«Hey ho rock ’n’ roll deliver me from nowhere» λέει κι ο στίχος που έδωσε τον τίτλο της ταινίας. Έλα rock n roll και σώσε με από το πουθενά. Έλα μουσική και σώσε μου τη ζωή.
Είναι ένας στίχος που επαναλαμβάνεται σε δύο τραγούδια του «Nebraska», του 5ου άλμπουμ του Μπρους Σπρίνγκστιν - στο «State Trooper» και στο «Open All Night». Περιγράφει έναν άνθρωπο χαμένο, βυθισμένο στο πιο βαθύ του πόνο, που δεν έχει από κάπου να πιαστεί.
Και το 1981, αυτός ήταν ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Ηταν 32 χρονών είχε ήδη 4 δίσκους, δύο από αυτούς είχαν κάνει τρελή επιτυχία (το Born to Run και το The River) η περιοδεία του River ήταν sold out - χιλιάδες εισιτήρια, τεράστια γήπεδα, φανς που ουρλιάζουν το όνομά σου και φοράνε τα μπλουζάκια σου. Κι όσο είσαι πάνω στη σκηνή, έχει καλώς. Οταν κατεβαίνεις, όταν σβήνουν τα φώτα τι γίνεται; Αν δεν έχεις αναμετρηθεί με τα φαντάσματα του παρελθόντος είσαι κενός και ασύνδετος και κατατρεγμένος. Κάπως έτσι ο Μπρους απομονώθηκε, έπεσε σε κατάθλιψη (που δεν είχε ακόμα καταλάβει και διαγνώσει) βυθίστηκε στον εαυτό του και έγραψε το «Nebraska» - τον πιο ωμό, ακατέργαστο, αληθινό δίσκο του- μόνος σ’ ένα σπίτι στο Πουθενά Νιού Τζέρσει. Στην κρεβατοκάμαρα, σ’ ένα τετρακάναλο κασετόφωνο, με μόνο τις κιθάρες και τις φυσαρμόνικες του.
Διαβάστε την κριτική του Flix: 3.5 αστεράκια στο «Springsteen: Deliver me From Nowhere»
Το «Springsteen: Deliver me From Nowhere» είναι η ιστορία για το πώς ηχογραφήθηκε αυτός ο δίσκος, αλλά, όχι, δεν είναι το τυπικό rock biopic. Δεν είναι μία ταινία για τον Σπρίνγκστιν - το «Αφεντικό» όπως τον αποκαλεί ο περισσότερος κόσμος που ξέρει τα τυπικά. Είναι μία ταινία για τον «Μπρους», όπως προσωπικά, τρυφερά, φροντιστικά τον αποκαλούν οι die-hard fans - στους οποίους ανήκει και η υπογράφουσα. Αποκαλύπτει τις άγνωστες σε πολλούς πτυχές της ζωής του, τα μύχια σκοτάδια του που τον οδήγησαν να γράφει τόσο επώδυνα, τόσο προσωπικά, τόσο οικουμενικά - με μια ειλικρίνεια και μια αμεσότητα που κέρδισε μια θέση στο οικογενειακό μας τραπέζι. Γιατί, καμιά φορά, οικογένειες είναι αυτές που επιλέγουμε. Κι εμείς τον επιλέξαμε - γιατί στη διαδρομή να γιατρέψει το δικό του τραύμα, γιάτρεψε και τα δικά μας.
Όχι, ούτε οι ροκ σταρς δεν γλιτώνουν από την κατάθλιψη - αν αυτό τρέχει στο αίμα σου, ή το συναισθηματικό σου DNA. Από βαριά κατάθλιψη έπασχε ο πατέρας του, Ντάγκλας Σπρίνγκστιν, σε εποχές που κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει, δεν υπήρχε φαρμακευτική αγωγή - ούτε διάγνωση. Υπέφερε σιωπηλά, πάλευε με τους δαίμονες του με αλκοόλ, τους ξέσπαγε με οργή στο δικό του γιο.
Αυτή η δύσκολη σχέση και πώς μπορεί να αφήσει έναν άνθρωπο συναισθηματικά ανάπηρο να νιώθει ότι δεν του αξίζει ούτε η αγάπη χιλιάδες κόσμου, ούτε μίας γυναίκας, να αισθάνεται ότι δεν τον χωράει το δέρμα του, να μην μπορεί να συνδεθεί με τον εαυτό του ή τη ζωή του είναι ο άξονας του «Nebraska».
Κι είναι το focus της ταινίας του Σκοτ Κούπερ. Και είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο Λονδίνο και να σκαλίσουμε λίγο το μυαλό του -και την ψυχή ενός πραγματικού “bloodbrother”, όπως αποκαλούμαστε οι fans μεταξύ μας- για να ανακαλύψουμε πώς και γιατί θέλησε να ρίξει φως σ’ αυτό το ωμό, επώδυνο κεφάλαιο της ζωής ενός εμβληματικού ροκ σταρ.
