O Ζιλ Λελούς -απλή συνωνυμία με τον σκηνοθέτη Κλοντ Λελούς- είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Γάλλους ηθοποιούς (γνωστός κι από τις διάσημες συνεργασίες του με τον Γκιγιόμ Κανέ και τον Ζαν Ντιζαρντέν), που έχτισε την καριέρα του ως κωμικός, αλλά διακρίθηκε κάνοντας στροφή και στο δράμα. Πίσω από την κάμερα έχει περάσει με μικρά βήματα εδώ και 20 χρόνια (μικρού μήκους ταινίες ή ένθετα σε σπονδυλωτές ιστορίες πολλών δημιουργών), όμως το επίσημο ντεμπούτο του ήταν το «Le Grand Bain» το 2018 - μία ταινία που έσκισε στο εγχώριο box office και κέρδσε 10 υποψηφιότητες στα Σεζάρ, φεύγοντας με ένα βραβείο.
Η δεύτερη απόπειρα είναι το «Ραγισμένες Καρδιές» («L' Amour Ouf» - λογοπαίγνιο του «l’amour fou», του «τρελού, παράφορου έρωτα») ένα επικό love story (η ιστορία της Τζάκι και του Κλοτέρ διαπερνά 3 δεκαετίες και διαρκεί 166 λεπτά!) Μια ερωτική ιστορία που ξεκινάει όταν οι δυο τους είναι παιδιά στο σχολείο (κάπου στη δεκαετία του 80), μοιάζει να τελειώνει όταν ο Κλοτέρ μπαίνει στη φυλακή για δέκα χρόνια, αλλά ξαναρχίζει όταν είναι πια ενήλικες, προδομένοι από τους πάντες, τα πάντα και κυρίως τους εαυτούς τους. Θα ξαναβρεθούν όμως και όλα θα συγκρουστούν - εκτός κι εντός τους. Οπότε, ο αναγραμματισμός ίσως θέλει να παίξει και με την έννοια του τιμήματος ενός μεγάλου έρωτα - αξίζει ότι σου βγάζει την ψυχή;
Αυτά, κι άλλα πολλά, θέλαμε να ρωτήσουμε την Αντέλ Εξαρχόπουλος και τον Φρανσουά Σιβίλ, τους πρωταγωνιστές αυτού του επικού αλλά και βίαιο ρομάντζου, και τους συναντήσαμε μία μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας στις Κάννες, στην ταράτσα του Carlton.
Η ταινία ανοίγει πολλούς διαλόγους για πολλά διαφορετικά πράγματα: από το να έχεις προνόμιο σε αυτή τη ζωή, οπότε και την αφετηρία για ένα ελπιδοφόρο μέλλον ή να μην έχεις και να είσαι παγιδευμένος στη φτώχεια, μέχρι το πώς δημιουργούνται οι bullies σε ένα βίαιο οικογενειακό περιβάλλον. Πάνω από όλα όμως οι προβολείς πέφτουν στην επική ερωτική ιστορία. Θεωρείτε ότι αυτό γίνεται συνειδητά; Όταν η ταινία θέλει να αντιπαραθέσει τη σκοτεινιά της εποχής μας με την αγάπη που, όπως λέμε, θα τα νικήσει όλα;
Αντέλ Εξαρχόπουλος: Δε θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι ξέρω ακριβώς το μήνυμα που ήθελε ο Ζιλ να περάσει. Όμως, ναι, διαχειριζόμαστε αρκετές θεματικές και σοβαρά προβλήματα που απασχολούν την εποχή μας. Και θα απαντήσω λέγοντας το αντίθετο: χωρίς αγάπη πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα; Είναι πολύ επικίνδυνο να ζεις χωρίς αγάπη. Και από την πρώτη στιγμή, στο πρώτο μισό της ταινίας όταν το ζευγάρι είναι ακόμα έφηβοι, η Τζάκι βλέπει κάτι στον Κλοτέρ που όλοι οι άλλοι δεν βλέπουν. Η αγάπη την οδηγεί να δει τον αληθινό άνθρωπο πίσω από τον βίαιο συμμαθητή.
