Τους συναντήσαμε στο φεστιβάλ του Τορόντο μετά την πρώτη προβολή του «Στο Τέλος του Δρόμου» κι ενώ η ταινία τους, ένα φιλόδοξο δράμα με την υφή μιας τραγωδίας, κέρδιζε ήδη τις εντυπώσεις. Το φιλμ σηματοδοτεί τη δεύτερη ταινία που ο Γκόσλινγκ και ο Σιαναφράνς κάνουν μαζί μετά το «Blue Valentine» και την πρώτη μεταξύ του Ράιαν και της Εύα που αν και καινούρια στην ομάδα που οι δυο άντρες μοιάζουν να έχουν χτίσει, δείχνει να έχει κερδίσει τη θέση της επάξια. Οχι, η σχέση των δυο συμπρωταγωνιστών δεν κουβεντιάστηκε στη συζήτηση, αφού οι απαντήσεις τους ήταν συντονισμένες στα «γνωριζόμαστε τόσα πολλά χρόνια», «είμαστε πολύ καλοί φίλοι», «δεν υπήρχαν δύσκολες σκηνές», αλλά ακόμη και χωρίς αυτό το κομμάτι, τα όσο ειπώθηκαν κι από τους τρεις παραμένουν αναμφίβολα ενδιαφέροντα.
Διάβαζα ότι το σενάριο χρειάστηκε 37 drafts για να φτάσει στην τελική του μορφή. Ακούγονται πολλά...
Ντέρεκ Σιανφράνς: Θα μπορούσαν να είναι και περισσότερα. Το «Blue Valentine» μου πήρε 66 drafts. Γράφω πολύ αργά και ξεκίνησα να δουλεύω αυτό το σενάριο πριν από πέντε χρόνια. Κάθε φορά που δεν κάνω γυρίσματα, παθαίνω κάποιου είδους τρέλα και ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω είναι να δουλεύω ξανά ένα σενάριο που έχω ήδη στα σκαριά. Επίσης έχω κάποιους σταθερούς συνεργάτες είτε αυτοί είναι άλλοι σεναριογράφοι είτε είναι ηθοποιοί. Οπότε στα πέντε χρόνια που πέρασα δουλεύοντας αυτό το σενάριο, αν ο Ράιαν κι εγώ περνούσαμε ένα βράδυ μαζί, θα κουβεντιάζαμε για το σενάριο και σίγουρα κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες θα γεννιόνταν από αυτό. Πέρσι για παράδειγμα συναντηθήκαμε σε μια απονομή κάποιων βραβείων και ο Ράιαν με πήρε κατά μέρος και μου είπε «νομίζω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να δώσω στο μωρό να δοκιμάσει παγωτό για πρώτη φορά». Αυτός έγραψε αυτή την σκηνή.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να του δώσετε credit σαν συν-σεναριογράφο;
Ράιαν Γκόσλινγκ: Δεν θέλεις να κουβεντιάσουμε αυτό το θέμα. Καλύτερα να μην το κάνουμε (γελά).
Ντέρεκ Σιανφράνς: Εχει ενδιαφέρον πως μερικά πράγματα μοιάζουν να κουμπώνουν μαζί. Είχα μόλις γράψει το πρώτο draft, όταν, ενώ τρώγαμε ένα βράδυ, ήταν 2007, ο Ράιαν άρχισε να μου λέει για μια φαντασίωση που είχε πάντα, για το πως θα ήθελε να ληστέψει μια τράπεζα με μια μοτοσυκλέτα την οποία στη συνέχεια θα έκρυβε σε ένα φορτηγό το οποίο θα χρησιμοποιούσε για να ξεφύγει. Και ήταν τρελό γιατί όπως του είπα, είχα μόλις γράψει κάτι τέτοιο στο σενάριο στο οποίο δούλευα. Ηταν μια από εκείνες τις στιγμές που ήξερα ότι έπρεπε να συνεχίσουμε να κάνουμε ταινίες μαζί.
