Ο Τζιμ Τζάρμους δεν θέλει πια να δίνει συνεντεύξεις. Δεν θέλει να εξηγεί το έργο του. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν θα μιλήσει σε κανέναν δημοσιογράφο. Στις Κάννες μίλησε σε δύο μόλις, πολύ μικρά γκρουπ, ένα από Γάλλους συναδέλφους κι ένα από δημοσιογράφους του υπόλοιπου πλανήτη. Από την στιγμή που κάθισε απέναντί μας και για τα επόμενα πενήντα λεπτά, μπήκαμε στον δικό του κόσμο, απόλυτα γοητευμένοι από τον τρόπο σκέψης του, από τον νωχελικό μα συναρπαστικό τρόπο της ομιλίας του, από την πυκνότητα των ιδεών του. Και ήταν σαν απέναντί μας να είχαμε όλα όσα κατοικούν ήδη στον κόσμο που εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια έχει χτίσει για μας και μας έχει χαρίσει με το σινεμά του, προσωποποιημένα στον ίδιο.
Μύθος του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους σκηνοθέτες, μύστης μιας κινηματογραφικής λατρείας με τους δικούς του φανατικούς πιστούς, είναι εύκολο να δεις τον Τζάρμους σαν ένα σύμβολο. Αλλά όχι όταν τον έχεις μπροστά σου. Κι όχι όταν βλέπεις τις ταινίες του που μοιάζουν να πάλλονται από ζωή και ενέργεια, που δεν έχουν τίποτα το δήθεν ή ψεύτικο, που όπως κι ο ίδιος, σου μιλούν με έναν τρόπο άμεσο και προσωπικό.
Το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί», δεν είναι απλά η καινούρια ταινία του μετά από αρκετά χρόνια απουσίας. Είναι μαζί μια από τις καλύτερες, σε μια φιλμογραφία εκλεκτικά εξαιρετική. Είναι η συμπύκνωση πολλών από τις ιδέες που θα συναντήσετε στη δουλειά του εδώ και χρόνια, ένα ερωτικό του γράμμα στο σινεμά και τον κόσμο, ένα έργο ακραίου ρομαντισμού με κάθε έννοια της λέξης.
Ο ίδιος μπορεί πιο κάτω να αναρωτιέται αν ο κόσμος χρειάζεται ακόμη το σινεμά του, αν το γεγονός ότι δυσκολεύεται πια να κάνει ταινίες, σημαίνει κάτι, όμως βλέποντας το φιλμ, δεν θα έχετε καμιά απολύτως αμφιβολία. Χρειαζόμαστε το σινεμά του Τζιμ Τζάρμους. Την μποέμ μελαγχολία του, το ράθυμο χιούμορ του, την υπέροχη ματιά του στη ζωή. Και ίσως, στην κυνική, σκληρή εποχή μας, σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από την τελευταία σας ταινία μέχρι το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί». Γιατί χρειαστήκατε τόσο καιρό για να κάνετε το επόμενο σας φιλμ;
Δεν είχε να κάνει με μένα. Κανείς δεν μας υποστήριζε. Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Πίστευα ανέκαθεν ότι είναι μια καλή ιδέα. Αλλά όλοι έμοιαζαν να πιστεύουν ότι είναι πολύ ακριβή. Δεν ξέρω το γιατί ακριβώς. Πολύ θα ήθελα να το μάθω. Αλλά κανείς δεν μου έλεγε. Δυστυχώς, ο κόσμος άλλαξε πολύ γρήγορα. Ο κόσμος του σινεμά. Και η χρηματοδότηση μιας ταινίας είναι πια πολύ δύσκολη υπόθεση. Δεν είμαι ένας εμπορικός σκηνοθέτης, οπότε η ιδέα του να να τοποθετείς τα χρήματά σου σε κάποιον αμφισβητήσιμο εμπορικά δεν είναι πολύ ελκυστική υποθέτω.
Μοιάζετε ελαφρώς απογοητευμένος.