Φρανσουά Σιβίλ: Ναι, αυτό είναι το κλειδί πίσω από το μήνυμα για την αγάπη, πιστεύω κι εγώ. Ζούμε σε καιρούς εξαιρετικά τοξικούς και διχαστικούς. Όλοι μένουμε στα στερεότυπα, στην επιδερμίδα των πραγμάτων, τα βλέπουμε άσπρο/μαύρο στεκόμαστε οργισμένοι πίσω από τις γραμμές μας. Εδώ η αγάπη ξεκλειδώνει τα πράγματα, επιτρέπει να κοιτάξει κανείς κάτω από την επιδερμίδα, να δει ότι μπορεί να κάνει λάθος για έναν άνθρωπο.
Η ταινία αλλάζει στιλ - από σοβαρό κοινωνικό δράμα σε εφηβική κομεντί με διαπασών τις 80ς μουσικές, μετά βίαιο gangster film, που απογειώνεται με το love story μελόδραμα. Μπορεί κανείς έτσι να αναγνωρίσει επιρροές από άλλα είδη κι εμβληματικές ταινίες. Ηταν συνειδητές αναφορές, ένας φόρος τιμής;
Φρανσουά Σιβίλ: Ναι, υπάρχουν ψήγματα από πολλά διαφορετικά κινηματογραφική είδη. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτές οι αναφορές έγιναν συνειδητά, ως φόρος τιμής, ή αποτελούν τέτοιο βιωματικό κομμάτι του Ζιλ που τις έχει αφομοιώσει στο έργο του. Η προσωπική μου επαφή μαζί του μού έχει αποδείξει ότι ό,τι κάνει είναι συνέχεια του ποιος είναι. Όλα στην ταινία ταιριάζουν με όσα σκέφτεται κι ως άνθρωπος.
Οι ηθοποιοί πάντα θέλουν να βρουν μία κοινή αλήθεια που μοιράζονται με τους ρόλους τους για να μπορέσουν να τους αποδώσουν δίκαια και ειλικρινά. Σε αυτό το σενάριο, πώς προσεγγίσατε τους ήρωες σας, τι κοινό βρήκατε;
Φρανσουά Σιβίλ: Η προετοιμασία για κάθε ταινία είναι διαφορετική. Όντως προσπαθώ να είμαι όσο πιο αληθινός μπορώ όταν πλησιάζω έναν ήρωα μου. Όμως υπάρχουν και παγίδες. Εδώ ερμηνεύω έναν ήρωα που δεν μπορώ να ακολουθήσω όλα τα βήματα του. Ο Κλοτέρ έβγαινε από τη φυλακή μετά από 10 χρόνια. Μπορείς να είσαι όσο ηθοποιός μεθόδου θέλεις, αλλά δε θα κάνεις ποτέ 10 χρόνια φυλακή (γελάει). Περισσότερο ακολουθείς κάποια τρικ, βυθίζεσαι σε διαδρομές του μυαλού για να μπορέσεις να καταλάβεις πώς μπορεί να είναι η εμπειρία ενός ανθρώπου στη φυλακή. Και μετά, μεγάλο βάρος έπεφτε στη σχέση. Οπότε με την Αντέλ διαβάζαμε το σενάριο μαζί, στηριζόμασταν πολύ στις αντιδράσεις του ενός και του άλλου, γιατί αυτοί οι δυο άνθρωποι ήταν άρρηκτα δεμένοι σε έναν έρωτα που είχε τη βαρύτητα ζωής και θανάτου.
Αντέλ Εξαρχόπουλος: Όχι δεν νομίζω ότι αναζήτησα από το παρελθόν μου δικές μου μνήμες κι εμπειρίες για να βρω αναφορές για το πώς θα πλησιάσω τη Τζάκι. Περισσότερο βασίστηκα σ’ ένα συναίσθημα: αυτό του πρώτου έρωτα, ή της οποιασδήποτε πρώτης φοράς, που η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά και πραγματικά πιστεύεις ότι δε θα σου ξανασυμβεί, ποτέ δε θα ξανανιώσεις έτσι. Αυτό το συναίσθημα ήταν ο οδηγός μου για να την πλησιάσω αληθινά και οργανικά.