Πως ήταν να δουλεύετε ξανά μαζί μετά από το «Blue Valentine», μια ταινία που άλλαξε πολλά στις ζωές και των δυο σας και δεδομένου ότι η καριέρα του Ράιαν, έχει κυριολεκτικά απογειωθεί;
Ράιαν Γκόσλινγκ: Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι στον τρόπο που σκεφτόμαστε και σίγουρα όχι τον τρόπο που δουλεύουμε. Αλλά είτε το θέλεις είτε όχι, η πραγματικότητα αλλάζει κάποια πράγματα. Για παράδειγμα σκεφτόμασταν να γυρίσουμε την σκηνή της ληστείας σε μια πραγματική τράπεζα όχι με ηθοποιούς, αλλά με αληθινούς υπαλλήλους και αληθινούς πελάτες σε μια συνηθισμένη μέρα. Και το κάναμε, αλλά βρήκα τον εαυτό μου να ληστεύει μια τράπεζα και αντί όλοι να είναι τρομοκρατημένοι, να διασκεδάζουν και να χαμογελούν. Κάποιος με τράβαγε με το κινητό του τηλέφωνο... Οπότε έπρεπε να σκεφτούμε από την αρχή πως θα έπρεπε να το κάνουμε ώστε οι υπάλληλοι και οι πελάτες να νιώθουν ότι τους ληστεύει ο χαρακτήρας σε μια ταινία κι όχι ο Ράιαν Γκόσλινγκ.
Ντέρεκ Σιανφράνς: Συνεχίζουμε και οι δυο να θέλουμε να ρισκάρουμε, να δοκιμάζουμε πράγματα που δεν είναι σίγουρα. Κι αν κάνεις μια επιτυχία έχει σημασία να την χρησιμοποιήσεις για να κάνεις κάτι ακόμη πιο τολμηρό κι όχι να βολευτείς στην δόξα σου. Αν βολευτείς, απλά λιμνάζεις, η χαλαρότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Κι εμείς θέλαμε να κάνουμε μια ταινία όπου θα σπρώχναμε τους εαυτούς μας στα όρια.
Μοιάζει να έχετε έναν κοινό τρόπο σκέψης, μια δομημένη σχέση. Πόσο εύκολο είναι να μπαίνουν καινούργιοι συνεργάτες στην ομάδα σας;
Ράιαν Γκόσλινγκ: Εβλεπα την ταινία πριν λίγες μέρες και σκεφτόμουν ότι όλοι είναι εξαιρετικοί στην ταινία, ακόμη και οι μη επαγγελματίες. Ολοι δίνουν τις καλύτερες ερμηνείες τους στις ταινίες του Ντέρεκ και αναρωτιόμουν πως το κάνει. Με ενδιέφερε γιατί είμαστε πολύ καλοί φίλοι, γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια κι έχουμε ήδη κάνει δυο ταινίες μαζί, όποτε κατά κάποιο τρόπο έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά πως δουλεύει με άλλους ηθοποιούς, γιατί δεν δουλεύει με τους άλλους ηθοποιούς μπροστά μου. Για τον Ντέρεκ η δουλειά του με τους ηθοποιούς είναι μια πολύ ιδιωτική διαδικασία. Ξέρω πως δουλεύουμε μαζί, αλλά ο κάθε ηθοποιός έχει τον δικό του τρόπο τους δικούς του μηχανισμούς, τον δικό του κόσμο και προφανώς ο καθένας χτίζει μια διαφορετική σχέση με τον σκηνοθέτη του. Αλλά νομίζω ότι όλοι χτίζουν μια παρόμοια σχέση με τον Ντέρεκ. Κατορθώνει να κάνει τον καθένα να νιώθει μέλος μιας ομάδας ακόμη κι αν δεν δουλεύει ομαδικά με τους ηθοποιούς, οργανώνει έναν δεσμό με όλους που είναι ουσιαστικός και βαθύς.
Ευα Μέντες: Για μένα ήταν μια ενδιαφέρουσα διαδικασία. Ηθελα πάρα πολύ να πάρω τον ρόλο και η αλήθεια είναι ότι πήγα προετοιμασμένη, φορώντας ρούχα που φανταζόμουν ότι θα φορά ή ηρωίδα μου, δίχως μέικ απ. Και αντί να κάνουμε μια συνηθισμένη ακρόαση, του πρότεινα να τον πάω μια βόλτα στην περιοχή που μεγάλωσα στο Λος Αντζελες, στο Εκο Παρκ και το Σλιλβερ Λέικ. Του έδειξα το σχολείο, το πρώτο μου σπίτι και κατάλαβε νομίζω το πόσο καλά και πόσο βαθιά ξέρω τον χαρακτήρα μου. Ναι δεν είναι ένας συνηθισμένος τρόπος για να πάρεις έναν ρόλο, αλλά ο Ντέρεκ δεν είναι ένας συνηθισμένος σκηνοθέτης. Και κάτι παρόμοιο έγινε όταν χρειάστηκε να βρούμε την ηθοποιό που θα έπαιζε την μητέρα μου στο φιλμ, αφού ο Ντέρεκ μου ζήτησε να διαλέξω εγώ ποια θα ήταν, να βρω την γυναίκα με την οποία θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πιστευτό δεσμό μητέρας και κόρης στην οθόνη. Οσο για τον τρόπο δουλειάς του στα γυρίσματα, ο Ντέρεκ δίνει την ατμόσφαιρα, τον τόνο στην κάθε σκηνή, αλλά σου αφήνει περιθώρια να αυτοσχεδιάσεις μέσα στις παραμέτρους της, να φέρεις κάτι καινούριο, κι ενθαρρύνει κάθε ιδέα που έχεις να προσφέρεις. Εχει επίσης ενδιαφέρον ότι σου λέει να κάνεις πράγματα που δεν λέει στον άλλο ηθοποιό. Σε κάθε σκηνή σου λέει να κάνεις κάτι που δεν ξέρει ο άλλος απέναντί σου, ώστε να τον εκπλήξεις κι έχει κάνει κάτι ανάλογο και με τον συμπρωταγωνιστή σου, οπότε συνέχεια υπάρχει κάτι απρόσμενο στο τι θα συμβεί.
Ντέρεκ Σιανφράνς: Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω είναι ότι πάντα ελπίζω σε μια έκπληξη. Πάντα ελπίζω ότι η ζωή θα εισβάλλει στα γυρίσματα και θα διακόψει τον τρόπο που φανταζόμουν ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν. Ελπίζω ότι κάτι δεν θα συμβεί όπως το ήθελα, ότι κάτι θα παέι στραβά. Η μόνη οδηγία που δίνω στους ηθοποιούς μου είναι να με εκπλήξουν. Πάντα νιώθω λίγο απογοητευμένος, βαριέμαι λίγο όταν βλέπω το σενάριο να μεταφέρεται στην οθόνη, πάντα ελπίζω να αποκτήσει ζωή από μόνο του. Υπάρχει μια σκηνή στο φιλμ όπου ο Μπεν Μέντελσον και ο Ράιαν χορεύουν με έναν σκύλο μετά από την πρώτη τους επιτυχημένη ληστεία. Αυτή στο σενάριο ήταν μια σκηνή τριών σελίδων όπου μετρούν τα χρήματα και κουβεντιάζουν, αλλά ενώ προετοιμάζαμε την σκηνή ο Ράιαν έβαλε το Dancing in the Dark του Μπρους Σπρίνγκστιν κι άρχισε να χορεύει με τον σκύλο και είπα στον διευθυντή φωτογραφίας μου, τράβα το. Ξεκινήσαμε να γυρίζουμε, γράψαμε αυτά τα 45 δευτερόλεπτα και παρ΄ ότι περάσαμε πέντε ώρες γυρίζοντας στη συνέχεια την κανονική σκηνή, αυτά τα 45 δευτερόλεπτα είχαν πολύ περισσότερη αλήθεια κι αυτά καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε.
Ράιαν στο «Drive» οδηγούσες αυτοκίνητο, εδώ μοτοσικλέτα. Υπάρχει κάτι με σένα και τα οχήματα;
Ράιαν Γκόσλινγκ: Οταν ήμουν μικρός, πήγαινα μια μέρα σχολείο και είδα έναν αναβάτη μηχανής να έχει πέσει στην άσφαλτο χτυπημένος από ένα αυτοκίνητο. Πήγα κοντά του, από το πίσω μέρος του κεφαλιού του έτρεχε αίμα και η πρώτη μου σκέψη ήταν: «πρέπει να πάρω μοτοσικλέτα». Κάτι πάει στραβά με το μυαλό μου, αλλά όταν ήμουν δώδεκα περίπου μάζεψα λεφτά μοιράζοντας εφημερίδες και αγόρασα μια μοτοσικλέτα. Για ένα χρόνο τουλάχιστον την είχα στην αυλή του σπιτιού και την καβάλαγα χωρίς να πηγαίνω πουθενά. Οπότε ήταν ένα όνειρο που είχα από μικρός. Βεβαίως νόμιζα ότι είμαι καλός αναβάτης αλλά όταν πήγαμε στα γυρίσματα ανακάλυψα ότι δεν τα καταφέρνω όσο καλά νόμιζα, γιατί ήρωας που υποδύομαι βρίσκεται σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο. Με βοήθησε ο Ρικ Μίλερ ένας από τους καλύτερους αναβάτες μηχανής στον κόσμο: όταν ο Μπάτμαν ανεβαίνει στη μηχανή του, ο Ρικ Μίλερ είναι αυτός που οδηγά. Περάσαμε μερικούς μήνες δουλεύοντας μαζί και με έμαθε να οδηγώ όπως θα έπρεπε να για γίνω πειστικός στον ρόλο. Οσο για τον γυρο του θανάτου, δεν ήξερα καν ότι μπορεί κανείς να κάνει κάτι τέτοιο. Οτι υπάρχει μια τέτοια επίδειξη με μοτοσικλέτες. Ηθελα να το δοκιμάσω, αλλά δεν μου επέτρεπαν ούτε καν να το σκεφτώ.
