Τίτλοι τέλους για το 65ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών, ένα φεστιβάλ στο οποίο μεγάλη πρωταγωνίστρια αποδείχτηκε φέτος η... βροχή. Παρόλη την αναποδιά όμως, την ταλαιπωρία, την παρέμβαση της φύσης για να θολώσει την λάμψη, να μουτζουρώσει την αίγλη, να λασπώσει το κόκκινο χαλί, οι Κάννες αντιστάθηκαν - η μαγεία υπήρξε (εντός και εκτός μεγάλης οθόνης) αρκεί να είχες τα μάτια και την καρδιά σου ανοιχτή.
.
LES PARAPLUIES DE CANNES
Ωρες ταλαιπωρίας στις ουρές για τους δημοσιογράφους, αγωνίας για τους σταρ που έπρεπε να ποζάρουν ισορροπώντας στα σκαλιά του Palais που γλιστρούσαν, αμηχανίας για τον καλλιτεχνικό διευθυντή Τιερί Φρεμό που προσπαθούσε να συνεχίσει με το ίδιο κέφι την υποδοχή των VIP καλεσμένων του στην κορυφή του κόκκινου χαλιού...
Από την άλλη, βρισκόμασταν στην μαγική Ριβιέρα, σ' έναν τόπο που αν σηκώσει κανείς το βλέμμα του ψηλά ή το αφήσει στον ανοιχτό ορίζοντα βλέπει κάτι τέτοιο...
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ, ΠΡΟΣΩΠΑ, ΤΥΧΑΙΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ
Οι ρυθμοί στις Κάννες είναι ανελέητοι. Πολλές οι ταινίες που παίζονται ταυτόχρονα, συνεντεύξεις για τις οποίες χάνεις ταινίες, ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, τρέξιμο πάνω κάτω στην Κρουαζέτ. Υπάρχουν στιγμές όμως που σου θυμίζουν που ακριβώς βρίσκεσαι. Στιγμιότυπα που σε φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με την άλλη πλευρά της μεγάλης οθόνης.
Το πρωί βλέπεις την δημοσιογραφική προβολή του Rust & Bones του Ζακ Οντιάρ, ερωτεύεσαι την ταινία, ερωτεύεσαι τους πρωταγωνιστές της, και ειδικά τον μικρό, μελαγχολικό πιτσιρίκο, Αρμάν Βερντίρ. Το απόγευμα βρίσκεσαι σε μία ταράτσα ξενοδοχείου την συνέντευξή σου με τον Ματίας Σένερτς (που μετά το «Bullhead» συναρπάζει με ακόμα μία ερμηνεία). Οσο περιμένεις, ένα ακόμα πιο μικροκαμωμένο πιτσιρικάκι (από όσο έδειχνε στην μεγάλη οθόνη) παίζει κουτσό με τα βρεγμένα πλακάκια της ταράτσας. Μαμά και γιαγιά το μαλώνουν να κάνει ησυχία, να πάει δίπλα τους, τι είναι αυτά που κάνει... Εκείνο χαμογελά άτακτα και του λείπουν δοντάκια, τρέχει και αγκαλιάζει του υπόλοιπους ηθοποιούς της ταινίας που καταφθάνουν, ενώ κάθε φορά που ο Ματίας τελειώνει μ' έναν δημοσιογράφο, εκείνο του φωνάζει γελώντας, του δείχνει ότι τον παρακολουθεί από τα μόνιτορ, ότι ο ηχολήπτης του έχει δώσει ακουστικά και μπορεί να τον ακούει. Ερχεται η ώρα για τη δική σου συνέντευξη, ο Αρμάν έχει ξεφύγει εντελώς από το βλέμμα της οικογένειας, και την ώρα που ο Σένερτς πρέπει να σου απαντήσει σοβαρά για βραβεία και διακρίσεις, ο κινηματογραφικός γιος του τρυπώνει από πίσω του και του κάνει κερατάκια. Ατζέντηδες, παραγωγοί, οπερατέρ έχουν μείνει κάγκελο και απολογούνται. Εσύ έχεις ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο: το πρωί είδες τον ηθοποιό, τώρα βλέπεις το μικρό παιδί. Και το ερωτεύεσαι ακόμα περισσότερο.
