Ως ειδικευόμενος ορθοπεδικός χειρουργός, ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Αργύρης Ξάφης παλεύει να χτίσει τα θεμέλια για μια αξιοπρεπή καριέρα. Το εγώ του θα συγκρουστεί με το Ε.Σ.Υ., στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στα πρώτα χρόνια της θέσπισής του. Η πορεία της καριέρας και της ζωής του θα μας ταξιδέψει στα εφηβικά χρόνια της νεότερης Ελλάδας, όταν το Δημόσιο, τρώγοντας όλο του το φαγητό, μεγάλωσε τόσο που αποφάσισε να φάει όλη τη χώρα!
Πώς είναι δυνατόν μια ιστορία τόσο γκρίζα κι επώδυνη – το πώς η δομή του ελληνικού κράτους πνίγει τον ενθουσιασμό και το δημιουργικό πνεύμα των Ελλήνων – να μετατραπεί σε ταινία με λεπτό χιούμορ, απολαυστικούς χαρακτήρες κι εναλλαγές συγκίνησης, αγωνίας και γέλιου; Count on Σωτήρη Γκορίτσα, το σκηνοθέτη που μπορεί να νοιώσει και να μεταδώσει με τον πιο υπέροχο τρόπο τη χαριτωμένη μελαγχολία της μίζερης ιδιοσυγκρασίας του Ελληνα.
Μετρημένα, οργανωμένα και με απόλυτη συνειδητοποίηση, ο Γκορίτσας σκηνοθετεί το εκπληκτικό σενάριο (βασισμένο σε αληθινές ιστορίες και στο ομότιτλο μυθιστόρημα του γιατρού Γιώργου Δενδρινού), με πρόθεση από τη μια πλευρά να καυτηριάσει ή και να κατηγορήσει, αλλά από την άλλη (πράγμα που κάνει όλη τη διαφορά), να μαλώσει με αγάπη, να βάλει την ταινία την ίδια και τους ήρωές της στην καρδιά του προβλήματος και όχι στη θέση του κριτικού παρατηρητή.
Ισως στον τόσο έντονα βιωματικό χαρακτήρα της ιστορία να οφείλεται, βέβαια, ότι η ταινία κυλά με τη μορφή χρονολογικά παρατασσόμενων επεισοδίων, χωρίς να υπάρχει ένας βαθύτερος άξονας πάνω στον οποίο ο κεντρικός ήρωας να εξελίσσεται ή να αλλάζει.
Ο Αργύρης Ξάφης, για πρώτη φορά κινηματογραφικός πρωταγωνιστής, αποδεικνύει ότι μπορεί να στηρίξει μία καλογραμμένη ταινία, μ’ ένα συνδιασμό μαγνητισμού στην οθόνη και ερμηνείας με γνώση και δύναμη. Στους δεύτερους ρόλους, μεγαλύτερους και μικρότερους, ξεχωρίζουν οι Δημήτρης Ημελλος και Βαγγέλης Μουρίκης, επιτέλους με την πρόκληση στην οποία χαιρόμαστε να τους βλέπουμε ν’ ανταποκρίνονται, αλλά και μια ολόκληρη γενιά υπέροχων ηθοποιών (Χατζησάββας, Μπερικόπουλος, Μάινας, Φέστα κτλ), η συμμετοχή της οποίας χαϊδεύει τη νοσταλγικότητα της ταινίας. Το τραγούδι τίτλων των Burger Project – medley του εθνικού μας ύμνου με το «I Will Survive» - συμπυκνώνει όχι μόνο την ταινία, αλλά τις μέρες που περνάμε. Τουλάχιστον, όπως και η ταινία, μας βάζει και το χαμόγελο στα χείλη!