Ντέρεκ Σιανφράνς: Υπάρχουν μόνο 25 άνθρωποι στην Αμερική που μπορούν να κάνουν τον γύρο του θανάτου και χρειάζεται προετοιμασία για δυόμιση χρόνια προκειμένου να μπορέσουν να τα καταφέρουν. Και στα δυόμιση αυτά χρόνια δεν κάνουν σχεδόν τίποτα άλλο, οπότε καταλαβαίνετε γιατί ο Ράιαν δεν θα μπορούσε ποτέ να γυρίσει αυτή τη σκηνή.Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία από τα γυρίσματα με αυτή την αφορμή. Ο αρχικός διευθυντής φωτογραφίας μου, με τον οποίο είχαμ κάνει μαζί το «Blue Valentine» μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή οχτώ εβδομάδες πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα και μου είπε ότι δεν μπορούσε να γυρίσει την ταινία, γιατί είδε είναι όνειρο ότι θα πέθαινε στη διάρκεια της. Κι αποφάσισε να τα παρατήσει. Ετσι μίλησα με τον Σον Μπόμπιτ που είχε κάνει το «Hunger» και το «Shame» και τον ρώτησα αν φοβόταν ότι θα πεθάνει στα γυρίσματα. Μου είπε ότι ήταν φωτογράφος σε πολέμους για 8 χρόνια οπότε πίστευε ότι θα επιβιώσει. Ετσι τον προσλάβαμε. Η ταινία είναι τόσο ευρεία στην ιστορία και την χρονική της διάρκεια οπότε λέγαμε με τον Σον ότι θα έπρεπε να έχουμε μια εναρκτήρια σκηνή μακριά και εντυπωσιακή που να σου δείξει τον τρόπο που θα πρέπει να δεις το φιλμ, να ανοίξει τον δρόμο για αυτή την εξίσου μεγάλη ταινία. Ετσι σχεδιάσαμε την σκηνή που ξεκινά από το καμαρίνι του Ράιαν και καταλήγει μέσα στο κλουβί όπου γίνεται ο γύρος του θανάτου. Στην πρώτη λήψη, παρακολουθούσα τα γυρίσματα από το μόνιτορ και η εικόνα στο μόνιτορ γέμισε νερά. Οπότε σήκωσα τα μάτια και κοίταξα τι συμβαίνει και είδα μια από τις μοτοσικλέτες να έχει πέσει κυριολεκτικά πάνω στον Σον. Και στη συνέχεια και οι υπόλοιπες έπεσαν πάνω του οπότε κατέληξε κάτω από έναν σωρό από τρεις μοτοσικλέτες. Τρέξαμε, ανοίξαμε το κλουβί, είδαμε να είναι όλοι καλά. Ο ίδιος δεν ήταν καλά. Ηταν εξοργισμένος. Θυμωμένος με τον εαυτό του που δεν ολοκλήρωσε το πλάνο. Και του πρότεινα να γυρίσουμε τις επόμενες λήψεις έξω από το κλουβί, αλλά δεν το δεχόταν με τίποτα. Ηθελε να είναι στο κέντρο. Οπότε του φορέσαμε κυριολεκτικά μια πανοπλία, κάναμε την σκηνή ξανά και στην ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο, η μηχανή τον χτύπησε ξανά. Αυτή τη φορά πιο σοβαρά. Ακυρώσαμε το γύρισμα εκείνη τη μέρα και περίπου στις 3 το πρωί έμαθα από τον ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο που μέναμε, ότι ένας τύπος με τις πιτζάμες του περιφερόταν στο ξενοδοχείο ψάχνοντας για ντομάτες. Ηταν ο Σον ο οποίος είχε πάθει μια γερή διάσειση, αλλά την επόμενη βραδιά δούλευε ξανά. Ομως δεν τον άφησα να μπει στο κέντρο της σφαίρας με τις μοτοσικλέτες, κάτι για το οποίο εξακολουθεί να μη με έχει συγχωρήσει.