Αυτή η ταινία ήταν τόσο δύσκολη με τόσα πολλά προβλήματα, που πραγματικά δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να συνεχίσεις να κάνεις το σινεμά που αγαπάς. Αλλά ήταν μια ταινία που ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Είπα στον εαυτό μου: Τι θα γινόταν αν ήξερες ότι δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμη, -όχι ξέρω κάτι τέτοιο, αλλά μιλώντας υποθετικά- ποια θα ήταν η ταινία που θα ήθελες οπωσδήποτε να κάνεις; Ποια θα ήθελες να είναι ίσως η τελευταία σου; Και ήξερα ότι έπρεπε να κάνω αυτή. Απλά έπρεπε. Γι αυτό και συνέχισα να προσπαθώ. Και η Τίλντα Σουίντον ήταν πάντα τόσο υποστηρικτική στην διάρκεια όλων αυτών των χρόνων. Κάθε φορά που η ταινία κατέρρεε, μου έλεγε, “θα υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτό. Ισως δεν ήταν ο κατάλληλος καιρός. Δες το σαν ένα καλό νέο”. Και δεν εγκατέλειψε ποτέ το πλευρό μου. Και μαζί με εκείνη, ήξερα κι εγω ότι θα γυρίσω αυτό το φιλμ, ό,τι κι αν μου κοστίσει. Αλλά αυτός δεν είναι ένας καλός τρόπος για να κάνεις σινεμά. Ο φίλος μου ο Μπέλα Ταρ συνταξιοδοτήθηκε. Κι είναι ένας σκηνοθέτης που σέβομαι τρομερά. Είναι όλα διαφορετικά πλέον στο τοπίο του σινεμά. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να εκφράζομαι, αυτή είναι με κάποιο τρόπο η δουλειά μου. Ισως κάνω πιο μικρές ταινίες, ή μουσική, ή ίσως ξεκινήσω να γράφω, δεν ξέρω. Αλλά αγαπώ το σινεμά. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω σ' αυτό. Μπορεί ο κόσμος να μην με θέλει να κάνω ταινίες με αυτό τον τρόπο πια, δεν είναι πρόθυμος να με βοηθήσει να τις κάνω. Ξόδεψα τόσο πολύ καιρό στο «Only Lovers Left Alive». Και χρωστάω χρήματα, εγώ ο ίδιος, για την ταινία. Οχι ότι με νοιάζει, δεν με ενδιαφέρουν τόσο τα λεφτά, είναι μόνο ένα αυθαίρετο, φαντασιακό πράγμα, κάτι που η κοινωνία μας υποχρεώνει να χρησιμοποιούμε και να ανησυχούμε γι' αυτο. Αλλά όταν έχεις ξοδέψει τόσο χρόνο σε κάτι, κι αυτή είναι μια ταινία που δεν μου ανήκει αφού η παραγωγή δεν είναι δική μου, όπως στις προηγούμενες, είναι κάτι δύσκολο. Αραγε έτσι θα πρέπει να συνεχίσω να κάνω ταινίες; Δεν ξέρω; Κι εγώ αναρωτιέμαι.
Γιατί μια ταινία με βρικόλακες;
Μου αρέσουν οι ταινίες με βρικόλακες. Μου αρέσουν οι ταινίες είδους. Υπάρχουν μερικά υπέροχα art films με βρικόλακες. Μου αρέσουν διαφορετικά κινηματογραφικά είδη και μου αρέσει το συγκεκριμένο είδος ταινιών. Οι βρικόλακες είναι outsiders είναι παράξενα πλάσματα, κι υπάρχει μια τόσο πλούσια, πολύπλοκη ιστορία για την καταγωγή, τη φύση, την εξέλιξή τους. Είναι τέρατα; Είναι σατανικά πλάσματα; Είναι πιο σύνθετα όντα; Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία της Αν Ράις, αλλά ξέρω ότι αυτή ξεκίνησε μια νέα ενδιαφέρουσα, πολύπλοκη μυθολογία βρικολάκων στην σύγχρονη λογοτεχνία. Αλλά η ιστορία των βαμπίρ στον κινηματογράφο είναι εξαιρετικά πλούσια και γοητευτική. Η πιο όμορφη ταινία που έχουμε ίσως είναι το «Nosferatu» του Μουρνάου και μερικά χρόνια αργότερα, το 1931 νομίζω, είδαμε τον «Κόμη Δράκουλα» με τον Μπέλα Λουγκόσι, την υπέροχη αυτή ταινία της Universal. Εναν μόλις χρόνο μετά, έχουμε ένα πολύ παράξενο, ασυνήθιστο φιλμ από τον Καρλ Ντράγιερ το «Vampyr». Υπάρχουν μερικές πολύ αλλόκοτες ενδιαφέρουσες ταινίες στην πορεία των χρόνων. Η πρώτη ταινία όπου οι βρικόλακες έχουν κυνόδοντες γυρίστηκε την δεκαετία του 50 στο Μεξικό το «El Vampiro». Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πώς γεννήθηκαν όλα αυτά τα στερεότυπα του είδους που πλέον θεωρούμε δεδομένα, το πώς οι ταινίες πρόσθεταν στην μυθολογία των βαμπίρ κι άλλαζαν το ύφος τους. Και ίσως σκεφτείς, «στάσου, ο Μαξ Σρεκ είχε κυνόδοντες, στο «Nosferatu», αλλά όχι δεν βλέπεις τους κυνόδοντες όπως τους ξέρεις ή άλλα πράγματα που θεωρείς δεδομένα, τα σκόρδα, τον θάνατο στο φως της μέρας, το ξύλινο παλούκι, όλα αυτά έρχονται στην διάρκεια της εξέλιξης αυτού του είδους ταινιών, που δέχεται την προσθήκη στοιχείων, νέων ερμηνειών και ιδεών στην μυθολογία της. Κι είναι ένα είδος που το βρίσκω είναι εξαιρετικά ποιητικό. Στην λογοτεχνία, τα βαμπίρ γεννιούνται από τους ρομαντικούς ποιητές, που ήταν κι αυτοί στο περιθώριο, ήταν καλλιτέχνες εκτός του mainstream. Αυτοί έφεραν την ιδέα των βαμπίρ στην λογοτεχνία, την αγγλόφωνη τουλάχιστον, και είναι μια ιδέα που βρίσκω υπέροχα όμορφή και γοητευτική.
Και τα γάντια; Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε βρικόλακες να φορούν γάντια.
Αυτή είναι η δική μας προσθήκη στην μυθολογία του είδους. Θέλαμε να βάλουμε κι εμείς ένα νέο στερεότυπο. Εγώ είχα την ιδέα να τους φορέσω γάντια, από τον τρόπο που ντύνονταν, από το στιλ που είχαν. Σκέφτηκα, “θα έδειχναν αληθινά κουλ αν φορούσαν γάντια οδήγησης”. Και ναι, θα έχει έναν ιδιαίτερο ερωτισμό αν κάποιος έβγαζε τα γάντια του άλλου. Οπότε η σκηνή όπου εκείνος της βγάζει τα γάντια, είναι κατά κάποιο τρόπο η ερωτική σκηνή της ταινίας. Ξέρω ότι δεν είναι πολύ καυτή με τα σημερινά κινηματογραφικά δεδομένα, αλλά, αυτή είναι.
Εχετε μια αγαπημένη ιστορία με βαμπίρ απ όλο αυτόν τον πλούτο της λογοτεχνίας ή του σινεμά;
Νομίζω ότι αγαπώ τη συνολική μυθολογία τους. Αλλα από τις ταινίες των πιο πρόσφατων χρόνων μου αρέσει «The Hunger» του Τόνι Σκοτ με τον Ντέιβιντ Μπόουι και την Κατρίν Ντενέβ, που είχε αναμφίβολα μια ξεχωριστή ματιά. Το «Ασε το Κακό να Μπει» ήταν επίσης ένα υπέροχο φιλμ, μου άρεσε πάρα πολύ. Αλλά το αληθινό αριστούργημα του είδους είναι για μένα είναι το «Nosferatu». Ομως υπάρχουν πολλά ακόμη στοιχεία που βρίσκω ενδιαφέροντα. Η λεσβιακή βαμπιρική μυθολογία που δεν περιορίζεται στην λογοτεχνία, αλλά και σε μια σειρά soft core film σαν αυτά του Ζαν Ρολάν κι από την άλλη η μυθολογία της Ελίζαμπεθ Μπαθόρι, του να κάνεις μπάνιο σε αίμα. Βρίσκω ότι πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο δέντρο με τόσα πολλά κλαδιά. Και υπάρχει κι ένα άλλο ολόκληρο είδος, οι κυνηγοί των βαμπίρ, που ξεκίνησε με τον Βαν Χέλσινγκ του Μπραμ Στόκερ, που δίνει μια άλλη διαφορετική τροχιά στη μυθολογία. Τόσα πολλά διαφορετικά παρακλάδια. Το δικό μας είναι το μόνο στο οποίο φοράνε γάντια.
