Καλοκαίρι στην πόλη. Παγωτό, φραπέ και θερινά σινεμά. Όπως οι Αμερικάνοι ανεκήρυξαν τον Ιούλιο εθνικό μήνα παγωτού, έτσι κι εμείς κάτι πρέπει να κάνουμε για τα θερινά σινεμά που αποτελούν εθνική πρωτοπορεία, αντί να προσπαθούμε να κάνουμε πολυκατοικίες. Και ποιος εδώ στην Αθήνα ή και στις άλλες πόλεις δεν έφαγε τσιπς παρέα με τον Γκάρυ Γκούπερ ή δεν ήπιε μπύρα με την Μαίριλυν Μονρόε. Όπως και να το κάνουμε, η καλοκαιρινή μας διασκέδαση περνά από τις χαλικόστρωτες μάντρες με τα πάνινα καρεκλάκια, τις γρανίτες και τα γιασεμιά.
Ό,τι και να λέει ο Μακ Λιούαν για το σινεμά - περί μη συμμετοχικής τέχνης κλπ - οι θερινοί νεοέλληνες τον διαψεύδουν. Εδώ η ταινία γίνεται χάππενινγκ, μιας και υπάρχει παράλληλη έκθεση βιβλίων και περιοδικών στο ταμείο (ζητείστε την Οθόνη σε όλα τα καλά μαγαζιά), συζητήσεις περί του προηγηθέντος θεάματος κατά την έξοδο, μουσική off - από φυσικούς θορύβους έως Καζαντζίδη - και τέλος επίδειξη μόδας από τους θεατές. Βέβαια από συνοικιακά σινεμά υπάρχει και λαϊκός αθλητισμός μιας και δεκάδες πιτσιρίκια τρέχουν γύρω- γύρω φωνάζοντας «είμαι ο γυιός του ανέμου (τον Λιούις εννοούν). Αυτοί οι τελευταίοι κινηματογράφοι ονομάζονται β' προβολής, βρίσκονται στα προάστια, παίζουν Ψάλτη, Μουστάκα ή Ταρζάν, είναι όλο πάνινα καρεκλάκια κι όλως περιέργως έχουν μεγάλο πλάτος! Συχνά το κυλικείο διαθέτει και σουβλάκια. Εδώ διατηρούνται παλιές καλές συνήθειες, όπως το πήδημα της μάντρας και η επέκταση των θεατών ως τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών.
Το κέντρο μπορεί να έχει νέφος, αλλά από περιέργεια μηδέν. Εκεί υπάρχουν καρέκλες με πλαστικές λουρίδες, κισσοί, γιασεμιά και «στερεοφωνικός» ήχος (δύο μεγάφωνα δηλαδή). Το πρόγραμμα πάντα σταθερό (προπάντων συνέπεια). Αρχίζουμε με Χίτσκοκ και «Καλέσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» χωρίς τη σκηνή του φόνου. Κάθε τρεις βδομάδες αφιέρωμα στον Φασμπίντερ και κάθε μήνα Φελλίνι. Υπάρχει εβδομάδα ιταλικής κωμωδίας. Το «Μπλέηντ Ράνερ» και το «Μπλόου- Απ». Μετά από πέντε χρόνια στην Αθήνα δηλαδή, ανία των γονέων. Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για ΑΛΛΑΓΗ. Ωστόσο πάντα περιμένεις ένα δεκάλεπτο στο ταμείο για εισιτήριο γιατί όπως είπαμε η παράσταση (όχι η προβολή) ανανεώνεται συνεχώς. Τώρα τελευταία μάλιστα έχει επικρατήσει νέα μόδα. Τραπεζάκια στο τέλος της αίθουσας (δίπλα στο WC) όπου απολαμβάνεις διάφορους μεζέδες.
Καλοκαίρι στην πόλη. Παγωτό, φραπέ και θερινά σινεμά. Όπως οι Αμερικάνοι ανεκήρυξαν τον Ιούλιο εθνικό μήνα παγωτού, έτσι κι εμείς κάτι πρέπει να κάνουμε για τα θερινά σινεμά που αποτελούν εθνική πρωτοπορεία, αντί να προσπαθούμε να κάνουμε πολυκατοικίες. Και ποιος εδώ στην Αθήνα ή και στις άλλες πόλεις δεν έφαγε τσιπς παρέα με τον Γκάρυ Γκούπερ ή δεν ήπιε μπύρα με την Μαίριλυν Μονρόε. Όπως και να το κάνουμε, η καλοκαιρινή μας διασκέδαση περνά από τις χαλικόστρωτες μάντρες με τα πάνινα καρεκλάκια, τις γρανίτες και τα γιασεμιά.»
Εμείς που παραπονιόμαστε για τις κακές κόπιες ή την πτώση των χειμερινών εισιτηρίων πρέπει να παραδεχθούμε ότι το θερινό συμφέρει περισσότερο. Τριάντα δραχμές λιγότερο, άσε το δεκάρικο της ταξιθέτριας, καθαρός αέρας, ασφαλέστερες γνωριμίες (βλέπεις δίπλασ σου ντε). Το πράσινο περιβάλλον, το χαλίκι, το κλειστό και φιλικό του χώρου, οι πολλές φωτογραφίες από τα προσεχώς τραβούν τον κόσμο κι έτσι τα σινεμά στα Εξάρχεια, την Αλεξάνδρας και το Κολωνάκι βρίσκονται πάντα στο τοπ-τεν. Αντίθετα, τα πιο περιφερειακά - πάντα όμως Α' Προβολής - βρίσκονται συνήθως σε ταράτσες πολυκατοικιών, δεν διαθέτουν αναρριχητικά φυτά και έτσι ανοιχτά και τσιμεντένια θυμίζουν αεροδρόμιο. Όπως και στα χειμερινά, που ανοίγουν από πλάγια ή από πάνω, πάνε συνήθως όσοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το έργο.
Τέλος, οι κινηματογραφόφιλοι ας μην ανησυχούν. Για τον ένα ή άλλο λόγο, χειμώνα ή καλοκαίρι, το θέαμα είναι ακόμα μέσα στην αίθουσα. Ας δώσουμε λοιπόν το βραδυνό μας ραντεβού στα θερινά τα σινεμά.
Το κείμενο «Είναι κάτι νύχτες μέ φεγγάρι μέσ' τά θερινά τά σινεμά...» του Χρήστου Β. Μήτση δημοσιεύθηκε στο τεύχος 17 του περιοδικού Οθόνη, Οκτώβριος 1984