Πέρα από τις μηχανές όμως το φιλμ μιλά για κάτι πιο βαθύ, για τους δεσμούς των ανθρώπων για τα όσα τους συνδέουν. Ιδέες που μοιάζουν να επανέρχονται στο σινεμά σας.
Ντέρεκ Σιανφράνς: Με ενδιαφέρουν οι δεσμοί της οικογένειας. Η πρώτη μου ταινία την οποία κανείς δεν έχει δει το «Brother Tied», είχα να κάνει με την σχέση ανάμεσα σε δυο αδελφούς, η δεύτερη «Blue Valentine» ήταν η σχέση ενός ζευγαριού κι αυτή, έχει να κάνει με τους δεσμούς ανάμεσα σε πατεράδες και γιους. Νομίζω ότι η οικογένεια με ελκύει γιατί είναι μια κοινωνική δομή που ορίζεται από μεγάλη οικειότητα και από εξίσου μεγάλα μυστικά. Και νομίζω ότι το σενάριο μια ταινίας, το ίδιο το σινεμά είναι ακριβώς αυτό, κάτι που σου προσφέρει πρόσβαση σε μεγάλα μυστικά με έναν απόλυτα οικείο τρόπο. Πάντα ένιωθα τυχερός όταν βρισκόμουν σε μια αίθουσα σινεμά όπου μπορώ να παρακολουθήσω από τόσο κοντά, ιστορίες τόσο βαθιές και γεμάτες αλήθεια. Δεν θα έλεγα ότι είμαι ένας σκηνοθέτης που κάνει ταινίες με μηνύματα, περισσότερο απ οτιδήποτε απ ότι άλλ,ο θα ήθελα οι ταινίες μου να αποτελούν μια αφετηρία, την αφορμή για το κοινό να νιώσει κάτι που να μοιάζει γνώριμο ή κατανοητό, ότι οι χαρακτήρες στην οθόνη να γίνουν κατά κάποιο τρόπο κομμάτι της δικής τους οικογένειας.
Ευα Μέντες: O ρόλος που παίζει η οικογένεια μου σε κάθε κομμάτι της ζωής μου είναι τόσο σημαντικός που δεν μπορώ να αρχίσω να τον περιγράφω. Μεγαλώσαμε ενωμένοι από την αγάπη μας και τις δυσκολίες, τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα και γι αυτό μπορώ να καταλάβω τον αγώνα της ηρωίδας μου να τα βγάλει πέρα, όπως και τις επιλογές της. Αλλά ακόμη και τώρα για μένα η οικογένεια μου αποτελεί μια από τις πρώτες μου προτεραιότητες και ένα στήριγμα. Οταν προσπαθούσα να καταλάβω βαθύτερα τον χαρακτήρα της Ρομίνα, πέρασα μια ολόκληρη μέρα με την μητέρα μου και τις αδελφές κουβεντιάζοντας μαζί τους για τον χαρακτήρα και το τι θα κάναμε εμείς στη θέση της.
Ράιαν Γκόσλινγκ: Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που νομίζω ότι αν έκανες μια ταινία για τα μέλη της, κανείς δεν θα πίστευε ότι υπάρχουν στ΄ αλήθεια. Το σπίτι μας έμοιαζε με γραφείο όπου κάνεις κάστινγκ για ιδιαίτερους χαρακτήρες, πάντα κάτι δραματικό κι έντονο συνέβαινε, κάτι αστείο ή αγωνιώδες, όλα μαζί, ταυτόχρονα. Και οι ταινίες είναι ίσως ο ιδανικός τρόπος για να επιστρέψω πίσω σε εκείνη την εποχή, να την εξερευνήσω και να την αναλύσω μέσα από μια διαφορετική ματιά και με έναν πιο ασφαλή τρόπο. Αλλά εγώ είπα ναι στην ταινία γιατί μου είπαν ότι θα ληστεύω τράπεζες. Μόνο μετά ανακάλυψα ότι το πράγμα είναι πιο βαθύ από αυτό...
Αλλά μοιάζει να σε ενδιέφερε και το λιγότερο βαθύ κομμάτι της ταινίας; Το look του ήρωα είναι ως ένα σημείο και δικό σου δημιούργημα.
