Ο Ιρανός σκηνοθέτης μας συστήθηκε με τα «Μεθυσμένα Αλογα», με τα οποία κέρδισε την Caméra d'Or στο φεστιβάλ Καννών πριν από 12 χρόνια. Τον ξανασυναντήσαμε με το «Και οι Χελώνες Μπορούν να Πετάξουν» και, πιο πρόσφατα, με το «Ποιος Φοβάται του Γάτους της Περσίας», που πάλι κέρδισε το βραβείο στις Κάννες στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» το 2009. Στην «Εποχή του Ρινόκερου», την πρώτη ταινία που ο Μπαχμάν Γκομπαντί γύρισε εκτός Ιράν (και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια), παρακολουθούμε την ποιητική αφήγηση της αληθινής ιστορίας του Σαντέ Καμανγκάρ, ενός διάσημου Κούρδου ποιητή, ο οποίος φυλακίστηκε για το έργο του, έχασε τη γυναίκα και την οικογένειά του και μετά από 3 δεκαετίες που απελευθερώθηκε όλοι τον θεωρούσαν νεκρό.
Παράλληλα όμως, ο Γκομπαντί θέλησε να μιλήσει και για την παρόμοια ιστορία του πρωταγωνιστή του, Μπερούζ Βοσουγκί, έναν από τους πιο πετυχημένους ηθοποιούς στο Ιράν, ο οποίος βρίσκεται σε εξορία από το 1977. «Υπήρξε πάντα ο προσωπικός μου ήρωας» μας είπε ο Γκομπαντί. «Του είχα υποσχεθεί ότι θα γυρίσουμε κάποτε μια ταινία μαζί και θα είναι μία πολιτική ταινία για όλα όσα συμβαίνουν στο Ιράν. Νομίζω ότι οι δύο ιστορίες των δύο καλλιτεχνών ενώθηκαν με τη δική μου κι έγινε μία ταινία για τη λογοκρισία, τη φυλάκιση, την εξορία του καλλιτέχνη... »
Εξόριστος και ο ίδιος ο Ιρανός σκηνοθέτης εδώ και 3.5 χρόνια (έμεινε από λίγο στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Βερολίνο, το Λονδίνο και τώρα στην Κωνσταντινούπολη) πέρασε και περνά τη βαθιά θλίψη των καλλιτεχνών που έχουν χάσει το δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται στη χώρα τους. «Οταν δεν σου δίνουν το δικαίωμα να μιλήσεις ελεύθερα με το έργο σου, σε κάνουν να στρέφεσαι εναντίον της χώρας σου κι αυτό είναι λυπηρό. Εγώ αγαπώ τη χώρα μου, αγαπώ το Ιράν κι όμως ζω αλλού...»
Δείτε τη συνέντευξη, αλλά διαβάστε και τη γνώμη του Flix για το «Rhino Season»