Oχι, αυτή η ταινία δεν είναι η τυπική ροκ βιογραφία, δεν είναι καθόλου μία ροκ ταινία. Είναι το ψυχολογικό δράμα ενός καλλιτέχνη που εκφράζεται μέσα από τη ροκ μουσική. Οπότε θα ήθελα ο θεατής να έχει μία απροσδόκητη κινηματογραφική εμπειρία: να μπει στην αίθουσα για να δει μία ταινία για τον Μπρους Σπρίνγκστιν και, βγαίνοντας, να νιώθει ότι είδε μία ταινία για τον ίδιο.» | Σκοτ Κούπερ
Οι θεατές θα μπουν στην αίθουσα για να δουν μία μία ροκ βιογραφία για τον Σπρίνγκστιν «Το Αφεντικό», αλλά θα βγουν έχοντας δει μία πολύ προσωπική ταινία για τον Μπρους, τον άνθρωπο. Κι αυτό είναι η πιο ταιριαστή κινηματογραφική αναλογία με το τι συνέβη με το ίδιο το «Nebraska» όταν κυκλοφόρησε. Γιατί επέλεξες αυτό το θέμα, γιατί θέλησες να φωτίσεις αυτή την πλευρά του Μπρους Σπρίνγκστιν - την κατάθλιψη, το τραύμα του;
Σκοτ Κούπερ: Για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα, γιατί η πρώτη μου γνωριμία με την μουσική του Μπρους Σπρίνγκστιν ήταν το «Nebraska», ο δίσκος που μου χάρισε ο πατέρας μου - στον οποίον κι αφιερώνω την ταινία. Τον έχασα μία μέρα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Αυτός ο δίσκος μπήκε στη ζωή μου την πιο καίρια στιγμή - ήμουν ένας ακόμα χαμένος έφηβος που δεν ήξερε τη θέση του σ’ αυτό τον κόσμο. Οπότε το να μιλήσω για την περίοδο που ο Μπρους έγραψε αυτό τον δίσκο για μένα ήταν κάτι σχεδόν προσωπικό.
Επιπλέον, η Αμερική βιώνει μια σοβαρή κρίση ψυχικής υγείας - έχει χτυπήσει όλα τα κοινωνικά στρώματα, διαφορετικές ηλικίες. Μας αγγίζει όλους - έχουμε φίλους, συγγενείς που αντιμετωπίζουν βαριά κατάθλιψη. Ήθελα λοιπόν να δείξω ότι όλοι έχουν παλέψει με το τέρας, ρίχνοντας φως στο πιο επώδυνο και σκοτεινό κεφάλαιο της ζωής ενός εμβληματικού Αμερικάνου ροκ σταρ. Όλοι έχουμε μία εικόνα του Μπρους, όλοι έχουν προκαταλήψεις για το ποιος είναι. Ομως πολύς κόσμος δεν ξέρει αυτό το κομμάτι του - υπάρχουν πράγματα στην ταινία που δεν έχουν ακούσει, δεν έχουν διαβάσει.
Oχι, αυτή η ταινία δεν είναι η τυπική ροκ βιογραφία, δεν είναι καθόλου μία ροκ ταινία. Είναι το ψυχολογικό δράμα ενός καλλιτέχνη που εκφράζεται μέσα από τη ροκ μουσική. Οπότε θα ήθελα ο θεατής να έχει μία απροσδόκητη κινηματογραφική εμπειρία: να μπει στην αίθουσα για να δει μία ταινία για τον Μπρους Σπρίνγκστιν και, βγαίνοντας, να νιώθει ότι είδε μία ταινία για τον ίδιο.
