Ακόμη κι αν ο Τζάστιν Μπίμπερ ξεπερνάει σε πωλήσεις όλους τους παρακάτω τίτλους τραγουδιών και μουσικής που ξεχωρίσαμε από τη κινηματογραφική χρονιά που φεύγει, το αποτέλεσμα είναι ένα: δεν χρειάζεται να είσαι μουσική ταινία για να διαθέτεις μια αξιομνημόνευτη μουσική και δεν χρειάζεται να είσαι ρομαντική κομεντί για να περιέχεις μερικά από τα hits της χρονιάς. Στα σχόλια περιμένουμε τις δικές σας «μουσικές» επιλογές για φέτος...
«You and Me» των Penny and the Quarters (από το «Blue Valentine»)
To τραγούδι που ανακάλυψε ο ίδιος ο Ράιαν Γκόσλινγκ και το επέλεξε για το «Βlue Valentine» θα έκρυβε τη δική του εξίσου συγκινητική ιστορία, αφού ανέσυρε πραγματικά από την αφάνεια ένα γκόσπελ συγκρότημα των αρχών της δεκαετίας του '70, επιβεβαιώνοντας πως αντίθετα με τον έρωτα του φιλμ, η ζωή δίνει - αν και σπάνια - μια δεύτερη ευκαιρία σε όλους.
Η μουσική του Μιχάλι Βιγκ για το «Αλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ
Ηδη από την πρώτη σκηνή της τελευταίας (;) ταινίας του Μπέλα Ταρ, η επιβλητική μουσική του μόνιμου συνεργάτη του, Μιχάλι Βιγκ μεταφέρει με τον καλύτερο τρόπο το τέλος. Αυτό που το «Αλογο του Τορίνο» επεξεργάζεται χωρισμένο σε κεφάλαια επιβίωσης και η μουσική υπόκρουση του Βιγκ υπογραμμίζει σαν μια συμφωνία που κάνει κύκλους γύρω από τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα ζωής και θανάτου.
«I See the Light» των Μάντι Μουρ και Ζάκαρι Λέβι (από το «Μαλλιά Κουβάρια»)
Σε μια πιο Disney στιγμή πεθαίνεις, το τραγούδι - κλειδί της νέας, «πειραγμένης» Ραπουνζέλ, είναι ακριβώς αυτό που θέλεις να ακούσεις τη στιγμή που θέλεις να το ακούσεις: ένα cheesy ρομαντικό ποπ άσμα που μπορεί να μην άντεχες ούτε λεπτό να το ακούσεις σπίτι σου, αλλά όταν συνοδεύεται από μια εν δυνάμει κλασική σκηνή το μόνο που θες είναι να μην τελειώσει ποτέ!
Η μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας για «Το Δέρμα που Κατοικώ» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Αν μεγαλουργεί ο σκηνοθέτης σου, τότε δεν μπορείς να μείνεις πίσω. Αυτό παθαίνει κάθε φορά ο Αλμπέρτο Ιγκλέσιας με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και για τη μουσική στο «Δέρμα που Κατοικώ» παραδίδει ένα μεγαλειώδες score, κάτι ανάμεσα σε μια συμφωνία εγχόρδων και μια ρομαντική σονάτα, το ίδιο σχιζοφρενικό με τους αναποφάσιστους για το ποιοι είναι και ποιοι θα ήθελαν να είναι ήρωες αυτού του κλασικού (ήδη) μελοδράματος.
«Here Comes the Sun» του Τζορτζ Χάρισον (από το «George Harisson: Living in the Material World» του Μάρτιν Σκορσέζε)
Θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε άλλο τραγούδι του Τζορτζ Χάρισον ή ακόμη και όλη η δισκογραφία των Beatles. Αν και ο σημαντικότερος λόγος του να δεις το ντοκιμαντέρ του Σκορσέζε είναι άλλος (να ανακαλύψεις έναν σπουδαίο αφανή ήρωα του rock 'n' roll), ποιος θα ήταν τόσο τρελός να αρνηθεί μια ακρόαση των τραγουδιών του από την αρχή;
Η μουσική του Κλιντ Μάνσελ για τον «Μαύρο Κύκνο» του Ντάρεν Αρονόφσκι
Οχι, ο Κλιντ Μάνσελ δεν είναι Τσαϊκόφσκι, αλλά η μουσική που συνέθεσε για τον εφιάλτη του Ντάρεν Αρονόφσκι μπορεί πλέον να τον τοποθετήσει ψηλά στη λίστα των νέων συνθετών κινηματογραφικής μουσικής που δεν «κολλάει» πουθενά. Ούτε στο να συγκριθεί με τους κλασικούς, ούτε στο να συνθέσει μια μουσκή να αποτελεί από μόνη της μια ταινία - ίσως πιο τρομακτική και πιο βαθιά από αυτήν για την οποία γράφτηκε.