Βρίσκεσαι για άσχετη συνέντευξη στο Hotel Martinez. Εχεις χάσει σε ποιο όροφο πρέπει να πας. Αποφασίζεις να φτάσεις μέχρι τον τελευταίο και να κατέβεις με τα πόδια, ψάχνοντας. Το ασανσέρ είναι γεμάτο - άνθρωποι της αγοράς, ιδιώτες με ακριβές αποσκευές στα χέρια, Γάλλοι ατζέντηδες που κανονίζουν μεγαλόφωνα κάποιο ραντεβού. Στον 4ο ανοίγει η πόρτα και μπροστά σου στέκεται η Εύα Λονγκόρια μ' ένα μικρό entourage. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπει, σκέφτεσαι, με τόσο κόσμο. Εκείνη, σε άψογα γαλλικά μας παρακαλεί να κάνουμε χώρο (δεν πιάνει και πολύ άλλωστε), μπαίνει και αποχαιρετά στα ισπανικά τον ψηλό, γεμάτο τατού, νεαρό που στεκόταν δίπλα της: «Adios mi vida. Te quiero». Λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει η πόρτα του ασανσέρ, εσύ παίζεις ξανά τη σκηνή στο μυαλό σου και καταλαβαίνεις ότι αυτός ήταν ο αδελφός της Πενέλοπε, Εντουάρντο Κρουζ - σύντροφος της Λονγκόρια. Κανένα πρόσχημα, καμία επιφύλαξη. Ανετη, χαμογελαστή συνεχίζει να μας πιάνει την κουβέντα σε αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά για τον καιρό. Παρόλες τις 10ποντες γόβες της, φτάνει μέχρι το πηγούνι μας, μινιόν σαν κλαράκι, λαμπερή σαν ζαχαρωτό. Οι πόρτες ανοίγουν στην ταράτσα και η Λονγκόρια κατεβαίνει. Την επόμενη μέρα, το Hollywood Reporter είχε αυτή τη φωτογραφία εξώφυλλο στα «πρόσωπα των Καννών». Ετσι ακριβώς όπως την είχαμε συναντήσει...
Βρισκόμαστε στο καθιερωμένο ετήσιο απογευματινό πάρτι του Ελληνικού Περιπτέρου στην αγορά των Καννών. Βρέχει ανελέητα, δεν χωράμε μέσα, καθόμαστε κάτω από τις ομπρέλες (ηλίου) της εξωτερικής βεράντας και έχουμε ανοίξει και τις δικές μας. Δημοσιογράφοι, παραγωγοί, παράγοντες, εκπρόσωποι, διευθυντές, στελέχη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πίνουμε κρασί και συζητάμε για την πραγματική και ουσιαστική μπόρα που μας βρήκε. Μπαίνει μ' ένα απλό πουλοβεράκι, τα γυαλιά του και την απλότητα που είχαμε δει και στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Αλεξάντερ Πέιν. Μέλος της κριτικής επιτροπής των Καννών, με χιλιάδες δουλειές στο ημερήσιο πρόγραμμά του, όμως κάνει χώρο για να παραστεί στην ελληνική εκδήλωση. Φαίνεται ότι όσα λέει εντός ελληνικών συνόρων τα εννοεί: «στηρίζω την Ελλάδα, την νιώθω χώρα μου» μας είχε πει τον Νοέμβριο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τα ίδια επανέλαβε τον Μάιο στη γαλλική Ριβιέρα, όπου ο (κακός μας ο) καιρός φαινόταν ακόμα χειρότερος.
(Στις παραπάνω φωτογραφίες ο Αλεξάντερ Πέιν κουβεντιάζει με το Γενικό Διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Γρηγόρη Καραντινάκη, και την Υπεύθυνη Αναπτυξιακών Δράσεων Αγοράς του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Αγγελική Βέργου, και φωτογραφίζεται επίσης με τον ιδιοκτήτη των κινηματογράφων Δαναός 1 & 2, Ηλία Γεωργιόπουλο)
.
Καλεσμένοι για να καλύψουμε τα βραβεία και το πάρτι της Chopard, είμαστε λίγο έξω από τα νερά μας. Χαζεύουμε τη θέα από την ταράτσα του Martinez, βλέπουμε από μακριά στο VIP τραπέζι τον Σον Πεν σε σοβαρή κουβέντα με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αλλά και τους αποδέκτες των βραβείων Σεϊλίν Γούντλεϊ («Οι Απόγονοι») και ο Εζρα Μίλερ («Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν»). Προχωράμε αφηρημένα προς τον μπουφέ, ζητάμε ένα ακόμα ποτό από το μπαρ, το «Blue Jeans» της Lana del Rey αρχίζει να ακούγεται από τα ηχεία. Ή έτσι νομίζουμε. Σηκώνουμε τα μάτια και η ίδια η 26χρονη ποπ σταρ τραγουδάει ανεβασμένη σε μία μικρή, αυτοσχέδια πίστα της ταράτσας με συνοδεία μόνο ένα πιάνο. Προχωράμε και στριμωχνόμαστε στο κοινό που δεν ξεπερνά τα 50 άτομα. Μόλις τα φώτα ανάβουν ξανά, δίπλα μας αναγνωρίζουμε την Μαριόν Κοτιγιάρ και τον Σον Κομπς (P. Diddy). Αυτές είναι οι Κάννες...
.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΛΛΑΔΑ!
Συνάδελφοι, δημοσιογράφοι, φίλοι από όλες τις πλευρές της γης είχαν ερωτήσεις. Στις οποίες δεν είχαμε απαντήσεις. Τι κάνουμε, τι θα κάνουμε, τι προβλέπουμε, γιατί έγιναν όλα αυτά, πώς είμαστε, τι θα γίνει στο μέλλον; Αν εκεί η αμηχανία μας ήταν έκδηλη, ακόμα μεγαλύτερο το βάρος όταν τις ερωτήσεις αυτές στις έκαναν οι ...Μίκαελ Χάνεκε, Ελία Σουλεϊμάν, Γκασπάρ Νοέ, Μπενίσιο ντελ Τόρο, Μάθιου Μακόνεχι, Κεν Λόουτς. Συμπαράσταση από σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σταρ - οι οποίοι βέβαια μπορούσαν να πουν πολλά, θαρραλέα και επαναστατικά, ακριβώς γιατί είχαν απόσταση από τα πράγματα, τα κοιτούσαν θεωρητικά και από την ασφάλειά τους. Παρόλα αυτά, το ενδιαφέρον ήταν από σοκαριστικό, μέχρι ... βαθιά συγκινητικό.
«Fuck Merkel, Fuck Europe» μας είπε, για παράδειγμα ο συνήθως μειλίχιος Ελία Σουλεϊμάν. «Οι ισχυροί αυτού του κόσμου σας τιμωρούν για τον καπιταλισμό που επέβαλαν. Fuck them!»
O Μίκαελ Xάνεκε ήταν πιο λυρικός. Στην αρχή της κουβέντας μας του είχαμε θυμίσει παλιότερη συνέντευξή μας, όπου και τότε έβρεχε. Μόλις ολοκληρώσαμε το γύρισμα, σηκώθηκε να μας χαιρετήσει. Η χειραψία ήταν θερμή και τα αγγλικά του σπαστά, αλλά ουσιώδη: «Εύχομαι να μην βρέξει άλλο στην Ελλάδα - κυριολεκτικά και συμβολικά».
O Κεν Λόουτς έκανε τις δηλώσεις του on the record - στην κάμερα του flix. «Αν ο ελληνικός λαός δεν τα καταφέρει, τότε ας μας βοηθήσει ο Θεός. Μιλάω σαν εξωτερικός υποστηρικτής χωρίς να ζω το πρόβλημα, αλλά σας παρακαλώ διαφυλάξτε αυτά που σας ανήκουν...»
.
ΚΑΝΝΕΣ 2012 = ΑΓΑΠΗ...
Συντονίστηκαν οι σκηνοθέτες και οι πρωταγωνιστές αυτού του φεστιβάλ: έκαναν ταινίες, έπλασαν ρόλους, μίλησαν σε συνεντεύξεις για την αγάπη. Και είχαν δίκιο: η Αγάπη κέρδισε (τον Χρυσό Φοίνικα) στο τέλος.
«Είμαι αισιόδοξος, παρόλο που έχει γίνει η καρδιά μου πολλές φορές κομμάτια. Παρόλο που έχω πει ότι φτάνει, δε θα ξαναγαπήσω ποτέ. Πιστεύω ότι ακόμα έχουμε την ανάγκη να ερωτευθούμε, να πιστέψουμε στην αγάπη. Γιατί ο έρωτας είναι σαν τον ήλιο. Ακόμα κι όταν χάνεται, μέσα σου ξέρεις ότι θα ξαναβγεί...» Αμπάς Κιαροστάμι «Like Someone in Love»
.
«Οταν ήμασταν παιδιά αντιδρούσαμε από την καρδιά προς το μυαλό. Μεγαλώνοντας δρούμε από το μυαλό προς την καρδιά. Για αυτό έχουμε ισοπεδωθεί. Για αυτό έχουμε απογοητευτεί. Γιατί έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε και να επιτρέπουμε να μας αγαπήσουν. Η ενηλικίωση είναι μία πορεία προς τη λογική. Τι κρίμα! Ο έρωτας είναι το μόνο που μας απέμεινε να ξεκινάει «παράλογα», κατευθείαν από την καρδιά. Πιστεύω στον ήρωά μου. Πιστεύω στην αιώνια αγάπη. Πιστεύω ότι ο "Mud" αγαπάει αυτή τη γυναίκα και θα την αγαπάει για όλη του τη ζωή. Και για όσες ζωές ακολουθήσουν...» Μάθιου Μακόνεχι «Mud»
.
«Δεν μου αρέσει να εξηγώ ποτέ τις ταινίες μου και ποτέ τους τίτλους τους. Ομως έχετε δίκιο: με ρωτήσατε πριν αν ο ίδιος ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος ''εισβολέας'', ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου. Δύσκολη ερώτηση. Από την μία είναι σύμμαχός μας γιατί μας δίνει χώρο και ευκαιρία να ζήσουμε. Από την άλλη μας φθείρει, μας γερνάει, μας παίρνει από δίπλα μας όσους αγαπάμε. Ναι λοιπόν, μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει αυτό το χώρο κι αυτή την μεγάλη ευκαιρία που λέγεται ζωή να αξίζουν τον κόπο...» Μίκαελ Χάνεκε «Amour»
.
ΚΑΝΝΕΣ: ΛΑΜΨΗ, GLAMOUR, ΤΡΕΛΑ... FASHION POLICE!
Ολοι γνωρίζουμε την πλευρά των Καννών που φτάνει στα περιοδικά, τις τηλεοράσεις. Το πιο διάσημο κόκκινο χαλί στον κόσμο (με αμέσως δεύτερο αυτό των Οσκαρ) προσφέρεται για εικόνες glamour, λάμψης, πολυτέλειας.
.
Αυτό όμως που δεν βλέπει ο πολύς κόσμος και μας σοκάρει κάθε χρόνο είναι η... στυλιστική υστερία του απλού κόσμου. Εκείνου που λαχταράει να αποτελέσει κομμάτι της λαμπερής εικόνας των Καννών και ... χάνει στα σημεία! Για παράδειγμα, αν τύχει και δεις δίπλα σου τις καλοντυμένες κυρίες των Καννών, το θέαμα είναι κάπως... έτσι.
.
Αυτές αποτελούν την απόδειξη ότι μπορείς να έχεις χρήματα και να είσαι απολύτως κακόγουστη. Δυστυχώς όμως τα πρωτεία έχουν οι γυναίκες που ούτε γούστο διαθέτουν, ούτε ρούχα από τους μόδιστρους των ακριβών μαγαζιών της Κρουαζέτ. Στις απογευματινές ουρές των ταινιών ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες παρόμοιες πόζες...
.
Ενώ τη νύχτα, εμφανίσεις-υπερπαραγωγή μας τρομάζουν στρίβοντας απότομα τις γωνίες...
.
Αυτές όμως είναι οι Κάννες: συνωστισμός, ηχορύπανση, πανηγύρι, βαβέλ, κινητά, πούλα-αγόρασε, στάρλετ, κακογουστιά, οίκοι μόδας, καρουσέλ, αστυνομικοί, οδοφράγματα, ουρλιαχτά, τέκνο κακόγουστη μουσική να παίζεται διαπασών όσο οι σταρ ανεβαίνουν το κόκκινο χαλί (πραγματικά: ας τους γράψει κάποιος ένα νέο cd!) , λιμουζίνες, Carlton, παγωτά, κόρνες, κάμπριο, κότερα, μαρκίζες...
Κάννες σημαίνει η διαφημιστική μαρκίζα απέναντι από το Palais να φιλοξενεί τον Ζαν Πολ Γκοτιέ με αμφίεση που δεν τόλμησε στο κόκκινο χαλί...
Κάννες σημαίνει να βλέπεις ταινίες ανάμεσα σε γνωστούς αγνώστους... 
Κάννες σημαίνει να έχεις σταρ στο ένα μέτρο... 
Τα είδωλά σου απέναντί σου...
.
Οσο έξω από την αίθουσα Τύπου συμβαίνει αυτό...
.
Kι όσο στην έξοδό σου από το Palais το κοινό παρακαλεί για μία πρόσκληση (εδώ, «για τη φουκαριάρα την μανούλα του... »)
Κάννες σημαίνει απέναντι από το χαλί να διαδραματίζεται κάτι τέτοιο...
.
...και λίγο πιο κάτω να γίνεται πορεία για την Αϊτή.
.
Κάννες σημαίνει να βγάζεις φωτογραφίες στην αίθουσα Debussy που έχει διακοσμήσει τους τοίχους του φουαγιέ της με σταρ του Old Holywood, σε πλήρη συνενοχή με την αλά Μέριλιν εορταστική νοσταλγία...
Kαι ανάμεσα από τις κολώνες να ξεπροβάλλουν σταρ του σήμερα...
.
Κάννες σημαίνει αυτό:
...αλλά και αυτό!
.
Ηρθε η ώρα όμως για να ρίξουμε αυλαία! Οσο η Μέριλιν κατεβαίνει από την μαρκίζα, εσείς χαζέψτε στο gallery όλα τα πρόσωπα του φετινού φεστιβάλ που δημιούργησαν αίσθηση εντός και εκτός μεγάλης οθόνης. Κι εμείς, σας κλείνουμε ραντεβού από τώρα για το 66ο Διεθνές Κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών. Το flix θα είναι εκεί για να σας μεταφέρει μέσα και έξω από τις αίθουσες, να γράψει κριτικές, να κάνει συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, αλλά και τέτοιες απλές φωτογραφικές βόλτες στην Κρουαζέτ. Ολα άλλωστε είναι εικόνα. Και του χρόνου!
Τίτλοι τέλους... 
