Ενα χρόνο μετά τον «Μανάβη», ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό: για τρία χρόνια στήνει την κάμερά του απέναντι από τη νέα γενιά σπουδαστών υποκριτικής και καταγράφει τη φιλοδοξία τους, τις ανησυχίες τους, το μεταδοτικό ενθουσιασμό τους. Αποτέλεσμα, η ταινία «Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής», που τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Με αφορμή την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, αυτήν την εβδομάδα, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος εξήγησε στο Flix τι τον έκανε να επιλέξει αυτή τη φορά το θέμα του και τι το κάνει ξεχωριστό.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία «Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής» και δείτε πού προβάλλεται
Η ταινία προβάλλεται στα σινεμά, μαζί με το ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρώνη, «Η Τέχνη της Κρίσης, η Περίπτωση του Θεάτρου
Με ποια σκέψη στο μυαλό αποφασίσατε να καταγράψετε τις εμπειρίες και τις σκέψεις των σπουδαστών;
Εδώ και 15 χρόνια περίπου διδάσκω το μάθημα της υποκριτικής στον κινηματογράφο σε διάφορες δραματικές σχολές. Ολο αυτό το διάστημα παρακολουθώ από τα μέσα το πόσο δύσκολη, επίπονη και απαιτητική είναι η διαδικασία της εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Αυτό βέβαια είναι κάτι το οποίο δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος και αποτέλεσε το αρχικό μου ερέθισμα.
* Πώς πιστεύετε ότι αυτή η ταινία σχετίζεται με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα*;
Αυτό που αποκομίσαμε όλοι όσοι δουλέψαμε σ’ αυτή την ταινία και μας το μετέδωσαν τα παιδιά που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ είναι πως ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις αυτήν τη δύσκολη εποχή είναι να παλέψεις με πείσμα, αφοσίωση και αποφασιστικότητα για να πραγματώσεις τα όνειρά σου.
Θεωρείτε ότι η εικόνα των ηρώων της ταινίας θα ήταν διαφορετική, αν δεν ήταν σπουδαστές υποκριτικής, αλλά κάποιου άλλου κλάδου;
Μετά την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με πλησίασε ένας νεαρός ο οποίος μου συστήθηκε ως μουσικός, τρομπονίστας συγκεκριμένα, και μου είπε πως αυτή η ταινία κατ’ ουσίαν μιλάει για την εμπειρία της εκπαίδευσης των μουσικών!
Τι είδους εξέλιξη, για καλό ή για κακό, θεωρείτε ότι υπάρχει στο ελληνικό ντοκιμαντέρ;
Πιστεύω πως διανύουμε μια περίοδο «άνοιξης» για το ελληνικό ντοκιμαντέρ. Σ’ αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η κρίση γιατί μας κινητοποίησε, μας ξεβόλεψε και μας προκάλεσε. Το αποτέλεσμα είναι μια πληθώρα καλών ταινιών, η συσπείρωση γύρω από έναν φορέα, την Ενωση Ελλήνων Ντοκιμαντεριστών, αλλά και όλο και πιο συχνή παρουσία των ελληνικών ντοκιμαντέρ στην κινηματογραφική διανομή. Είμαι σίγουρος όμως ότι χωρίς κάποια ουσιαστική βοήθεια από την πολιτεία (γιατί μέχρι τώρα η συντριπτική πλειοψηφία των ντοκιμαντέρ γίνονται με εθελοντική εργασία), όλη αυτή η κίνηση θα ατονήσει.
Πώς αποφασίσατε την κοινή διανομή με την «Τέχνη της Κρίσης»; Σε ποιο κοινό γνώμονα πιστεύετε ότι θα βασιστεί ο θεατής;
Είναι δύο ταινίες που κατά κάποιο τρόπο συμπληρώνουν η μία την άλλη. Οι «Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής» αναφέρονται στο στάδιο της εκπαίδευσης των ηθοποιών, ενώ η «Τέχνη της Κρίσης: Η Περίπτωση του Θεάτρου» στην «έξοδό» τους στην επαγγελματική ζωή.