Με βοήθησε να ακούω στο repeat, το audiobook της αυτοβιογραφίας του. Δεν το είχε προσέξει ούτε ο ίδιος, αλλά με το που έλεγε κάτι για τον πατέρα του, ο τόνος της φωνής του άλλαζε. Σκοτείνιαζε. Υπήρχε ένας κρυμμένος φόβος, πόνος, απόρριψη, ένα βαθύ τραύμα από κάτω. Κι αυτό με ενδιέφερε να το ξεθάψω, να το χρησιμοποιήσω. Εμείς οι ηθοποιοί κλέβουμε - είμαι σαν καρακάξα που παίρνει ό,τι πολύτιμο βρει.» | Στίβεν Γκρέιχαμ
Στίβεν, έχεις έναν αρκετά δύσκολο ρόλο: παίζεις τον Ντάγκλας Σπρίνγκστιν, τον πατέρα του Μπρους. Το φάντασμα σε όλα τα τραγούδια του, τις προσωπικές ιστορίες που αφηγείται στη σκηνή. Μία φιγούρα πληγωτική, κακοποιητική - τον απαξίωνε, αδιαφορούσε, δεν του είπε ποτέ ένα μπράβο, δεν τον πήρε μια αγκαλιά. Πώς τον πλησίασες για να τον καταλάβεις και να μπορέσεις να τον ερμηνεύσεις;
Στίβεν Γκρέιχαμ: Η μεγαλύτερη βοήθεια που είχα ήταν να ακούω την αυτοβιογραφία, «Born to Run», του Μπρους - το audiobook. Τον είχα στα αυτιά μου 18 ώρες την μέρα και μελετούσα πώς αναφερόταν στον πατέρα του. Οχι μόνο στα γεγονότα - τι είχε περάσει, πώς ήταν η σχέση του με τον πατέρα του. Αλλά και κάτι ακόμα. Δεν το είχε προσέξει (γιατί του το ανέφερα όταν τον πρωτογνώρισα και σοκαρίστηκε), αλλά με το που έλεγε κάτι για τον Ντάγκλας, ο τόνος της φωνής του άλλαζε. Σκοτείνιαζε. Υπήρχε ένας κρυμμένος φόβος, πόνος, απόρριψη, ένα βαθύ τραύμα από κάτω. Κι αυτό με ενδιέφερε να το ξεθάψω, να το χρησιμοποιήσω. Εμείς οι ηθοποιοί κλέβουμε - είμαι σαν καρακάξα που παίρνει ό,τι πολύτιμο βρει.
Οντέσα, εσύ ερμηνεύεις μία φιξιόν ηρωίδα - αυτό το κορίτσι δεν υπάρχει στα αλήθεια, είναι περισσότερο μία μίξη από όλες τις κοπέλες που έβγαινε ο Μπρους εκείνη την εποχή. Μπορείς να μας συστήσεις τη “Φέι” και γιατί θεωρείς ότι καθρεφτίζει κάτι πολύ σημαντικό στην συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση του ήρωα;
Οντέσα Γιανγκ: Ναι, η Φέι είναι ένα τυπικό κορίτσι από το Νιού Τζέρσεϊ - πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, αλλά εκείνη ήταν μικρότερη και δεν της είχε δώσει ποτέ σημασία. Φυσικά και την έλκει ότι γνωρίζει τον «Μπρους Σπρίνγκστιν», είναι ο λαϊκός ήρωας της γειτονιάς. Όμως σύντομα καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα βαρύ σκοτάδι πίσω από τη λαμπερή περσόνα.
Ξεκινούν μία σχέση μαζί, ερωτεύονται, αλλά ο Μπρους μόλις το συνειδητοποιεί αυτό απομακρύνεται. Κι έτσι η Φέι γίνεται κάτι συμβολικό - η αντανάκλαση του πόσο ευνουχισμένος είναι συναισθηματικά. Πόσο αρνείται να πλησιάσει, να συνδεθεί, αρνείται να ευτυχήσει. Ακόμα και η προοπτική να φροντιστεί και να φροντίσει, να μοιραστεί, να φτιάξει μια δυάδα με μια γυναίκα είναι κάτι που νομίζει ότι δεν μπορεί να το κάνει. Κι ότι δεν το αξίζει. Πρέπει να πάει πίσω και να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του, να λύσει τους κόμπους του.
Τις πρώτες φορές που μπήκα στο σετ κι ο Μπρους καθόταν μπροστά στο μόνιτορ μού κόπηκαν τα πόδια. "Ουάου, ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι στα 2 μέτρα από μένα". Ομως ήταν τόσο μα τόσο cool. Στεκόταν σιωπηλός, με απόλυτο σεβασμό σε ό,τι κάναμε. Τόσο υπέροχος, τόσο gentleman..» | Οντέσα Γιανγκ
Ο Μπρους ήταν συχνά στο γύρισμα. Πόσο σε επηρέασε που είχες τον ήρωα σου να σε παρατηρεί όσο δουλεύεις; Πόσο σας επηρέασε όλους - σας ενθουσίασε, σας άγχωσε, σας παρέλυσε;
Οντέσα Γιάνγκ: (γελάει νευρικά) Βέβαια, ναι, αρχικά ήταν κάτι πολύ αγχωτικό. Τις πρώτες φορές που μπήκα στο σετ κι ο Μπρους καθόταν μπροστά στο μόνιτορ μού κόπηκαν τα πόδια. «Ουάου, ο Μπρους Σπρίνγκστιν κάθεται στα 2 μέτρα από μένα». Ομως ήταν τόσο μα τόσο cool. Στεκόταν σιωπηλός, με απόλυτο σεβασμό σε ό,τι κάναμε. Μας έδωσε την άνεση να πηγαίνουμε εμείς σε αυτόν - δεν ήρθε ποτέ από πάνω μας να μας αγχώσει, να μάς διορθώσει. Ήταν απλώς διαθέσιμος αν εμείς χρειαζόμασταν κάτι να μας εξηγήσει, να μας συμβουλέψει. Το ότι τον γνώρισα από κοντά και είδα ότι είναι τόσο cool, τόσο gentleman, τόσο υπέροχος, καλοσυνάτος άνθρωπος ήταν μεγάλη στιγμή της ζωής μου. Μεγάλωσα με τη μουσική του.
