Ο Aλβιν, ο Σάιμον, ο Θίοντορ και οι Τσίπετς κάνουν διακοπές σε ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο, που έχουν μετατρέψει σε προσωπικό τους παιδότοπο, όταν ναυαγούν σε ένα ερημονήσι. Ενώ ο Ντέιβ γίνεται πυρ και μανία, τα χαριτωμένα ζωάκια κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: τραγουδούν, χορεύουν και γενικώς φέρνουν τα πάνω κάτω. Σύντομα όμως έρχονται αντιμέτωπα με μεγάλες εκπλήξεις και παίρνουν ένα μάθημα που θα τους μείνει αξέχαστο.
Η πρώτη διαπίστωση που κάνει κάποιος που δεν έχει δει την πρώτη ταινία του «Ο Αλβιν και η Παρέα του», είναι πως οι σκίουροι έχουν τόσο εκνευριστική φωνή που μπορεί να οδηγήσουν οποιονδήποτε ενήλικα, στο έγκλημα. Ή τουλάχιστον στην παράνοια.
Προφανώς τα πιτσιρίκια (στην Αμερική) έχουν αντίθετη άποψη, όπως άλλωστε κι όλοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες στον κόσμο των animated σκίουρων, αφού η μουσική τους επιτυχία είναι τόσο μεγάλη ώστε εδώ βρίσκονται καθ οδόν για την απονομη ενός μουσικού βραβείου που έχουν κερδίσει.
Οσα συμβαίνουν στο κρουαζιερόπλοιο με το οποίο ταξιδεύουν πριν βρεθούν ναυαγοί σε ερημονήσι, είναι στην καλύτερη περίπτωση απελπιστικά βαρετά, στη χειρότερη, αγγίζουν τα όρια του ανατριχιαστικού. Το να βλέπεις τα μικρά σκιουράκια να τζογάρουν στο καζίνο, μπορεί να είναι ανόητο, αλλά η σκηνή που οι σκιουρίνες χορεύουν στην πίστα ανάμεσα στα πόδια κανονικού μεγέθους ανθρώπων, σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο λιωμένα τρωκτικά, μικροσκοπικά πατημένα κεφάλια, αίμα σκίουρου στην πίστα.
Αργότερα, όταν τα τετράποδα ναυαγήσουν στο νησί θα εύχεσαι τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί ακριβώς έτσι, αφού το εύρημα της ελαφρώς παρανοϊκής κατοίκου του νησιού που μιλά σε μπάλες (του μπέιζμπολ, του ράγκμπι, του μπάσκετ) είναι ίσως το μόνο πράγμα που θα κάνει τα χείλη σας να ανοίξουν σε κάτι που μοιάζει με χαμόγελο.
Κατά τα άλλα, ούτε το τσίμπημα της αράχνης που θα μεταμορφώσει τον πάντα συνετό Σάιμον σε παράτολμο, γαλλομαθή λάτρη της περιπέτειας, και τον Αλβιν στον ενήλικα της παρέας, ούτε η ανακάλυψη ενός χαμένου θησαυρού, ούτε η επικείμενη έκρηξη ενός ηφαιστείου αξίζουν τον χαρακτηρισμό αστεία ή χαριτωμένα.
Κι αν το να βλέπεις μια χαζή ιστορία δεν ήταν από μόνο του αρκετά βασανιστικό, τα ακούραστα τρωκτικά δεν σταματούν στιγμή να μιλάνε, ή ακόμη χειρότερα να ταργουδούν, με αυτές τις απαίσιες, τσιριχτές, εξωφρενικά εκνευριστικές φωνές τους. Δίχως έλεος!