Αντέλ, θέλεις να μάς μιλήσεις για τη σκηνή στη βροχή; Αρκετά δυνατή στιγμή της ταινίας. Πώς την προσέγγισες;
Αντέλ Εξαρχόπουλος: Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν η σκηνή που από την αρχή που διάβασα το σενάριο με είχε τρομάξει. Ειρωνικά, ήταν και η πρώτη σκηνή που γυρίσαμε. Έπρεπε κάπως να δείξω ότι αυτό είναι ένα δυνατό κορίτσι. Ο πατέρας της την είχε ενδυναμώσει όσο μπορούσε. Πιστεύω ότι η «Τζάκι» είναι ένα πολύ ώριμο πλάσμα. Όταν ο Κλοτέρ μπήκε φυλακή, δεν ήθελε να τη δει. Δεν της έγραφε, δεν απαντούσε στα γράμματα της. Τον έχασε κι ήταν σαν να τιμωρήθηκε κι η εκείνη, το ίδιο άδικα, για το έγκλημα. Και δεν έχασε μόνο εκείνον, έχασε και τον εαυτό της όλα αυτά τα χρόνια σε βαρετές δουλειές και ατέλειωτο αυτοκαταστροφικό partying. Οπότε όταν ήρθε η ώρα της σκηνής στη βροχή έπρεπε κάπως να τα βγάλω όλα αυτά. Όμως το σενάριο ήταν τόσο καλογραμμένο που δεν ήταν δύσκολο τελικά.
Μια ταινία για την αγάπη, μια ταινία για τη βία. Θα μπορούσε αυτός να είναι ο τίτλος «Αγάπη και Βία» όπως το τραγούδι του Σεμπαστιάν Τελιέ «L'amour et la Violence». Φρανσουά, το επικίνδυνο, παραβατικό «bad boy» ήταν πάντα μία γοητευτική φιγούρα στο σινεμά, όμως μήπως εδώ περνάει και μία διαφορετική ανάγνωση - η βία δεν είναι καθόλου σέξι;
Φρανσουά Σιβίλ: Σίγουρα. Αυτό που μου αρέσει πολύ στον Ζιλ είναι ότι συνυπάρχουν και οι δυο πραγματικότητες. Παίζει με τα σύμβολα και τους αντικατοπτρισμούς τους. Δεν σου δείχνει απλώς τη βία για εντυπωσιασμό, σου έχει ρίξει ψήγματα για να βρεις από που πηγάζει αυτή η βία. Κι είναι αυτό που είπες και πριν: πώς γεννιούνται οι bullies; Η απάντηση δεν είναι απλή είναι βαθιά ταξική. Αυτή η στέρηση του οικονομικού περιθωρίου, τα αδιέξοδα που αντιμετώπιζε ο πατέρας του, κι ίσως κι ο παππούς του πιο πριν, δημιουργούν μια αλυσίδα οργής και βίας. Όμως εκεί παρεμβάλλεται ο Ζιλ και προτείνει ότι η αγάπη μπορεί να σπάσει το μοτίβο.
Είναι επίσης μία ταινία για την προδοσία. Ποιες είναι οι δικές σας εμπειρία - σας έχουν προδώσει;
Φρανσουά Σιβίλ: Όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή προδομένοι αλλά δε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι έχω βιώσει την προδοσία σε τέτοιο σοβαρό βαθμό όπως ο ήρωας μου. Εγώ μπορεί να έχασα 2 φίλους, αλλά δεν έχω την εμπειρία μιας πλεκτάνης που με στέλνει φυλακή. Αυτό που μπορώ να νιώσω όμως πολύ κοντά μου είναι η αίσθηση της αδικίας.
Είμαστε εδώ στις Κάννες, όπου μία άλλη ταινία του διαγωνιστικού το «The Substance» προτείνει σε μία γυναίκα την νεότερη εκδοχή του εαυτού της. Εσείς πώς νιώσατε που 2 νέοι ηθοποιοί ανέλαβαν τις νεότερες εκδοχές των εαυτών σας; (γέλια)
Φρανσουά Σιβίλ: Βαθιά αντιπάθεια (γελάει). Όχι, νομίζω ότι θα συμφωνήσει κι η Αντέλ ότι ο Ζιλ δε θα μπορούσε να βρει πιο ταλαντούχα, μοντέρνα, φρέσκα νέα παιδιά για τους ρόλους. Και είναι πάντα υπέροχο να βλέπεις νέους ηθοποιούς να έχουν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους με μία τέτοια ευκαιρία. Είναι καταπληκτικοί.
Το «Ραγισμένες Καρδιές» του Ζιλ Λελούς κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 27 Μαρτίου από την Feelgood.