Στίβεν Γκρέιχαμ: Κι εγώ είμαι μεγάλος φαν και ενθουσιάστηκα! Δεν επηρεάστηκα καθόλου. Νομίζω ότι όλοι μπορούσαμε να πάρουμε μια απόσταση - μόνο ο φουκαράς ο Τζέρεμι είχε πρόβλημα. Πώς να μην έχει φρικάρει στην αρχή (γελάει). Παίζει τον Μπρους και νάτος απέναντι ο Μπρους να τον κοιτάει. Για μένα ήταν υπέροχο να τον έχω εκεί - σαν το συναίσθημα θαλπωρής που έχεις μικρός όταν παίζεις μπάλα και κοιτάς στις κερκίδες και βλέπεις τον μπαμπά σου να σε στηρίζει. Αυτό έκανε ο Μπρους με όλους μας - μάς στήριζε. Με μικρές, διακριτικές χειρονομίες - ερχόταν ανάμεσα στις λήψεις και έβαζε το χέρι του στον ώμο μου. Μια κίνηση αποδοχής και διακριτικού επαίνου. Ένιωθα ότι ήμουν στο σωστό δρόμο.
Μου έστειλε ένα sms, μετά το πρώτο γύρισμα μίας σκηνής μου: «Σ’ ευχαριστώ. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει πολλά χρόνια τώρα, αλλά σήμερα τον ξαναείδα μπροστά μου». Λύγισα και έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Το φαντάζεσαι;» | Στίβεν Γκρέιχαμ
Έκανε και κάτι ακόμα Στίβεν, από όσα διαβάζω. Μετά από ένα γύρισμα, σου έστειλε ένα sms. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τι σου είπε και πώς ένιωσες εσύ μετά από αυτό;
Στίβεν Γκρέιχαμ: Hταν η πιο συγκινητική, η πιο συγκλονιστική στιγμή της καριέρας μου. Γιατί είμαι μεγάλος φαν. Ήταν νομίζω η πρώτη φορά που με είδε στο γύρισμα να παίζω τον Ντάγκλας. Είχα προσθετικό μακιγιάζ, προσπαθούσα να το αφαιρέσω στις τουαλέτες ενός αεροδρομίου όταν χτύπησε μήνυμα στο τηλέφωνο μου και ήταν από τον Μπρους.
Μου είπε: «Σ’ ευχαριστώ. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει πολλά χρόνια τώρα, αλλά σήμερα τον ξαναείδα μπροστά μου». Λύγισα και έκλαιγα σα μωρό παιδί. Το φαντάζεσαι;
Πάντως, ποτέ δεν επιβλήθηκε, ποτέ δεν υπαγόρευσε, ποτέ δεν μπήκε στα πόδια μας. Ηταν εκεί για να βοηθήσει. Και για μένα ήταν δώρο η παρουσία του. Γιατί μπορεί να μην έκανα ένα ντοκιμαντέρ, αλλά ήθελα μία ταινία, όσο το δυνατόν πιο αληθινή...» | Σκοτ Κούπερ
Σκοτ Κούπερ: Αυτός είναι ο Μπρους, ναι. Πάντως έχει δίκιο ο Στίβεν. Εκείνος που επηρεάστηκε περισσότερο ήταν ο Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ. Οσο προσπαθείς να βρεις τα πατήματα σου για να τον ερμηνεύσεις, αν σηκώνεις το βλέμμα και τον έχεις απέναντι σου, παραλύεις. Παρόλο που είναι ήσυχος, ταπεινός άνθρωπος, έχει τεράστιο βάρος η παρουσία του. Ομως σύντομα κι ο Τζέρεμι κατάλαβε ότι ο Μπρους δεν ήταν εκεί για παρατηρήσεις και υποδείξεις. Ηταν εκεί για να υπογραμμίσει πόσο στηρίζει το πρότζεκτ. Να μας στηρίξει όλους.
Εμένα με βοήθησε πολύ. Οσο κι αν αγαπάς τον Μπρους, ξέρεις απέξω όλους τους στίχους, έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία, έχεις πάει στο Broadway show, έχεις μελετήσει τις συνεντεύξεις του… δεν μπορείς να ξέρεις στ’ αλήθεια τις τόσο προσωπικές σκέψεις και στιγμές του. Αν δεν μιλήσεις στον ίδιο, αν δεν τον ακούσεις να στο περιγράφει, δεν ξέρεις τι του συνέβαινε εσωτερικά, ψυχικά στις στιγμές που υπάρχουν στην ταινία.
Πάντως, ποτέ δεν επιβλήθηκε, ποτέ δεν υπαγόρευσε, ποτέ δεν μπήκε στα πόδια μας. Ηταν εκεί για να βοηθήσει. Και για μένα ήταν δώρο η παρουσία του, τόσο του ίδιου όσο και του μάνατζερ του, του Τζον Λάνταου. Γιατί μπορεί να μην έκανα ένα ντοκιμαντέρ, αλλά ήθελα μία ταινία, όσο το δυνατόν πιο αληθινή. Και τι πραγματικά αντιμετώπιζε μπορούσα να το μάθω ρωτώντας τον ίδιο τον Μπρους.
Δεν ήθελα έναν σωσία. Δεν ήθελα προσθετικό μακιγιάζ, δεν ήθελα έναν ερμηνευτή-μίμο. Ηθελα έναν ηθοποιό που θα μπορούσε να κουβαλήσει και να αποδώσει την συναισθηματική αλήθεια του Μπρους. Το πνεύμα του. Την ουσία του. Την ένταση του, την ευθραυστότητά του. Την ταπεινότητα και το πείσμα του. Το πώς κουβαλούσε αυτή την γοητεία στο περπάτημα του, αλλά και αυτή τη μελαγχολία της εργατικής τάξης στο βλέμμα του.» | Σκοτ Κούπερ
Μιλώντας για τον Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ - δεν είναι η επιλογή που θα περίμενε κανείς για να ερμηνεύσει τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Δεν του μοιάζει, δεν ήξερε να παίζει μουσική, δεν τραγουδούσε. Τι είδες σε αυτόν, τι κουβαλάει που σε έκανε να πεις «αυτός έχει κάτι από την ψυχή του Μπρους Σπρίνγκστιν»
Σκοτ Κούπερ: Κι όμως, αν κοιτάξει κανείς φωτογραφίες της εποχής, εκεί γύρω στο ’81-’82, ο Τζέρεμι μοιάζει αρκετά με τον Μπρους. Τόσο, που η Πάτι Σκιάλφα, η γυναίκα του, αναφώνησε μια μέρα που ήρθε στο γύρισμα «Μπρους, έτσι ήσουν όταν σε γνώρισα στο Stone Pony».
Πάντως για να απαντήσω: δεν ήθελα έναν σωσία. Δεν ήθελα προσθετικό μακιγιάζ, δεν ήθελα έναν ερμηνευτή-μίμο. Ήθελα έναν ηθοποιό που θα μπορούσε να κουβαλήσει και να αποδώσει την συναισθηματική αλήθεια του Μπρους. Το πνεύμα του. Την ουσία του. Την ένταση του, την ευθραυστότητά του. Την ταπεινότητα και το πείσμα του. Το πώς κουβαλούσε αυτή την γοητεία στο περπάτημα του, αλλά και αυτή τη μελαγχολία της εργατικής τάξης στο βλέμμα του.
Νομίζω ότι τα κατάφερε - αλλά μην πιστέψεις εμένα. Πίστεψε τον Μπρους, ο οποίος θεωρεί ότι έκανε καταπληκτική δουλειά. Ο Μπρους μάλιστα, από τη στιγμή που του ανακοίνωσα ότι ο Τζέρεμι θα τον παίξει, ενθουσιάστηκε. Έβλεπε το «The Bear» και είχε διακρίνει μία πολύ παρόμοια αύρα του Τζέρεμι με τον ίδιο - στον τρόπο που κουβαλά αυτή τη θλίψη, στο πώς ερμηνεύει τη ψυχική πίεση. Κι αυτό τον ενδιέφερε.
Δεν μπήκα μέσα στην αίθουσα, δεν άντεχα να το δω μαζί του. Ήταν μόνος του με τα παιδιά του. Βγήκε εμφανώς συγκινημένος, βουρκωμένος, με αγκάλιασε με φίλησε και μου είπε ότι η ταινία ξεπέρασε τις προσδοκίες του. «Σ’ ευχαριστώ, μού έκανες ένα δώρο. Κι όχι μόνο σε μένα. Αλλά και στην οικογένεια μου...» | Σκοτ Κούπερ
“Hey-ho Rock ’n’ Roll, deliver me from nowhere” ο στίχος που έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο του Γουόρεν Ζέινς, και τώρα και στην ταινία. Ενας στίχος που τα λέει όλα: δεν ήταν ποτέ μία δουλειά, δεν ήταν ποτέ μπίζνα. Η μουσική έσωσε τη ζωή του Μπρους - και, κατ’ επέκταση, και τις δικές μας. Αναρωτιέμαι αν κάτι παρόμοιο ισχύει για όλους εσάς και το σινεμά…
Στίβεν Γκρέιχαμ: Ω, εντελώς! Τέλεια ερώτηση - ναι, ναι, ναι! Κάθε μορφή τέχνης συνδέεται άμεσα με την ανθρώπινη ψυχή. Το σινεμά, η μουσική, η ποίηση, η ζωγραφική - αυτά είναι τα πρώτα υλικά που μάς κάνουν ανθρώπους. Για αυτό τρελαίνομαι με τις κυβερνήσεις, σε όλο τον κόσμο, που κόβουν πρώτα από όλα τους πόρους που χρηματοδοτούν την τέχνη. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με τέχνη, οι ενήλικες πρέπει να εμπνέονται από την τέχνη. Πώς αλλιώς θα καταλάβεις τον κόσμο και τον εαυτό σου; Και πόσο καλύτερο, πιο ειρηνικό κόσμο θα φτιάχναμε αν μεγαλώναμε όλοι με ενισχυμένες τις τέχνες στα σχολεία μας, στα σπίτια μας, στη ζωή μας.
Σκοτ Κούπερ: Απολύτως! Για μένα το να κάνω ταινίες, να γράφω και να σκηνοθετών, είναι το μεγαλύτερο δώρο. Κι ακόμα μεγαλύτερο ότ μου έχει επιτραπεί να κάνω τις ταινίες που θέλω, όπως τις θέλω. Δώρο είναι κι όλοι όσοι έχω συνεργαστεί - από τον Τζεφ Μπρίτζες, τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τον Κρίστιαν Μπέιλ, τον Τζέρεμι, τον Στίβεν, την Οντέσα - μέχρι τους DP μου, τους σκηνογράφους, τους ενδυματολόγους, τους μοντέρ μου.
Νιώθω ευλογημένος. Γιατί οι ταινίες πλούτισαν τη ζωή μου. Αυτό που κάνει το σινεμά, περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη, είναι να σου κατασκευάζει κόσμους και να σε μεταφέρει εκεί, όχι μόνο ως διαφυγή, αλλά κι ως σημαντική σύνδεση. Σε κάνει να νιώσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο σου, συμπάσχοντες με ήρωες ενός άλλου κόσμου. Αυτό μάς συνδέει όλους, αυτή η βαθιά κατανόηση. Αυτή είναι και η ελπίδα μου με τους θεατές αυτής της ταινίας. Οτι θα μάς ενώσει όλους μια βαθιά αλήθεια που είναι κοινή για τις ζωές μας. Όχι μόνο ότι μπορεί να αγαπάμε τον Μπρους Σπρίνγκστιν.
Οντέσα Γιάνγκ: Πάντως νομίζω ότι τον αγαπάμε ακριβώς για αυτή την αναγκαιότητα που έχει να μοιράζεται ιστορίες, συναισθήματα, σκοτάδια. Νομίζω ότι κι εμείς οι ηθοποιοί αυτό νιώθουμε αναγκαίο να κάνουμε. Γλιστράμε κάτω από το δέρμα άλλων ανθρώπων και λέμε τις ιστορίες τους (και πόσο δύσκολο μετά να βγούμε από το ρόλο, καμιά φορά χρειάζεται εξορκισμό) γιατί κι εμείς το έχουμε ανάγκη, αλλά και γιατί αυτό μας συνδέει με τον κόσμο. Όλοι μας έχουμε πολλά περισσότερα κοινά, από όσα νομίζουμε ότι μας χωρίζουν. Και η μουσική και το σινεμά μάς βοηθούν να τα νιώσουμε, να τα δούμε.
Να είναι αυτός ο λόγος που ο Σπρίνγκστιν δέχθηκε να κάνει αυτή την ταινία; Διαβόητα, αρνιόταν κάθε σενάριο για κινηματογραφική βιογραφία της ζωής του - 40 χρόνια τώρα.
Σκοτ Κούπερ: Νομίζω πως ναι. Ο Μπρους είναι σινεφίλ - βλέπει πάρα πολλές ταινίες. Έχει κριτήριο για όλους μας, έχει δει τη δουλειά μας. Περισσότερο όμως ήταν κάτι δικό του, προσωπικό, να θέλει να ειπωθεί αυτή η συγκεκριμένη ιστορία κινηματογραφικά. Και νομίζω ότι έχει να κάνει με το χρόνο. Εχει μεγαλώσει, είναι σε μια ηλικία που κοιτάει πίσω και κλείνει κύκλους. Αυτό έκανε στο Μπρόντγουεϊ, αυτό έκανε με την αυτοβιογραφία του. Κι ο ίδιος πιστεύει ότι το Nebraska είναι το πιο προσωπικό του άλμπουμ. Οτι την πιο επώδυνη στιγμή του, όταν είχε πέσει στο πιο βαθύ του σκοτάδι, δημιούργησε την καλύτερη του μουσική, την πιο μεγάλη του, φωτεινή αλήθεια. Κι αν αυτό δεν είναι ταινία, δεν ξέρω τι είναι.
Τι σου είπε ο Μπρους όταν είδε το final cut;
Σκοτ Κούπερ: Ω, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν μπήκα μέσα στην αίθουσα, δεν άντεχα να το δω μαζί του. Ήταν μόνος του με τα παιδιά του. Βγήκε εμφανώς συγκινημένος, βουρκωμένος, με αγκάλιασε με φίλησε και μου είπε ότι η ταινία ξεπέρασε τις προσδοκίες του. «Σ’ ευχαριστώ, είναι δώρο. Όχι μόνο για μένα. Αλλά και για την οικογένεια μου»
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι αγαπάμε τον Μπρους, κάθε ηλικίας, κάθε γενιάς, από όποια γωνιά της γης, όλοι όσοι έχουμε μοιραστεί ιστορίες όπως κάνουμε εμείς οι δυο σήμερα… όλοι έχουμε πολύπλοκες σχέσεις με τους γονείς μας. Νομίζω ότι με αυτό συντονιστήκαμε με τον Μπρους και τον επιλέξαμε να είναι το σάουντρακ των ζωών μας. Είμαστε όλοι broken. Κι αυτός το ίδιο.» | Σκοτ Κούπερ
Αγαπημένο τραγούδι του;
Στίβεν Γκρέιχαμ: Ααα, αναμφισβήτητα το «Born in the USA». Γιατί είναι παρεξηγημένο.
Οντέσα Γιανγκ: Μου είναι αδύνατον να απαντήσω αυτή την ερώτηση. Μέσα στα χρόνια έχω αλλάξει γνώμη πάρα πολλές φορές. Όμως νομίζω ότι ο αξεπέραστος, επικός ύμνος του είναι το «Jungleland».
Σκοτ Κούπερ: Το «My Father’s House» από το Nebraska. Με διαλύει το συναισθηματικό DNA που τρέχει στις φλέβες αυτού του τραγουδιού. Αν καταλάβει κανείς αυτό το κομμάτι, καταλαβαίνει ποιος είναι ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Ποιο είναι το δικό σου;
Το «Drive All Night». Ειρωνικά βέβαια, μιλώντας για πατρικά σπίτια, συνειδητοποίησα μετά από 8 χρόνια θεραπείας κι εγώ ότι με χτυπάει ύπουλα - μιλάει για τους γονείς μου. Ο οδηγός είναι ο πατέρας μου που θα έκανε τα πάντα για τη μητέρα μου. Κι αυτό στέκεται σαν κάτι συγκινητικό, αλλά κι επώδυνο για μένα.
Σκοτ Κούπερ: Λατρεύω αυτό το κομμάτι και καταλαβαίνω ακριβώς τι λες. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι αγαπάμε τον Μπρους, από όποια γωνιά της γης, όποιας γενιάς, όλοι όσοι έχουμε μοιραστεί ιστορίες όπως σήμερα… όλοι έχουμε πολύπλοκες σχέσεις με τους γονείς μας. Νομίζω ότι με αυτό συντονιστήκαμε με τον Μπρους και τον επιλέξαμε να είναι το σάουντρακ των ζωών μας. Είμαστε όλοι broken κι αυτός μαζί μας. Και κάπως αλληλοστηριζόμαστε. Για αυτό κι εκείνος δεν σταματά τις περιοδείες. Βγαίνει πάνω στη σκηνή και παίρνει από εμάς ό,τι χρειάζεται για να γεμίσει αυτή την τρύπα που δεν κλείνει ποτέ. Μετά γράφει μουσικές και στίχους και μας ψιθυρίζει ιστορίες που μας συμφιλιώνουν με το δικό μας σκοτάδι. Θεραπεύουμε ο ένας τον άλλον.
To «Springsteen: Deliver me From Nowhere» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, από τη Feelgoo
Υπέροχα νέα για όσους θέλουν να ανακαλύψουν το «Nebraska» (και για τους μυημένους: όσους θέλουν επιτέλους να ακούσουν ΚΑΙ το ηλεκτρικό «Nebraska»)
To αλμπουμ “Nebraska ’82: Expanded Edition”, που ενέπνευσε την κινηματογραφική μεταφορά του «Deliver Me From Nowhere», κυκλοφορεί στις 24/10 από τη Sony Music.
Το «Nebraska ’82: Expanded Edition», μία κασετίνα 4 cd (και 4 βινυλίων αντίστοιχα) κι ενός Blu-ray, κυκλοφορεί την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου για να γιορτάσει την ταινία, αλλά και να δώσει πολύτιμους θησαυρούς στους fans του Μπρους Σπρίνγκστιν: θα ακούσουμε κάτι που κυκλοφορούσε σαν αστικός μύθος - το «ηλεκτρικό» Nebraska, τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών δηλαδή με την E Street Band.
Υπάρχουν επίσης πρώιμες ηχογραφήσεις τραγουδιών που ήταν να συμπεριληφθούν στο «Nebraska», αλλά τελικά μετέπειτα μπήκαν στο «Born in The USA». Το ομώνυμο κομμάτι υπάρχει στην έκδοση με 3 μουσικούς - τον Σπρίνγκστιν (φωνή κιθάρα), τον Γκάρι Τάλεντ (μπάσο) και τον Μαξ Γουάινμπεργκ (ντραμς). «Πετάξαμε πιάνο και keyboards και δώσαμε μία εκτέλεση στο κομμάτι μόνο με rythm section» εξηγεί ο Σπρίνγκστιν. «Ηταν μία punk rockabilly βερσιόν».
Στο «Nebraska Outtakes» μπορεί επίσης να βρει κομμάτια που έμειναν εκτός (στην ταινία θα δείτε κάποια στιγμή τον Μπρους να σημειώνει «μήπως πρέπει να είναι διπλός δίσκος;»)
Στην κασετίνα υπάρχει το remaster του original, αλλά κι ένα Blu-ray με την κινηματογράφηση της μπάντας να λένε σήμερα τα κομμάτια στο New Jersey’s Count Basie Theatre. Σκηνοθέτης ο Τομ Ζίνι (σκηνοθέτης του Σπρίνγκστιν σε δεκάδες μουσικά βίντεο, στην κινηματογράφηση του «Springsteen on Broadway», αλλά και στα sύγχρονα ντοκιμαντέρ του όπως το «Western Stars» και το «Road Diaries»).
Η κινηματογράφηση είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς, διαβόητα, ο Μπρους δεν έκανε μουσικά βίντεο για τα τραγούδια του δίσκου (με εξαίρεση το «Atlantic City»), ούτε και περιοδεία που να τα παίζει. «Ηθελα να παίξουμε τα κομμάτια και να τα κινηματογραφήσουμε» εξηγεί ο Σπρίνγκστιν. «Γιατί κουβαλάω ακόμα το βάρος, τη σημασία τους πάνω μου. Σε όλα μου τα τραγούδια αφηγούμαι ιστορίες, αλλά σ' αυτό το δίσκο υπάρχει κάτι κρυμμένο σε κάθε τραγούδι, μια ιδιαίτερη μαγεία, κάτι που με στοιχειώνει...»
NEBRASKA ’82: EXPANDED EDITION - TRACKLIST
Disc 1: Nebraska Outtakes
Born in the U.S.A.
Losin’ Kind
Downbound Train
Child Bride
Pink Cadillac
The Big Payback
Working on the Highway
On the Prowl
Gun in Every Home
Disc 2: Electric Nebraska
Nebraska
Atlantic City
Mansion on the Hill
Johnny 99
Downbound Train
Open All Night
Born in the U.S.A.
Reason to Believe
Disc 3: Nebraska (Count Basie Theatre, Red Bank, NJ)
Nebraska
Atlantic City
Mansion on the Hill
Johnny 99
Highway Patrolman
State Trooper
Used Cars
Open All Night
My Father’s House
Reason To Believe
Disc 4: 2025 Remaster
Nebraska
Atlantic City
Mansion on the Hill
Johnny 99
Highway Patrolman
State Trooper
Used Cars
Open All Night
My Father’s House
Reason To Believe
Disc 5 (Blu-Ray): Nebraska (Count Basie Theatre, Red Bank, NJ)
Nebraska
Atlantic City
Mansion on the Hill
Johnny 99
Highway Patrolman
State Trooper
Used Cars
Open All Night
My Father’s House
Reason To Believe
Το «Nebraska ’82: Expanded Edition» κυκλοφορεί στις 24 Οκτωβρίου από τη Sony Music