Ο γκουρού του live/expanded cinema, ένας πρώην πανκ ρόκερ που αποφάσισε πως θα αφιερώσει τη ζωή του για να αλλάξει το σινεμά όπως το γνωρίζουμε, ο Γκρεγκ Πόουπ επισκέπτεται την Ελλάδα για να παρουσιάσει το νέο του πρότζεκτ «Scarface» τη δεύτερη ημέρα του INMUTE 2017 - του ανήσυχου φεστιβάλ που διεξάγεται φέτος από τις 25 μέχρι και τις 27 Νοεμβρίου.
Ο Γκρεγκ Πόουπ αφού θήτευσε σε πανκ ροκ συγκροτήματα, ίδρυσε την κολεκτίβα Situation Cinema στο Μπράιτον το 1986 και στην συνέχεια το Loophole Cinema στο Λονδίνο το 1989. Χρησιμοποιώντας φιλμ 16 και 8mm, βίντεο και άλλες τεχνικές περιόδευσε σε όλη την Ευρώπη με τους The International Symposium of Shadows και στη συνέχεια μόνος του. Αυτές τις μέρες ζει στη Νορβηγία και εκτός από τις ταινίες και τις εμφανίσεις του, διδάσκει σινεμά.
Λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα για το INMUTE Athens 2017, ο Γκρεγκ Πόουπ μίλησε στο Flix για την έννοια του live cinema, τον τρόπο με τον οποίο πιστεύει ότι πρέπει να συνθέσουμε το σινεμά από την αρχή και τη δική του εκδοχή του... Σημαδεμένου.
Διαβάστε ακόμη: To 4o INMUTE έρχεται με τη δύναμη μιας εμπειρίας που πρέπει να ζήσεις
Από το «Cipher Screen» του 2010
Τι είναι το live cinema και πόσο διαφορετικό είναι από τις συνηθισμένες ταινίες;
Θα έλεγα πως το live cinema είναι η μέθοδος του να χρησιμοποιείς τα στοιχεία που συνθέτουν το σινεμά - τον προτζέκτορα, το φιλμ, το φως, το σκοτάδι, τον ήχο - και να τα μεταχειρίζεσαι σαν όργανα, με τον ίδιο τρόπο που ένας μουσικός χρησιμοποιεί την κιθάρα του. Υπάρχει ο συμβατικός τρόπος να χρησιμοποιήσεις ένα όργανο, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο το αντισυμβατικό. Τι μπορούμε να φτιάξουμε από αυτές τις μηχανές ακόμη κι αν αυτό δεν ήταν μέσα στις αρχικές ιδέες του εμπνευστή τους;
Σε βοήθησε το παρελθόν σου ως μέλος πανκ ροκ συγκροτημάτων να δεις το σινεμά με διαφορετικό τρόπο;
Νομίζω ναι. Είναι περισσότερο θέμα συμπεριφοράς. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, νιώθαμε την ευφορία της καλλιτεχνικής επανάστασης που έμοιαζε να σβήνει το παλιό σκονισμένο κατεστημένο, χαρακτηρίζοντάς το «εκτός τόπου και χρόνου». Η ιδέα μας ήταν να το «σπάσουμε» και να δημιουργήσουμε κάτι από τα κομμάτια του. Κοιτώντας πίσω βλέπω πως η προσπάθειά μας δεν ήταν απόλυτα πετυχημένη, αλλά προκάλεσε τεράστια κύματα δημιουργικής ενέργειας. Εχει σημασία η διαδικασία, να νιώθεις ένα υγιές μη σεβασμό για τις ορθόδοξες αξίες και την καθεστηκυία τάξη και να προσπαθείς διαρκώς να γκρεμίζεις πόρτες και να τολμάς να περπατάς σε αχαρτογράφητες περιοχές. Αυτό προσπαθώ να κάνω με την κινούμενη εικόνα.