Και ίσως αυτό στο οποίο οι βρικόλακες μοιάζουν πιο ευάλωτοι από ποτέ.
Νομίζω ότι ανέκαθεν ήταν ευάλωτα πλάσματα. Πρέπει να συντηρηθούν πίνοντας αίμα. Φανταστείτε τις συνέπειες του να πρέπει να δαγκώνεις κάποιον στο λαιμό και να του πίνεις το αίμα για να ζήσεις. Του να πρέπει να σκοτώνεις για να επιβιώσεις, ή να μεταμορφώνεις άλλους σε κάτι σαν κι εσένα και να έχεις να αντιμετωπίσεις κι αυτούς μετά. Η απλά και μόνο να πρέπει να κρυφτείς από το φως της μέρας. Τόσα πολλά προβλήματα. Οσο έγραφα το σενάριο, σκεφτόμουν πόσο πιο δύσκολο πρέπει να είναι για τους βρικόλακες σήμερα. Η δυνατότητα να βρεις καλό, καθαρό αίμα. Δεν μπορείς να δαγκώνεις τον οποιονδήποτε. Δεν ξέρεις τι πρόκειται να πετύχεις. Είναι σαν να αγοράζεις χάλια ναρκωτικά από τον δρόμο. Δεν είναι κάτι που θες να σου συμβεί. Στην δική μας ταινία, ένας από τους χαρακτήρες πεθαίνει από μολυσμένο αίμα, μετά από εκατοντάδες χρόνια που ήταν ζωντανός, αθάνατος. Αν και δεν είναι αθάνατοι. Στην πραγματικότητα είναι πολύ εύθραυστοι. Χλωμοί, αδύνατοι...
Σχεδόν σαν καλλιτέχνες
Θα μπορούσα να συμφωνήσω με κάτι τέτοιο σαν μια μεταφορά. Ναι, σαν καλλιτέχνες. Ή σαν επιστήμονες. Ως άνθρωποι της φαντασίας. Που δεν ταιριάζουν στους καιρούς μας. Σε καιρούς που η κυρίαρχη «επιχειρηματική» κουλτούρα παίρνει το πάνω χέρι, ναι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για τα «βαμπίρ», αν θα μπορούσα να επεκτείνω αυτή τη μεταφορά. Για τους ανθρώπους της φαντασίας.
Τους κάνετε να μοιάζουν τόσο γοητευτικοί όμως. Το γεγονός ότι συλλέγουν γνώση εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ότι ενδιαφέρονται για τα πάντα. Αυτή είναι μια ιδέα τόσο καινούρια για το είδος των ταινιών των βαμπίρ. Σχεδόν τόσο όσο τα γάντια.
Για μένα μοιάζει απλά φυσικό. Αν έχεις ζήσει τόσο πολύ καιρό, εκτός κι αν έχεις περάσει τη ζωή σου κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, αν είσαι ζωντανός όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι φυσικό να θες να μάθεις πράγματα για τον κόσμο; Δεν θες, ούτως ή άλλως, να ξυπνάς και να μαθαίνεις κάτι καινούριο; Θα ήταν τρομερά βαρετό να ζεις εκατοντάδες χρόνια και να μην ξέρεις απολύτως τίποτα για οτιδήποτε. Αν σκέφτονταν έτσι, θα ήταν τρομερά βαρετοί. Θα ΄ταν ζόμπι. Αυτός είναι ο τρόπος που γίνεσαι ζόμπι. Το να μην θες να δεις όλα αυτά τα όμορφα, παράξενα πράγματα που ο κόσμος έχει να σου προσφέρει. Αν περάσεις την ανθρώπινη ζωή σου δίχως να ενδιαφέρεσαι γι όλα αυτά. Και δυστυχώς όσα χρόνια και να ζήσεις σαν άνθρωπος, δεν θα μπορέσεις ποτέ να απορροφήσεις όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έχει να σου προσφέρει. Κι ακριβώς γι αυτό, με περηφάνια θεωρώ τον εαυτό μου ερασιτέχνη, όχι με μια αρνητική έννοια, γιατί δεν μπορώ να μελετήσω ένα πράγμα μόνο. Είμαι μανιακός σινεφίλ, αχόρταγος αναγνώστης, διαβάζω ασταμάτητα, αγαπώ την μουσική, την μελετώ την μουσική, είμαι ερασιτέχνης μυκητολόγος, μαθαίνω να αναγνωρίζω τα μανιτάρια, μελετώ και προσπαθώ να αναγνωρίζω τα πουλιά της βόρειας Αμερικής, τα φυτά, τα ζώα. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορεί να σε ενδιαφέρουν, πίνακες, γέφυρες, θεέ μου, τα πράγματα που σκέφτονται οι άνθρωποι, οι επιστημονικές ανακαλύψεις, αναλογίσου μόνο πόσα συνέβησαν στη διάρκεια της ζωής μας, το τηλεσκόπιο Χαμπλ, όλα αυτά που μπορούν κυριολεκτικά να ανατινάξουν τον εγκέφαλό σου, το να χαρτογραφείς το DNA ή ανθρώπινο γονιδίωμα. Ξύπνησα και σκεφτόμουν, ω, φίλε, το σωματίδιο Χιγκς. Κι όχι μόνο αυτά, αλλά κι ένα όμορφο underground χιπ χοπ τραγούδι πουχρησιμοποιεί τον ρυθμό με έναν καινούριο τρόπο, δεν ξέρω τόσα πολλά πράγματα με ενθουσιάζουν. Οφείλω να πω ότι η Τίλντα Σουίντον υπήρξε μεγάλη έμπνευση γι αυτό το φιλμ. Ενδιαφέρεται κι εκείνη τόσο πολύ για τα πάντα, από τις νέες πρωτοποριακές μεθόδους νευροχειρουργικής μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Για μένα είναι μια μποέμ θεότητα της εποχής μας και το να την γνωρίζω σαν φίλη και να δουλεύω μαζί της είναι κάτι το ανεκτίμητο.
Κι ο Τζον Χερτ;
Είναι ίσως ο πιο σπουδαίος ηθοποιός εν ζωή. Περιμένετε. Παίζει στην ταινία μου; Ο Τζον Χερτ; Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Κι εκτός από σπουδαίος ηθοποιός είναι ένας τόσο εκλεπτυσμένος κι ιδιοφυής άνθρωπος. Και τόσο προσεκτικός. Δεν πιστεύει αμέσως ότι του πεις πάντα θέλει να το σκεφτεί. Είτε είναι κάτι στο οποίο δουλεύετε, ή κάτι που θα πει ένας πολιτικός, ή μια φιλοσοφική ανάλυση της επιστημολογίας, πάντα πρέπει να το σκεφτεί μόνος του. Είναι υπέροχος άνθρωπος. Και τόσο ανοιχτός. Αρχικά δεν ήταν anti-Stratdfordian, ένας από εμάς που πιστεύουμε ότι ο Σέξπιρ είναι απατεώνας. Δεν το πίστευε. Και του έδινα συνέχεια βιβλία πάνω στο θέμα και τα καταβρόχθιζε όλα. Και κάποια στιγμή άρχισε να μου τηλεφωνεί λέγοντας (τον μιμείται) “είχες δίκιο! Είχες απόλυτο δίκιο”. Και τώρα προσπαθεί να πείσει κι άλλους ότι αυτή είναι η αλήθεια.
Γιατί διαλέξατε την Ταγγέρη και το Ντιτρόιτ για να τοποθετήσετε τη δράση τoυ φιλμ;
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Με έλκουν πολύ. Νομίζω ότι η ταινία θα έπρεπε να σου πει το γιατί από μόνη της. Να σε κάνει να νιώσεις ότι ένιωσα. Αν δεν το κάνει, τότε τα λόγια μου δεν θα έχουν κανένα νόημα. Ακριβώς γι αυτό δεν θέλω να κάνω συνεντεύξεις γι αυτή την ταινία. Για να μην χρειάζεται να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις. Και δεν το λέω για να σε προσβάλω. Είναι μια πολύ λογική ερώτηση. Στη θέση σου θα την ρώταγα κι εγώ. Αλλά στη θέση μου δεν θέλω να την απαντήσω.