Ράιαν Γκόσλινγκ: Ναι σκέφτηκα να φοράω τα μπλουζάκια μου ανάποδα. Αλλά είχε να κάνει με το πως όταν κάνεις φτηνές ταινίες δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ρούχα που έχουν logos. Δεν έχεις τα λεφτά να τα πληρώσεις. Ομως και τα τατουάζ, το γεγονός ότι είναι τόσο πολλά, ήταν κάτι που ζήτησα, ακόμη κι αν κατάληξα να το μετανιώσω αφού τελικά δεν μπορούσα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ζήτησα από τον Ντέρεκ να τα αφαιρέσουμε, αλλά μου είπε πως η ταινία έχει να κάνει με τις επιλογές σου και τα πράγματα για τα οποία μετανιώνεις αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις, οπότε θα έπρεπε να τα κρατήσω.
Και το δικό σου look Ευά; Το να δείχνεις λιγότερο glamorous (όσο αυτό γίνεται δηλαδή) είναι κάτι που βρίσκεις ενδιαφέρον;
Ευα Μέντες: Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Συχνά δεν είμαι πολύ glamorous στη μεγάλη οθόνη. Μια από τις τελευταίες ταινίες μου ήταν το «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» του Βέρνερ Χέρτζογκ όπου σίγουρα δεν δείχνω υπέροχη, αφού παίζω μια ναρκομανή κι έχω ένα μαύρο μάτι σε ένα μεγάλο κομμάτι του φιλμ. Πριν λίγα χρόνια δούλεψα με τον Τζέιμς Γκρέι και δεν ήμουν στ΄ αλήθεια όμορφη και ακόμη και στο «Holy Motors» η ομορφιά μου δεν είναι ακριβώς τυπική. Αλλά δεν έχει σημασία για μένα το πως δείχνω στην οθόνη. Είμαι ηθοποιός κι είναι ένα επάγγελμα που λατρεύω και τα τρία τελευταία χρόνια, δεν με ενδιαφέρει τόσο πόσο όμορφη δείχνω στην ταινία. Ναι κάνω διαφημιστικές καμπάνιες και περπατάω στα κόκκινα χαλιά, αλλά δεν είναι αυτή η δουλεία μου, δεν είναι αυτό για το οποίο θα πρέπει να κριθώ.
Και το να δουλεύετε σε ανεξάρτητες ταινίες; Και οι δυο το κάνετε όλο και πιο συχνά. Το προτιμάτε;
Ράιαν Γκόσλινγκ: Νομίζω ότι... Μπορείς να πεις ότι... Ξέρεις... Ναι σίγουρα.
Ευα Μέντες: Πάντα με ενδιαφέρουν οι σκηνοθέτες άνθρωποι με όραμα που μου επιτρέπουν να εξερευνήσω κάτι. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί με τους οποίους θα ήθελα να δουλέψω. Από τον Αλμοδοβάρ ως τον Μάικ Λι. Το έχω ξαναπεί ότι θα ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Μάικ Λι. Βρίσκω θαυμάσια την μέθοδό του, γιατί παραμένω μια ηθοποιός που μαθαίνει ακόμη την τέχνη της. Και γι αυτό λατρεύω να μαθαίνω πάντα κάτι, να δοκιμάζω ρόλους που απαιτούν από μένα κάτι παραπάνω.
Ράιαν Γκόσλινγκ: Νιώθω τυχερός να μπορώ να δουλεύω με τους ίδιους ανθρώπους ξανά. Δεν μου αρέσει να γνωρίζω κάποιον, ειδικά κάποιον του οποίου τη δουλειά και τη μέθοδο εκτιμώ και να χωρίζουμε μετά από μία ταινία. Είναι κρίμα να χτίζεις μια σχέση και μετά να την αφήνεις και να πρέπει να χτίσεις μια καινούρια. Το έκανα πολύ στο παρελθόν, αλλά τώρα θέλω να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Για παράδειγμα με τον Ντέρεκ ξέρουμε πολύ καλά τον τρόπο να δουλεύουμε μαζί και μπορούμε να ξεκινήσουμε κάθε συνεργασία μας από ένα ήδη προχωρημένο στάδιο. Μπορούμε να καταφέρουμε πολύ περισσότερα σε πολύ λιγότερο χρονικό διάστημα και νομίζω ότι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε καλύτερα. Οπότε ελπίζω να κάνουμε κι άλλες ταινίες μαζί....
