Ο Μιουν είναι ένας μικρός Φαύνος που επιλέγεται κατά λάθος ως ο νέος Φρουρός του Φεγγαριού, υπεύθυνος για τον ερχομό της νύχτας και την προστασία του κόσμου των ονείρων. Μετά από μια σειρά καταστροφικών γεγονότων, ο πλανήτης βυθίζεται στο σκοτάδι και ο Μιουν και οι φίλοι του θα ξεκινήσουν για μία εκπληκτική αποστολή που θα αποκαλύψει τα μυστικά του Φεγγαριού και του Ηλιου και θα τους κάνει θρύλους για πάντα!
Οι ευρωπαϊκές προσπάθειες να απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία του Χόλιγουντ στον τομέα του animation δεν στέφονται πάντοτε από επιτυχία. Ειδικά όταν τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα μοιάζει άτεχνο, θυμίζει ανησυχητικά τα αμερικανικά πρότυπα και επιβάλλει μια φόρμα τόσο διαφορετική μόνο για να είναι διαφορετική, χωρίς αυτό να υπηρετεί την ιστορία ή τον καθορισμένο κάθε φορά σκοπό μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων που – θέλουμε δεν θέλουμε – απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά.
Το γαλλικό «Μιουν: Ο Φύλακας του Φεγγαριού» μπορεί να είναι περήφανο, γιατί έρχεται ήδη από τις πρώτες του σκηνές ως ένας αστείρευτός πλανήτης από ιδέες που δεν θυμίζουν (σχεδόν) τίποτα απ’ ότι έχεις δει – ήρωες φτιαγμένοι σαν μείξη ειδών από το ζωικό βασίλειο και σκηνικά βγαλμένα από το πιο καλειδοσκοπικό παραμύθι, ένα σύμπαν που σε περικλείει σαν να ζούσες από πάντα σε αυτόν τον άχρονο κόσμο όπου ο ήλιος και το φεγγάρι συνυπάρχουν και κινδυνεύουν από όσες δυνάμεις θα ήθελαν τον κόσμο σε ένα μόνιμο σκοτάδι.
Με το βάρος σ’ έναν τρισχαριτωμένο κεντρικό ήρωα και μια κεντρική ιδέα που λίγοι θα τολμούσαν να μετατρέψουν σε εικόνες, το «Μιουν» καταφέρνει αυτό που πολλές φορές μοιάζει ακατόρθωτο όταν μιλάμε για μια πρωτότυπη ιστορία που πείθει σαν να είναι ένα παραμύθι που φτάνει από τα παλιά στο σήμερα και θα αντέξει και στο μέλλον.
Χρησιμοποιώντας στοιχεία αλάνθαστα για το θυμικό των παιδιών – ένας πρωταγωνιστής loser που αναλαμβάνει μια κοσμική ευθύνη, ένα κορίτσι που ζει στο μεταίχμιο της ημέρας και της νύχτας, πλάσματα του ήλιου και του φεγγαριού που σχολιάζουν τα τεκταινόμενα άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με πραγματική μελαγχολία – το φιλμ των Εμπογιάν και Φιλιπόν είναι ταυτόχρονα μαγικό και αστείο, τρομακτικό και γαλήνιο, αντιφάσεις που ολοκληρώνονται στη μοναδική εικόνα του χωρισμένου (στο φως και το σκοτάδι) πλανήτη, δίνοντας νόημα σε όλα όσα συμβαίνουν όσο εμείς συνεχίζουμε αμέριμνοι να ζούμε τις μέρες και τις νύχτες μας...
Αν το «Μιουν» δεν καταφέρνει να αγγίξει τον ήλιο (ή έστω το φεγγάρι) αυτό οφείλεται κυρίως στις θυσίες που κάνει στο βωμό της παιδικότητάς του. Δεν αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο έναν ενήλικα που θα μπορέσει να εκτιμήσει περισσότερο από ένα παιδί τον ευρηματικό σχεδιασμό του, αλλά παραμένει «παραμυθένιο» τόσο ώστε να σου θυμίζει συνεχώς πόσο μακριά βρίσκεσαι κι εσύ από τη... φαντασία.
[Προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά]
