«Αν ήταν να κάνω μια ταινία στη ζωή μου, θα έπρεπε να είναι αυτή.»
Ο Ρούπερτ Εβερετ αρνείται ότι ο «Ευτυχισμένος Οσκαρ, η ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε και στην οποία υποδύεται τον Οσκαρ Γουάιλντ στα τελευταία χρόνια της εξορίας τους, ήταν ένα όνειρο ζωής. Για τον ίδιο, αυτή η ταινία είναι η κατάληξη μιας μεγάλης διαδρομής που ξεκίνησε με περγαμηνές τεράστιας επιτυχίας τη δεκαετία του '80, διακόπηκε απότομα όταν στα γενέθλια των 30 του χρόνων, ο Βρετανός ηθοποιός αποφάσισε να κάνει coming out σε έναν κόσμο και μια βιομηχανία που προφανώς δεν ήταν έτοιμη, και συνέχισε με απανωτά comebacks, τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά.
Ο Οσκαρ Γουάιλντ ήταν πάντα κάπου εκεί. Είτε σαν μια διαρκής έμπνευση, είτε σαν ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμη και όταν όλα έδειχναν ότι δεν θα πάνε καλά. Και ο «Ευτυχισμένος Οσκαρ» δεν είναι απλώς ένα κομμάτι βιογραφίας - πρωτίστως σωματικό, αφού ο Ρούπερτ Εβερετ τον υποδύεται σαν να τον κουβαλάει σε κάθε σπιθαμή του κορμιού του - αλλά μια μικρή ιστορία ενός μεγάλου αγώνα επιβίωσης.
Στη συνέντευξη που μπορείτε να δείτε παρακάτω και που ο Ρούπερτ Εβερετ παραχώρησε στο Flix, ερχόμενος στην Αθήνα για την πρεμιέρα του «Ευτυχισμένου Οσκαρ», επιστρέφει μια και δυο φορές στο γεγονός ότι ο Οσκαρ Γουάιλντ δεν έπαιξε ποτέ το ρόλο του θύματος, παραμένοντας ένα παράδειγμα για όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο.