«Gathering Stories» του Γιόνσι (από το «We Bought A Zoo» του Κάμερον Κρόου)
Μας έλειψαν οι Sigur Ros και ταυτόχρονα ο τρόπος με τον οποίο ο Κάμερον Κρόου φτιάχνει τα soundtrack των ταινιών του. Ευτυχώς, το ένα από τα δύο τραγούδια που έγραψε ο Γιόνσι (ηγέτης του ισλανδικού συγκροτήματος) για το «We Bought a Zoo» ήρθε προς το τέλος της χρονιάς για μια ταινία που θα δούμε σύντομα στις ελληνικές αίθουσες, αλλά που ήδη «ακούμε» σαν υπνωτισμένοι.
«Si tu Vois Ma Mere» του Σίντνεϊ Μπέσετ (από το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Αλεν)
Θα ήταν παράξενο αν το soundtrack του «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» δεν ήταν το ίδιο νοσταλγικό και «γαλλικό» όσο το πιο επιτυχημένο φιλμ στην ιστορία του Γούντι Αλεν. Το «Si tu Vois Ma Mere» που ντύνει το πιο τουριστικό δεν θες να σταματάς να το βλέπεις Παρίσι της εναρκτήριας σκηνής ερμηνεύεται εδώ από τον πρώτο μεγάλο σαξοφωνίστα της τζαζ, Σίντνεϊ Μπέσετ σε απόλυτη συμφωνία με την μεγάλη βιβλιοθήκη του ένδοξου παρελθόντος που αναπολεί ο Αλεν πριν και μετά τα μεσάνυχτα εδώ και χρόνια.
«Α Real Hero» των College feat. Electric Youth (από το «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν)
Με 80s αέρα και 70s αισθητική, το «Drive» δεν ήταν μόνο η μεγάλη έκπληξη της χρονίας, η ταινία που έκανε τον Ράιαν Γκόσλινγκ είδωλο και το φιλμ που έδωσε νέο ορισμό στην έννοια του κινηματογραφικού φετίχ. Το soundtrack της ταινίας του Ρεφν μονοπώλησε τους indie συλλέκτες και έκανε αυτό το τραγούδι των College (ανήκουν στην ανεξάρτητη Valerie Records) το ποπ χιτ της χρονιάς.
«Besame Mucho» της Κονσουέλο Βελάσκεθ (από το «Τσίκο & Ριτα» των Φερνάντο Τρουέμπα, Χαβιέρ Μαρισκάλ, Τόνο Εράντο)
Με ένα soundtrack που καλύπτει όλη την ιστορία της τζαζ, συνθέσεις του Μπέμπο Βαλντές, του Θελόνιους Μονκ, του Κόουλ Πόρτερ, του Ντίζι Γκιλέσπι, Τσάρλι Πάρκερ και άλλους, το «Τσίκο & Ρίτα» ήταν κάτι περισσότερο από ένα από τα πιο όμορφα animation της χρονιάς. Ηταν ένα μάθημα μουσικής, ακριβώς όπως πρέπει να ακούγεται όταν τα φώτα σβήνουν και η επιθυμία παίρνει το πάνω χέρι...
«Aπ' τα Κοκαλα Βγαλμένα / I Will Survive» των Burger Project (απο το «Απ' τα Κοκαλα Βγαλμενα» του Σωτήρη Γκορίτσα)
H ιδέα του mash - up του Εθνικού Υμνου με το «I Will Survive» ήταν ευρηματική. Οχι όμως όσο και η εκτέλεση του από τους Burger Project, οι οποίοι συνόδευσαν ψιθυριστά το φιλμ του Σωτήρη Γκορίτσα καθρεφτίζοντας με τον πιο ιδανικό τρόπο την πασιφανώς συγχυσμένη ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: best of 2011
