηνοθέτες; Like a festival in love?»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Like Someone in Love» του Αμπάς Κιαροστάμι
Cosmopolis του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ
«Ολα όμως όσα θα μπορούσαν να κάνουν το «Cosmopolis» πραγματικά συνταρακτικό σταματούν εκεί: στην επιλογή του Κρόνενμπεργκ να μην διασκευάσει στην πραγματικότητα το μυθιστόρημα του Ντον ΝτεΛίλο, αλλά να το μεταφέρει αυτούσιο στη μεγάλη οθόνη, απονευρώνοντας την πιθανή κινηματογραφική του ενέργεια σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και για την ψυχανάλυση στο καθόλου επικίνδυνο "Μια Επικίνδυνη Μέθοδος". Σε μια αλληλουχία μεγάλων διαλογικών σκηνών ανάμεσα στον Πάρκερ και τους «επισκέπτες» του, που μετά από λίγο κάνουν τα λόγια του ΝτεΛίλο να μοιάζουν ανούσια και χωρίς ενδιαφέρον, ο Κρόνενμπεργκ αρνείται ταυτόχρονα να κορυφώσει τη "δράση" παραμένοντας από την αρχή μέχρι το τέλος στον ίδιο τόνο μιας επαναλαμβανόμενης αμηχανίας αν αυτά που δείχνει είναι τελικά σημαντικότερα από όσα δεν βλέπουμε ή και το αντίθετο.»
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Cosmopolis» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΚΑΝΝΕΣ:
Tags: Cannes 2012