Πώς ξεκινάει κάθε νέο σου πρότζεκτ; Είναι μια εικόνα, ένας ήχος, μια κατάσταση που σε εμπνέει; Τι σε εμπνέει αυτόν τον καιρό για να δημιουργήσεις;
Κάθε πρότζεκτ ξεκινάει με το προηγούμενο. Στοιχεία και τεχνικά ανακυκλώνονται ή βελτιώνονται. Συχνά βρίσκω έμπνευση στα χρόνια πριν το σινεμά. Παίρνω στοιχεία από οπτικά παιχνίδια, μαγικούς φανούς, από το ιαπωνικό θέατρο σκιών. Κάθε φορά δουλεύω με ένα νέο συνεργάτη που αλλάζει όλα όσα ήξερα. Ο αυτοσχεδιασμός είναι μέρος αυτού που κάνω, οπότε κάθε εμφάνιση μπορεί να είναι τελείως διαφορετική, ενώ χρησιμοποιώ τα ίδια ακριβώς στοιχεία. Η μουσική, άλλες ταινίες, άλλες πόλεις,άλλοι άνθρωποι, βιβλία, ζωγραφίες... όλα αυτά μου δίνουν έμπνευση.
Από το «Light Trap» του 2007
Με το σινεμά και την τέχνη γενικότερα, είναι καλό να θέτεις τα πάντα στη δοκιμασία της καταστροφής. Και μετά να σηκώνεις τα κατεστραμμένα κομμάτια και να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι νέο.
Από το «Scoreline» του 2012
Πόσο σημαντικό είναι για το σινεμά (και την τέχνη γενικά) να σπάει τους κανόνες και να επανεφευρίσκει τον εαυτό του μέσα στις δεκαετίες;
Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Προσπαθώ να ξεκινήσω κάθε νέο πρότζεκτ με την αρχή πως δεν υπάρχουν κανόνες. Χρησιμοποιώ μια μηχανή την οποία τροφοδοτώ με ηλεκτρισμό και φιλμ και αυτή φτιάχνει σκιές και ήχους. Είμαι απλά ο χειριστής των μηχανών. Με το σινεμά και την τέχνη γενικότερα, είναι καλό να θέτεις τα πάντα στη δοκιμασία της καταστροφής. Και μετά να σηκώνεις τα κατεστραμμένα κομμάτια και να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι νέο.
Τι να περιμένει κανείς από το «Scarface» στο INMUTE της Αθήνας;
Μια αφηρημένη αφήγηση από συγκρουόμενα μεταξύ τους στοιχεία. Δυνάμεις πάνω στην οθόνη να συγκρούονται μεταξύ τους. Χωρίς μουσική. Με το στατικό να παλεύει με το κινούμενο. Μια αργή καταστροφή/δημιουργία και ένα ξαφνικό τέλος.
Από το «Scarface» που θα παρουσιάστει στο INMUTE 2017
Στην τέταρτη έκδοσή του, από τις 23 μέχρι και τις 25 Νοεμβρίου, το INMUTE παρουσιάζει ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα κρατώντας αλώβητο τον κεντρικό του πυρήνα για ένα σινεμά που παίζει με τους κανόνες, αφού πρώτα παίξει με τους ήχους και τους άπειρους συνδυασμούς τους.
Το φετινό INMUTE, που διοργανώνεται με τη στήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου ξεκινάει με την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου «Yamayaki (Terre Brûlée)» των Κάσελ Τζέγκερ και Ελεονόρ Ουίς και από το πρόγραμμά του ξεχωρίζουν τόσο το «Greg Pope Presents SCARFACE» - ένα ξαναδιάβασμα του κλασικού μύθου από τον πάπα του live cinema αλλά και η προβολή της βωβής καλτ ταινίας «Häxan» του 1922, ένα μείγμα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης για τη μαγεία από το Δανό Μπέντζαμιν Κρίστενσεν με ζωντανή μουσική του Ιταλού κοντραμπασίστα Αντόνιο Μπερτόνι.
Tags: INMUTE 2017, Γκρεγκ Πόουπ