Μοιάζει να βρίσκετε συχνά την ομορφιά στην ερήμωση, σε «χαλασμένα» μέρη και ανθρώπους.
Ναι το κάνω. Και νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά, εδώ και κάμποσα χρόνια άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως είναι ελάττωμά μου το να βρίσκω την ομορφιά σε κατεστραμμένα πράγματα. Αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα σε μια μετά βιομηχανική περιοχή, στο νοτιοανατολικό Οχάιο και ίσως είναι στο αίμα μου, ή την αισθητική μου. Τα τοπία αυτά με καθόρισαν. Και μετά όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και δεν είχα καθόλου χρήματα, ζώντας στο Lower East Side, ανάμεσα σε τζάνκις και σκουπίδια, όλο αυτό αποτέλεσε ένα μεγάλο κομμάτι του τοπίου της ζωής μου. Ελπίζω ότι δεν το κάνω να μοιάζει υπερβολικά γοητευτικό, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την έλξη που μου προκαλεί. Στο Ντιτρόιτ ονομάζουν αυτή την αγάπη την εμμονή με τα χαλάσματα, «ruin porn». Το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι από την Ευρώπη έρχονται στο Ντιτρόιτ για να φωτογραφήσουν τα ερείπια μιας βιομηχανικής πόλης. Το λένε πορνό των ερειπίων. Αλλά ναι, είναι υπέροχα με ένα τρόπο που σου κόβει την ανάσα και κάνει την καρδιά σου να ραγίζει. Γιατί είναι κάτι που έχει χαθεί. Και υπήρξαν κάτι όμορφο και ζωντανό κι ακόμη σχεδόν μπορείς να το αγγίξεις, αυτό που κάποτε ήταν. Είναι σχεδόν εκεί, αλλά διαλύεται. Το βλέπεις και στα προάστια της Ρώμης. Είσαι σε ένα ταξί και βλέπεις κομμάτια από αρχαίες κολώνες χιλιάδων χρόνων να βρίσκονται πεταμένες στα ρείθρα του δρόμου. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Πάντα.
Αυτή η ταινία, είναι στην ουσία η πρώτη σας ερωτική ιστορία. Γιατί σας πήρε τόσο χρόνο να κάνετε μία;
Δεν ξέρω. Δεν αναλύω τον εαυτό μου. Ισως δεν ήμουν έτοιμος. Αλλά ναι είναι μια ερωτική ιστορία. Σίγουρα. Και νομίζω ότι το νόημα της ταινίας είναι πως αγάπη είναι να αποδέχεσαι τον άλλον γι αυτό που είναι και να τον αφήνεις να είναι αυτό που είναι. Και οι ερωτικές ιστορίες δεν λειτουργούν όταν το ένα μισό μιας σχέσης θέλει τον άλλο να αλλάξει σε κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα στη ζωή μου και ήθελα να είναι κάτι που θα μπει στην ταινία. Το πως η αληθινή αγάπη είναι να αποδέχεσαι τον άλλο, να τον αγαπάς γι αυτό που είναι. Είτε πρόκειται για το παιδί σου, είτε για τον εραστή σου, ή τον οποιοδήποτε. Ακόμη κι αν δεν σου αρέσει απόλυτα αυτό που είναι, κάνεις μια επιλογή, το αν θέλεις να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο. Το να προσπαθείς να αλλάξεις τον άλλον για να γίνει κάτι που θα ήθελες, δεν είναι σωστό. Καταστρέφει την αγάπη. Την συμπόνια. Την ίδια τη σχέση...
Δείτε το trailer της ταινίας:
.
Διαβάστε ακόμα:
- Κοιτάζοντας τον Τζιμ Τζάρμους, ενώ κοιτάζει τους ανθρώπους
- I Scream For Jim!
- Ο Τζιμ Τζάρμους μας ξεναγεί στον κόσμο του «Only Lovers Left Alive»
- Οι «ένοχες απολαύσεις» του Τζιμ Τζάρμους!
«Only Lovers Left Alive»: Ο απέθαντος ρομαντισμός του Τζιμ Τζάρμους
Ακούστε:
- Σάουντρακ για μια αιώνια αγάπη. Ακούστε τη μουσική του «Only Lovers Left Alive»
Δείτε:
