Υπάρχουν στιγμές που το «Reality» θυμίζει το «Θαύμα στο Μιλάνο» του Βιτόριο Ντε Σίκα, ένα λαϊκό σινεμά που ισορροπεί ανάμεσα στο νεορεαλισμό και τον μαγικό ρεαλισμό, φτιαγμένο με την απλότητα και την καθαρότητα ενός ντοκιμαντέρ.
Δεν είναι μόνο η ιστορία ενός φτωχού ψαρά από τη Νάπολη που ονειρεύεται να μπει στο σπίτι του «Βig Brother», αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ο Γκαρόνε κινηματογραφεί τη ζωή του ίδιου, της οικογένειας του, της μικρής κοινωνίας: σαν ένα ακόμη τηλεοπτικό σόου που διαδραματίζεται καθημερινά, χωρίς οντισιόν και κυρίως χωρίς έπαθλο για όποιον θα είναι ο μεγάλος νικητής!
Με οδηγό τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή του, Ανιέλο Αρένα (ο οποίος βρίσκεται από το 1993 στη φυλακή για ανθρωποκτονία!), ο Γκαρόνε μαυρίζει το αμερικάνο όνειρο, θέλοντας προφανώς να σατιρίσει την ιταλική κοινωνία, τον Μπερλοσκουνισμό (που θα αργήσει πολύ να ξεφτίσει...) και την αιώνια ανάγκη του ανθρώπου να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής.
Οσοι περιμένουν ένα δεύτερο «Γόμορρα», ας απογοητευούν από τώρα.
Το «Reality» είναι ακριβώς η ίδια ταινία, αλλά χωρίς τη νευρική και ακραία (ας την πούμε σκορσεζική) ματιά με την οποία ο Γκαρόνε κατέγραψε την αποπνικτική ατμόσφαιρα μιας χώρας που ουσιαστικά ελέγχεται από τη μαφία και τα παρακλάδια της. Εδώ, ο Γκαρόνε είναι πιο μελαγχολικός. Παρακολουθεί τον ήρωα του αφήνοντας του χρόνο για να ζήσει το όνειρο του, αυτό που θα γίνει σύντομα τρέλα. Και φλερτάρει συχνά με την κωμωδία, στην καλή εκδοχή της, αυτή που σε κάνει να συμπαθείς τους ήρωες με τους οποίους γελάς.
Και τουλάχιστον για την εναρκτήρια - εντυπωσιακή - σκηνή καθαρίζει μια για πάντα με την τοιχογραφία της μέσης και χαμηλής ιταλικής τάξης με μια αναπαράσταση ενός βασιλικού γάμου αποτελούμενου από κοινούς θνητούς, ειδικά σε μια εποχή κρίσης για ολόκληρη την Ιταλία!
Δυστυχώς στην προσπάθεια του να είναι όσο το δυνατόν πιο απλός, ο Γκαρόνε είναι στιγμές που φλερτάρει με την απλοϊκότητα, αποδεικνύοντας πως το να μοιάζεις στον Ντε Σίκα δεν σημαίνει πως είσαι ο Ντε Σίκα. Ισως, όμως, περισσότερο από τη σκηνοθεσία, φταίει εδώ το σενάριο, γραμμένο και αυτό από την ομάδα του «Γομορρα»: σε μια άλλη εποχή, το «Reality» θα έμοιαζε πολύ πιο καίριο και αιχμηρό.
Τώρα μοιάζει λίγο «λίγο» σε σχέση με τα όσα είχε υποσχεθεί ο Γκαρόνε το 2008, όταν κέρδιζε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για τα «Γόμορρα». Και αυτό μπορεί να είναι άδικο. Αλλά ο ίδιος περισότερο από πολλούς θα είχε να μας πει πολλά για την αδικία σε αυτή τη ζωή...
Διαβάστε περισσότερα για το 65ο Φεστιβάλ Καννών στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς
Tags: Cannes 2012
